Του Νικηφόρου Γκολέμη //
Εβδομάδα… αφισοκόλλησης αυτή που μας αφήνει, με τον Θάνο Τζήμερο να δίνει τον «νυν υπέρ πάντων» αγώνα ενάντια στην… ακαλαισθησία της αφίσας, κερδίζοντας παράλληλα τα πολυπόθητα λεπτά δημοσιότητας που αναλογούν σε κάθε άνθρωπο.
-Λίγα εικοσιτετράωρα πριν, ο συγγενής – ιδεολογικώς – με τον Τζήμερο, Στέφανος Μάνος (είχαν κατεβεί με κοινό ψηφοδέλτιο το 2012), έκανε τη δική του αποτίμηση σχετικά με το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών: «Η νίκη Μακρόν, με πολιτική πρόταση που θυμίζει την πρόταση της Δράσης, απόδειξη της διαφοράς μεταξύ του Ελληνικού και του Γαλλικού λαού», το συμπέρασμα που έβγαλε από τις γαλλικές εκλογές ο πρώην υπουργός και πρώην πρόεδρος της «Δράσης». Εκτός από την πασιφανή ανικανότητα του Στέφανου Μάνου να διαχωρίσει το ουσιαστικό από το επίθετο («ελληνικού», «γαλλικού» η ορθή γραφή), εξίσου ευδιάκριτη είναι η αδυναμία άσκησης σοβαρής αυτοκριτικής, καθώς και στοιχειώδους αντίληψης περί της κοινωνικής επιδοκιμασίας των πολιτικών του θέσεων. Προβάλλοντας έναν αβάσιμο ψευδο-ελιτισμό, ο Στέφανος Μάνος και οι συν αυτώ επιλέγουν να ερμηνεύουν τα τεκταινόμενα στη βάση του ότι «ο γιαλός είναι στραβός», χρεώνοντας τα εκλογικά τους στραπάτσα στον ανίκανο να αντιληφθεί το… μεγαλειώδες των πολιτικών τους προτάσεων ελληνικό λαό. Είναι που είναι δέκα νοματαίοι, άμα συνεχίσουν έτσι, σε λίγο δεν θα βρίσκουν ούτε την ψήφο τους. Καλύτερα έτσι, διότι δεν τους χρειαζόμαστε.
-Εξίσου άχρηστος (μάς) είναι και ο ομοϊδεάτης Θάνος Τζήμερος, ο οποίος μπορεί κάθε φορά που μιλάει να αναπτύσσει οικονομική σκέψη νηπίου (δικαιολογημένα δεν την «έβγαλε» την ΑΣΟΕΕ), γνωρίζει όμως πολύ καλά τους κανόνες του μάρκετινγκ και της προβολής, γεγονός που φροντίζει να μας υπενθυμίζει με τις κατά καιρούς εμφανίσεις του. Ο «πονηρούλης» Τζήμερος, ο οποίος θεωρεί ότι το πρόβλημα της Ελλάδας περιορίζεται σε μερικές χιλιάδες υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους και στα κλειστά καταστήματα τις Κυριακές, αντιλαμβάνεται ότι με τέτοιου είδους απλοϊκές προσεγγίσεις δεν μπορεί να διατηρηθεί στον «αφρό» και να αποφύγει την πολιτική του εξαΰλωση. Γι’ αυτό και λαμβάνει δραστικά μέτρα, προσεγγίζοντας στοχευμένα τη δεξαμενή ψηφοφόρων εκείνη, η οποία βρίσκεται εγγύτερα και ορισμένες φορές ταυτίζεται με τη δική του πολιτική σφαίρα. Και δεν είναι άλλη από τη χρυσαυγίτικη δεξαμενή, αφού ο ναζισμός, ως ακραία μορφή αστικής κυριαρχίας πάνω στις ήδη υπάρχουσες ανισότητες, παρουσιάζει τρομακτικά πολλά σημεία τομής με τον «τζημερισμό». Στο πλαίσιο της χρυσαυγίτικης… αλίευσης, εντάσσεται και το τελευταίο «σόου» Τζήμερου στο Περιφερειακό Συμβούλιο, όπου έσκισε αφίσες, χειροδίκησε και εν τέλει επιχείρησε να εμφανιστεί… κατατρεγμένος από το σύστημα!
