Του Γιώργου Κουλούρη //
Τελικά με τον αρχισυντάκτη τα βρήκαμε….
Συμφωνήσαμε αυτός να μου επιστρέψει την ιστορία για να τη συνεχίσω κι εγώ να κρατήσω το τελευταίο μου χαρτί.
Πάμε λοιπόν.
Psychomafia: Τέλη 1982 – Οκτώβριος 1983.
Οι «MAG», χωρίς τη Μάρθα, εξελίχθησαν στον πυρήνα ενός γκρουπ που μέσα του μάθαμε πώς χρησιμοποιούνταν ένα μπάσο, μια κιθάρα, για να παίζουν. Πώς ιδέες εξελίσσονται (ας πούμε) σε τραγούδια και πώς όλα αυτά παρουσιάζονται σε κάτι που θυμίζει «live». Δώσαμε τρεις (και πολλές ήταν) ζωντανές εμφανίσεις, στην αρχή ως πενταμελής και στις άλλες 2 ως τετραμελής μπάντα, ώσπου τον Οκτώβριο του 1983 στο Νέο Ηράκλειο, όταν ο drummer κουράστηκε να παίζει – εν μέσω κομματιού – και σταμάτησε για να πάρει καμιά–δυο ανάσες αφήνοντας τους υπόλοιπους να κοπανάμε στον αέρα, κατάλαβα και τη μη-αναγκαιότητα της συνέχειας…
Με τον Μιχάλη ως κιθαρίστα, οι «Ex-Humans» μάς χορήγησαν για δεύτερη φορά drummer, τον Ανδρέα Φ., και οι τρεις περιμέναμε έναν καινούριο φίλο, τον Ανδρέα Γ., να επιστρέψει από το Δυτικό Βερολίνο ώστε να προσπαθήσουμε ξανά.
Psychomafia II: Οκτώβριος 1983 – Δεκέμβριος 1983.
Ο Ανδρέας Γρηγοριάδης εκτός από το «look» έτυχε να έχει και καλή φωνή κι’ έτσι, μ’ έναν κανονικό drummer και έναν τραγουδιστή που εξελίχτηκε σε κανονικό, ξεκινήσαμε πάνω σε κάποιες ιδέες των «Psychomafia» και καταφέραμε να ηχογραφήσουμε ένα επαρκές demo με 4 tracks σε εντελώς Dark Wave ύφος, που ήταν ένα ιδιαίτερα αγαπητό σε μας μουσικό ιδίωμα. Η μουσική που μας «καθήλωνε» ακουστικά ήταν αυτή τελικά που μας απελευθέρωσε επιτρέποντάς μας, σχεδόν μαγικά, να μπορέσουμε τελικά να εκφράσουμε την προσωπική μας αίσθηση για τον κόσμο αλλά και για εκείνον τον εσωτερικό, των βαθύτερων συναισθημάτων μας.
Δώσαμε μερικά live, τα περισσότερα καλά («Σοφίτα», Κινηματογράφος «Γωγώ») και ένα όχι και τόσο, σε ένα ξεπεσμένο σκυλάδικο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Με τον ιδιοκτήτη του, όταν κατάλαβε ότι δεν παίζαμε ακριβώς λαϊκά, να βρίσκεται στα πρόθυρα εγκεφαλικού κοπανώντας το κεφάλι του με τα ίδια του τα χέρια (αλήθεια!). Το τελευταίο μας live όμως στη «Μουσική Αποθήκη» ήταν σημαντικό όχι τόσο για μας αρχικά όσο για το ίδιο το μαγαζί.
