του Νίκου Μουρατίδη //
Ο Νίκος Κούνδουρος, ο σπουδαίος σκηνοθέτης που έφυγε από τη ζωή, άφησε πίσω του ταινίες με ιδιαίτερη προσωπική σφραγίδα. Παράλληλα όμως με τη σκηνοθεσία, η μεγάλη του αγάπη παρέμενε πάντα η ζωγραφική, την οποία ανακάλυψε σε μικρή ηλικία.
Η ενασχόληση του με την τέχνη ξεκίνησε με τις θρησκευτικές εικόνες που συνέλεγε ο πατέρας του, μια μανία την οποία «κόλλησε» και ο ίδιος μετά τον θάνατο του. Κατάφερε να μπει στη Σχολή Καλών Τεχνών –με ψεύτικα πιστοποιητικά ηλικίας– μόλις 16 ετών.
Μετά το τέλος των σπουδών του θέλησε να γίνει αρχιτέκτονας, αλλά η αντιστασιακή του δράση τον έστειλε στη Μακρόνησο, όπου αποφάσισε να ασχοληθεί με την σκηνοθεσία. Η ζωγραφική και η αρχιτεκτονική βρήκαν θέση μέσα στις ταινίες του αλλά και σε όλον τον ελεύθερο του χρόνο. Η σχέση με τα τελάρα και τα χρώματα δεν υπήρξε ποτέ ευκαιριακή αλλά βαθιά και ουσιαστική, και παρότι δεν υπήρξε ποτέ θρήσκος, ο μυστικισμός της βυζαντινής τέχνης πάντα τον γοήτευε.
“… η ζωγραφική είναι δουλειά ασκητική”
-Ο Νίκος Κούνδουρος επηρεάστηκε από την παράδοση και τη λαϊκή τέχνη, την εκκλησιαστική ζωγραφική και κυρίως από τη μεταβυζαντινή τέχνη της Κρήτης, απ’ όπου ήταν η καταγωγή του. Λάτρεψε τους καλλιτέχνες της Αναγέννησης, βάσισε την τεχνοτροπία του στη μεταβυζαντινή παράδοση, βρήκε καθοδήγηση στις κρητικές του ρίζες, στον Φώτη Κόντογλου και στην Ορθοδοξία.
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
