του Γιάννη Παναγόπουλου //

Να, είναι τώρα που έκοψα το μονοπάτι από την Απολλωνία για τον Αρτεμώνα με το πόδι και βλέποντας ανθρώπους, σπίτια, τον απογευματινό ήλιο να αλλάζει χρώματα από λεπτό σε λεπτό, που σκέφτομαι τι είναι εκείνο που κάνει τη Σίφνο όμορφη. Λέξεις, λέξεις, λέξεις που πρέπει να γίνουν η μεγάλη εικόνα για όσα το μάτι πιάνει και το μυαλό μεταφράζει σε συναισθήματα.

Στον Αρτεμώνα
Ένα τυπικό απόγευμα στη Σίφνο. Άνθρωποι, αρχιτεκτονική, ήλιος σε απόλυτη αρμονία
Στο μονοπάτι από την Απολλωνία στον Αρτεμώνα θα περάσεις μια από τις ομορφότερες πλατείες της Σίφνου

-Μόλις έφτασα στην Πλατεία Χρυσόγελου. Ανηφορίζω. Στον Αρτεμώνα θα καθίσω να πιω κάτι. Θα δω τις φωτογραφίες που τραβώ δεξιά και αριστερά και μετά θα χαθώ στις λέξεις. Πρέπει να βρω εκείνη που ταιριάζει καλύτερα για το νησί.

-Η Σίφνος δεν είναι απλή υπόθεση. Η αγγειοπλαστική παίζει ρόλο στην οικονομία της από τους κλασικούς χρόνους. Το νησί έχουν πατήσει δεκάδες ράτσες κατακτητών. Το πέρασμά τους που κάποτε μπορεί να προκάλεσε πόνο, παραμένει ενεργό στο σήμερα σε πιθανά και απίθανα σημεία του νησιού.

Μπορείς να δεις την πεταλούδα;

-Όμως είμαι μόνο ένας απλός τουρίστας. Εντελώς “διάτρητος” στην ομορφιά της κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής του νησιού. Την ομορφιά του φωτός. Στην εξαίσια γαστρονομική άποψη που έχει αναπτυχθεί εδώ.

Βράδυ στον Αρτεμώνα. Σκιές στα σκαλοπάτια

Περπατώ, φωτογραφίζω. Ο χρόνος φεύγει γρηγορότερα απ’ όσο υπολόγιζα. Στην πόλη ο χρόνος φεύγει αργά. Εδώ τρέχει. Και σαν διψασμένος που είδε όαση στη μέση ερήμου προσπαθώ να κάνω δική μου, όσο μπορώ δική μου, την αρμονία που αντικρίζω.

Αυτή είναι η λέξη που ψάχνω. Αρμονία. Μόλις έφτασα στα αρχοντικά του Αρτεμώνα και λίγο πριν πέρασα έξω από το Δημοτικό σχολείο του χωριού. Κάποια παιδιά μού είπαν να αγοράσω βότσαλα ζωγραφισμένα από εκείνα.

Μια από τις εκατοντάδες εκκλησίες του νησιού

-Η Σίφνος είναι όμορφη γιατί έδαφος, αρχιτεκτονική και άνθρωποι ζουν αρμονικά μεταξύ τους.

Νύχτα στο Κάστρο. Θα περιμένω εδώ ως το πρώτο φως της μέρας

-Ο ουρανός σκοτεινιάζει. Δεν φοβάμαι αν χαθεί το χρώμα που άφηνε ο ήλιος χτυπώντας σε σπίτια, αυλές, σώματα ανθρώπων. Θα κοιμηθώ λίγο (στη Σίφνο πάντα κοιμάμαι λίγο). Θα σηκωθώ νωρίς να δω το πρώτο φως του ήλιου μιας καινούργιας μέρας. Είμαι εδώ. Θα το χαρώ όσο μπορώ. Έντονα.

Αντικρίζοντας το πρώτο φως μιας νέας μέρας από το Κάστρο. Οι “7 Μάρτυρες” κοιτούν κατάματα τον ήλιο που ανατέλλει
Με το πρώτο φως της μέρας κάποιοι άνθρωποι ταξιδεύουν ή βγαίνουν στ’ ανοιχτά για δουλειά