-Διότι όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού, ο Θάνος Τζήμερος, ως γνήσια χρυσαυγίζουσα πουλακίδα, αποποιείται τις ευθύνες του και επιχειρεί να κάνει το μαύρο άσπρο: Το σκίσιμο των αφισών το απέδωσε στην… οικολογική του συνείδηση και την ανάγκη για «καθαρούς τοίχους», τα χαστούκια στην Μπαλού δεν συνέβησαν ποτέ, ενώ η αναπαραγωγή του συμβάντος από τα ΜΜΕ έγινε για να τον πλήξουν πολιτικά. Η άποψή του δε για τα ΜΜΕ είναι ότι «κομμουνιστοκρατούνται», με αποτέλεσμα να «φτάνουμε σε μια σχεδόν καθολική κυριαρχία του σταλινοφασισμού στον δημόσιο λόγο». Την ίδια στιγμή, τα βίντεο που είδαν το φως της δημοσιότητας δείχνουν τον «ευαίσθητο οικολόγο» Τζήμερο να σκίζει επιδεικτικά της αφίσες σε χίλια κομμάτια, τα οποία εννοείται πως αφήνει στο πάτωμα, προκαλώντας έτσι πολλαπλάσια ρύπανση, οι παρευρισκόμενοι στο Συμβούλιο από όλες τις παρατάξεις επιβεβαιώνουν τη χειροδικία, ενώ έχει κατορθώσει να βρει στα «κομμουνιστοκρατούμενα» (!) ΜΜΕ αναρίθμητα λεπτά δημοσιότητας σε ώρες και εκπομπές υψηλής τηλεθέασης, έχοντας εμφανιστεί κατά σειρά σε Χατζηνικολάου, Παπαδάκη και Λυριτζή-Οικονόμου. Ελλείψει σοβαρής πολιτικής πρότασης, ο Τζήμερος επιχειρεί να παίξει το χαρτί του βαλλόμενου αντισυστημικού, βαφτίζοντας τον τραμπουκισμό «αντίσταση» απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς που ο ίδιος έχει δημιουργήσει, ενώ παράλληλα αξιοποιεί τα λεπτά προβολής που απλόχερα τού δίνονται δίχως να τα δικαιούται.
-Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι ο Τζήμερος «βρίσκει και τα κάνει». Το γεγονός ότι το ΚΚΕ έφαγε ξύλο από τον Τζήμερο και κινδυνεύει από όλη αυτήν την ιστορία να βγει, εκτός από δαρμένο, και… βρεγμένο, αποτελεί τρανή απόδειξη του ξεφτισμού του κινήματος και της πλήρους αποξένωσής του από τα λαϊκά στρώματα. Διότι, όταν ο Λαός των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων, απλήρωτων, χρεωμένων, απελπισμένων, φτωχών, εξαθλιωμένων, ανέμενε και αποζητούσε κατεύθυνση και μπροστάρηδες για άμεση ρήξη, το ΚΚΕ σφύριζε αδιάφορα, μένοντας κλεισμένο στο… μαντρί, ώστε να «οχυρωθεί» από τις επιθέσεις… προβοκάτσιας. Μοιραία λοιπόν παραμένει προσκολλημένο στο 5% και η κορωνίδα της οκταετούς αγωνιστικής δράσης του στα χρόνια των Μνημονίων και της φτωχοποίησης είναι οι σκισμένες αφίσες του ΠΑΜΕ και τα δυο χαστούκια από τον… Θάνο Τζήμερο. Και όσο το ΚΚΕ συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, σφαλιάρες θα τρώει…
