Του Γιώργου Κουλούρη //
Μπορεί ν’ ακούς δίσκους μια ζωή. Και μια ωραία μέρα μπορεί να περάσεις στην άλλη μεριά. Να φτιάξεις συγκρότημα που θα ηχογραφήσει έναν. Ή περισσότερους από έναν.
Πώς φτιάχνεις ένα γκρουπ;
Προφανώς βρίσκεις το όνομα και το κάνεις γνωστό. O.K. Το γκρουπ λέγονταν Martha and the Mag…
Η Μάρθα, φίλη μου, θα ήταν η τραγουδίστρια. Μας βόλευε και η συνωνυμία με τους Martha and the Muffins. Ωραία, αυτό έγινε. Το Μag. έκατσε από τα αρχικά των μουσικών Mike, Apostolos, Gerorge. Εντάξει και αυτό. Αρκεί τώρα να γίνει γνωστό. Αφισάκια με το όνομα και κόλλημα (με σελοτέιπ) σε κολόνες.
Ωραία… μια νύχτα χωρίς φεγγάρι και με συνωμοτικές κινήσεις, καμιά 10αριά αφισάκια σε κολόνες της Δ.Ε.Η. κάπου στον Άγιο Ελευθέριο. Καμία σημασία δεν είχε το ότι ούτε η Μάρθα έμαθε ότι συμμετείχε στο γκρουπ ούτε εμείς κάναμε κάτι παραπέρα. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και έτσι δημιουργήθηκαν και έσβησαν (μόνο μέσα στο κεφάλι μας) οι πασ-άγνωστοι Martha and the Mag.
Το επόμενο βήμα είναι να ξεπεραστεί το τρακ, το τρακ που σου δημιουργεί το κοινό στις live εμφανίσεις. Έτσι, μ’ έναν φίλο μου δουλέψαμε τη σκηνική μας παρουσία ενώ οι δύο φίλες μας ήταν το απαιτητικό και ταυτόχρονα φανατικό κοινό. Δώσαμε δύο–τρεις τρομερές εμφανίσεις στο σπίτι της Λίας με δίσκους να παίζουν και εμείς να κάνουμε ότι παίζαμε χωρίς όργανα σε κάποιο φανταστικό live.
Η Λία και η Βάνα μάς αποθέωναν και εγώ με τον Βασίλη ήμασταν φτασμένοι ροκ σταρ. Γρήγορα και εύκολα. Μπα, μάλλον μας είχαν διαφύγει διάφορα σημαντικά. Τελικά, με κάποιους από την παρέα αποφασίσαμε ότι πρέπει να κάνουμε ένα κανονικό γκρουπ.
Πώς όμως γινόταν αυτό;
Ανυποψίαστοι, μπαίναμε στην δημιουργία μιας μπάντας.
Ο εφιάλτης των Psychomafia είχε, μόλις, αρχίσει….
To soundtrack ενός γκρουπ που δεν υπήρξε ποτέ.
1. Martha and The Muffins – Monotone
2. Devo – Whip It
3. The Human League – Almost Medieval
4. Soft Cell – Bedsitter
5. The Jim Carroll Band – City Drops Into the Night
To be continued.
