Aπό τον Ελευθέριο Λεβαντή //

Timothy Leary – While Birds Sing

Όλη η ζωή ένας αγώνας για να μπούμε σ ’αυτή την διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων ‘ αλλά πάντα  αιφνιδιαζόμαστε, όταν κάποια στιγμή, ότι μετά από χρόνια προσπαθειών το καταφέρνουμε.  Στην αρχή χαιρόμαστε με αυτό το θείο δώρο, όμως κάποια στιγμή διαπιστώνουμε με τρόμο ότι δεν υπάρχει επιστροφή στην πρότερη κατάσταση, βλέπεις όταν διαβαίνεις αυτό το κατώφλι δεν μπορείς ποτέ να γυρίσεις πίσω… Και μένουμε έτσι κλαψουρίζοντας στην αντίπερα όχθη, κουνώντας  το μαντίλι στους άλλους…είναι στην ουσία ότι κάνουν  περισσότεροι συγγραφείς όταν γράφουν, οι ζωγράφοι όταν ζωγραφίζουν, οι μουσικοί  όταν συνθέτουν κ.ο.κ. – μας στέλνουν σινιάλα ..

Ένα σκοτεινό βράδυ χωρίς φεγγάρι τον έπιασαν πάλι σπασμοί και τρομεροί πόνοι και ο υπεύθυνος της βάρδιας, που κατά σύμπτωση ήταν ο άνθρωπος του,  διέταξε να οδηγηθεί πάλι στο γνώριμο άθλιο δημόσιο νοσοκομείο της Managua.

-Σε κάποια στροφή του δρόμου προς το νοσοκομείο, τους περίμεναν αγανακτισμένοι αγρότες, (αυτόχθονες ινδιάνοι, που είχαν εκτοπιστεί από τα σπίτια τους), με τρακτέρ και κάρα. Eυθύς μόλις οι μπάτσοι σταμάτησαν, τους επιτέθηκαν, τους έσυραν έξω από το λεωφορείο και τους λύντσαραν – εκείνος έμεινε πολύ καιρό σε μια  σκηνή όπου τον περιποιήθηκε και πάλι ο ίδιος μυστηριώδης  μάγος. Mόλις δυνάμωσε έφυγε για πάντα από την χώρα με τελικό προορισμό  το Μεξικό, τη θάλασσα του Cortez, όπου ένιωθε ότι υπήρχε ακόμα μια εκκρεμότητα με την κυρά του.

-Στα μπαρ δίπλα στα χωριά των Mestizos γύρω από την Managua, σύντομα βρήκε τις άκρες του με τους έμπορους όπλων της περιοχής, για μια άπραχτη με ελικόπτερο , στο Σαλβαντόρ. Η ανταλλαγή  κανονίστηκε στην βαλτώδη περιοχή της Bajia Jiquilisco – Kalashnikov με κόκα.

mexico_mujervaliente450

-Στη συνέχεια ακολουθήσε τον ρου του ποταμού και κάνοντας μια στάση για ανεφοδιασμό στο χωριουδάκι της  Villa de Mendez στη Γουατεμάλα, όπου παρέδωσε το πράγμα και πληρώθηκε, πέρασε στην Tapachula στο Μεξικό  και από εκεί με τις τσέπες γεμάτες πια καρφί για θάλασσα του Cortez, όπου σχεδόν συνετρίβη κάπου στις κάτασπρες παραλίες – ευτυχώς δεν τον είδε κανείς. Περπάτησε ώρες στον ήλιο και τελικά βρήκε καταφύγιο σε ένα μεξικάνικο μπαράκι που πλακώθηκε στις λεμονάδες και τις τεκίλας!

-Βέβαια η πτήση δεν ήταν η καλύτερη και οι συνδιαλλαγές με τους αντάρτες είναι πάντα επικίνδυνες, όμως η ανάμνηση των οπισθίων της καλλίγραμμης συζύγου του, τον έπειθε ότι η φάση άξιζε τον κόπο.

-Το έχω προσέξει και τελικά μάλλον είχε δίκιο ο Popper, όταν διαπίστωνε ότι και τα προϊόντα της ανθρώπινης σκέψης έχουν μια ποιότητα  πραγματικότητας, καθώς από ένα σημείο και μετά εξελίσσονται αυτόνομα από την βούληση μας. Κάτι παρόμοιο με αυτό που είχαν κατά νου  οι Τολτεκοι στο Μεξικό, όταν δίδασκαν ότι με τις κατάλληλες μεθόδους ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει το ” ενεργειακό “διπλό”  του – μια οντότητα η οποία δεν μπορεί να καταστραφεί και είναι ικανή να δράσει μόνη της.

-Τελικά , όπως αποδείχτηκε , ο  τύπος είχε στουκάρει κάπου στα βόρεια παράλια της θάλασσας του Cortez  , κατά πάσα πιθανότητα στις ακτές της επαρχίας Σονόρα , στα βόρεια του Μεξικού και έτσι , από εκείνη τη μαστούρα της τσουλήθρας πάνω στις μεταξωτές ίνες του ουρανού , που αντηχούσε τους ήχους και το χρώμα τις θάλασσας ,  ξύπνησε  απότομα βουτώντας από ψηλά μέσα σε  ένα κοκτέιλ από πράσινα νερά με αίσθηση μέντας και ασημένια άμμο , σε άφθονο πάγο. Βρήκε μπροστά του ένα ποτάμι και το ακολούθησε!

b654265f9caf0c8ecb1a3fd87808f8d8

-Στο μπαρ που μπήκε καταϊδρωμένος  , στα πρώτο χωρίο που συνάντησε μπροστά του , μετά από ώρες πεζοπορίας στους χωματόδρομους της ερήμου , σύχναζαν όπως αποδείχτηκε υπερήφανοι ινδιάνοι Yaqui , γνωστοί σαν μάγοι στην περιοχή και κατά κανόνα άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας. Σαμάνοι , που οι ντόπιοι κρατούσαν καλού κακού σε κάποια απόσταση…

-Rio Yaqui   …είσαι στο Rio Yaqui φιλέ  , έσπευσε να του απαντήσει ο διπλανός θαμώνας με σπασμένα αγγλικά

 

(( το διήγημα είναι υπό έκδοση))