Από τον Ελευθέριο Λεβαντή //
Παρά Φύση. Κεφάλαιο 5: Σε βαθιά Χαλάρωση
https://www.youtube.com/watch?v=6bhAHKKLbwQ
Wall Of Voodoo / Do It Again
This life is a hospital, where every patient is possessed with the desire to change beds; one man would like to suffer in front of the stove, and another believes that he would recover his health beside the window.
Charles Pierre Baudelaire – Anywhere Out of the World
Ο Σαρλ Πιερ (Μπωντλαίρ Charles Pierre Baudelaire, Παρίσι, 1821 1867), ο συγγραφέας μίασμα ,ήταν ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γαλλικής, αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Κατά την διάρκεια της ζωής του, ο Μπωντλαίρ υπέστη δριμεία κριτική για τις συγγραφές του και την θεματική του. Ελάχιστοι από τους σύγχρονούς του τον κατανόησαν. Η εφημερίδα Φιγκαρώ της 5ης Ιουλίου1857 έγραψε τα εξής σχετικά με την εμφάνιση των Ανθέων του Κακού: «Σε ορισμένα σημεία αμφιβάλλουμε για την πνευματική υγεία του Κου Μπωντλαίρ. Όμως ορισμένα άλλα δεν μας επιτρέπουν περαιτέρω αμφιβολίες. Κυριαρχεί, ως επί το πλείστο, η μονότονη και επιτηδευμένη επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, των ίδιων σκέψεων. Η αηδία πνίγει την αχρειότητα και για να την καταπολεμήσει σμίγει με το μόλυσμα».
(Wikipedia)
Διάβαζα μόλις το προφητικό παραλήρημα του συγγραφέα στο θεατρικό έργο «Επιστροφή στο Μαυρίκιο» και η αλήθεια είναι ότι έχουμε πια περάσει «από τα χρόνια της αναζήτησης σε αυτά της επανάληψης» και θα συμφωνείς και συ αναγνωστα, ότι κάπου εκεί ,σε κείνο το όριο ,υπάρχει ένας τοίχος , διάφανος και χοντρός σαν παχύ αλεξίσφαιρο κρύσταλλο , που είναι όμως απαραίτητο να σπάσεις κάποια στιγμή , για να αρχίσεις να ζεις όπως στα όνειρα σου!
Και νομίζω , ότι αυτός ο τοίχος -κόφτης ,είναι βαθιά χαραγμένος στο DNA μας, καθώς ,κατά πασά πιθανότητα ,μια γενετικά προκαθορισμένη ανωμαλία όλων μας , μας καθιστά ανίκανους να τον σπάσουμε – όμως υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε ότι από την άλλη πλευρά κάτι πλησιάζει , σαν φίδι το νιώθουμε και μας τριγυρίζει καλά κρυμμένο κάτω από αισθήματα ενοχής, αγάπης, λαγνείας, απληστίας, κακίας, αδιαφορίας.
Ο ευνούχος άρχισε να χύνει τη μια σαμπάνια μετά την άλλη ,ανάμεσα στα μαυρισμένα κωλομέρια της μαυρομάλλας – πρέπει να ήπιε πολύ και όταν έπινε έβλεπε τα πράγματα με μεγαλύτερη καθαρότητα και ,κυριως, μιλούσε χωρίς πολλές περιστροφές .
Όταν ήπιε και την τέταρτη σαμπάνια – η δικιά σου είχε αδειάσει ένα μπουκάλι Dimple – και είχαν κάνει και μαζί και ένα τσιγάρο, της ζήτησε εκ νέου να τον ακολουθήσει, ενώ με το δάχτυλο του την προετοίμαζε για τα χειρότερα : rear entry !!
Έβλεπε τώρα μπροστά του εκείνη την όμορφη γυναίκα, γυμνή και υγρή, ξαπλωμένη πάνω σε πράσινα μεταξωτά σεντόνια με τις βυζαρες στην τσίτα να χύνονται αριστερά δεξιά και αναρωτιόταν πόσο αληθινά είναι όλα αυτά εκεί μπροστά του..
-Πότε το’ χασα ρε γαμώτο σκέφτηκε ο τύπος , τρίβοντας αφηρημένος ένα παγάκι γύρω από την πιο προσωπική λεπτομέρεια της μελαχρινής ..
-Τι περίεργα που είναι ψιθύρισε εκείνη , συνέχισε σε παρακαλώ …ενώ εκείνος θυμόταν που διάβαζε πρόσφατα στο κομμωτήριο , ότι η δαιμονοποίηση του πρωκτικού σεξ , ως μη φυσιολογικού (παρά φύση) , συχνά οδηγεί αδικαιολόγητα στον αφορισμό του και ότι για να γίνει ο σοδομισμός, είναι απαραίτητη κάποια προεργασία.
Εκείνη τη στιγμή είδε , στον τεράστιο καθρέφτη απέναντι του , ότι είχε φτιαχτεί και κανένα μέτρο πιο πάνω κάτι σαν μικρό λεκέ πάνω στο μέτωπο και για ένα περίεργο λόγο ήξερε τι ακριβώς συμβαίνει -aids ή καρκίνος ,ή γενικά κάτι θανατηφόρο! Τη γαμησα σκέφτηκε.
Αφηρημένος τράβηξε λίγο από τον γαλάζιο καπνό και σηκώθηκε ..
-Η ζωή σου είναι μεν σύντομη, για κάποιον που σε παρατηρεί από τ’ άστα , αλλά που να ξέρει όμως και εκείνος σε τι αιωνίους μαγικούς δρόμους σκάβεις σκέφτηκε για παρηγοριά.
-Αυτό ήταν ; τον ρώτησε εκείνη βαριεστημένα.
-Όχι κάτσε λίγο , θέλω να βάλω κάτι να πιω της είπε εκείνος και έχυσε στην πλάτη της λίγο Dimple ακόμα από το μπαρ του δωματίου και μετά δυο τρία παγάκια ,για να τα ρουφήξει όλα μαζί λίγο πιο κάτω , εκεί στα στρογγυλά άδυτα κάτω από τα λακκάκια της μέσης.
– Η ζωή σου είναι σύντομη για κάποιον που σε παρατηρεί από τ’ άστρα ξανάπε ο τύπος και εκείνη τον κοίταξε απορημένη, μέχρι τη στιγμή βέβαια που εκείνος συνέχισε το γλυκό βασανιστήριο με ένα κερί που είχε βρει στο ασημένιο κηροπήγιο απέναντι από το κρεβάτι – και τότε και εκείνη ένιωσε με τη σειρά της κάτι αναπάντεχο σαν κάτι να έσπασε μέσα της..
Τον είχε απασχολήσει κατά καιρούς αυτό που ο Vico ονόμαζε ποιητική μεταφυσική ,κυρίως όμως με μια διάσταση ,θα λέγαμε οντολογική , δηλ. πίστευε βαθύτατα στην πραγματική υπόσταση των δημιουργημάτων της φαντασίας ή των μύθων των ποιητών και των παραμυθάδων.
Δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία στις σκέψεις ή τις φαντασιώσεις μας , που ωστόσο διεκδικούν την ίδια υπόσταση, με την υλική πραγματικότητα γύρω μας της είπε.