Από ένα αμιγώς «ροκ» στέκι που ήταν, εν μια νυκτί υποδέχτηκε πολύ θερμά τη Dark που εκπροσωπούσαμε. Μεταλλάχτηκε σε ένα σημαδιακό club και για τους S.O.N.N. αλλά και για άλλα συναφή γκρουπ συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της Creep Records. Έδιναν live κι εκεί δημιουργώντας το πρώτο μικρό λαϊβάδικο— και, ακολουθούμενο από άλλα, ανέδειξε την «ιδιαίτερη» σκηνή της ευρύτερης περιοχής «Κυψέλης–Πατησίων» που, μπορεί τώρα να ακούγεται σαν γραμμή τρόλεϊ, όμως έχει αναλυθεί και αναφερθεί για τις ιδιαιτερότητές της σε προγενέστερες αναλύσεις από ειδικούς για την αθηναϊκή Ανεξάρτητη σκηνή του ’80.
Το 4κάναλο στο στούντιο του Καλογερά στη Γλυφάδα έδωσε ένα πολλά υποσχόμενο demo και ήταν κατ’ αρχάς η αιτία για την πρώτη επαφή με την Creep (με τον Μπάμπη Δαλίδη). Η συνάντηση αυτή εξελίχτηκε σε κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή συνεργασία. Ήταν η θρυαλλίδα που μέσα της αναπτύχθηκε μια πολύ μεγάλη φιλία και με τον ίδιο και με τους υπόλοιπους παλαβούς της Creep. Μετά από λίγο καιρό, μπορεί το κοινό να παρακολουθούσε live με S.O.N.N., Villa 21, Yell–O–Yell, Metro Decay να παίζουν στη σκηνή σαν ξεχωριστά group. Η βαθύτερη αλήθεια είναι, όμως, ότι μεγάλο μέρος του υπόλοιπου ελεύθερου χρόνου τον περνάγαμε όλοι μαζί με διαφόρους συνδυασμούς, σε διαφορετικούς χώρους, κατά πώς ο καθείς ήθελε να περάσει την συγκεκριμένη βραδιά. Άλλοι πίναμε ξύδια σε σπίτια με τους Metro Decay. Άλλοι αράζαμε στη Φωκίωνος εντασσόμενοι σε μια πολύ μεγάλη παρέα που είχε δημιουργηθεί εκεί κοντά στο «Select» και κατά κάποιον τρόπο αποτέλεσε το πρώτο μικρό αμιγώς φανατικό κοινό των South. Και άλλοι στο «αρχηγείο» της Creep (στο σπίτι του Μπάμπη) δημιουργούσαμε το περίφημο μεν υπαρκτό και εντελώς άγνωστο δε, ημιτελές δυστυχώς «έπος της Creep». Οραματιζόμασταν το, σκοτεινό–φωτεινό, τέλος πάντων το όποιο, μέλλον θα μας τύχαινε και φυσικά, στο τέλος, όλοι μαζί στο «Muswell’s» καταλήγαμε μεθοκοπώντας τις περισσότερες φορές ως υπεύθυνα ρεμάλια που ήμασταν.
Α! Ξέχασα! Η Creep Records μάς πρότεινε να ηχογραφήσουμε το πρώτο μας album («Lacrimae Christi») στην αρχή της γνωριμίας μας. Και όταν ο Ανδρέας, ο drummer, διαφώνησε γιατί ήθελε σινγκλάκι, υποδεχθήκαμε τον Φοίβο που απέδρασε ξαφνικά (από πού αλλού;) απ’ τους Ex-Humans. Η ενέργεια που όλοι μαζί αισθανθήκαμε, υπερέβαινε οτιδήποτε μπορούσαμε να εκλογικεύσουμε κι έτσι, η μυστηριώδης αυτή αίσθηση επικράτησε έναντι οποιουδήποτε άλλου λογικού επιχειρήματος. Με όλες μας τις δυνάμεις αποφασίσαμε να ριχτούμε για το group που θα γινόταν γνωστό ως South Of No North.
Το soundtrack εκείνης της, μαγικής, στιγμής.
1. Ultravox – «Hymn»
https://www.youtube.com/watch?v=beaMh7QO91U
2. The Cure – «A Strange Day»
3. The Sound – «Skeletons»
https://www.youtube.com/watch?v=4S_Ia24fjg4
4. Dali’s Car – «The Judgement Is The Mirror»
