Γράφει ο Γιάννης Παναγόπουλος //
Είναι Κυριακή μεσημέρι. Είμαι με φίλους από την Ισπανία. Ως σήμερα έχουν ακούσει πολλά για το μουσείο της Ακρόπολης. Δεν το έχουν επισκεφθεί ακόμα. Αυτό θα γίνει σε λίγο. Προς το παρόν στεκόμαστε λίγα μέτρα πριν την είσοδο του Μουσείου. Έχουμε κολλήσει το βλέμμα μας στο διάφανο δάπεδο. Θαυμάζουμε το ψηφιδωτό που υπάρχει κάτω μας. Το λες και κάτι κοντά σε ζωντανή παραίσθηση. Μπαίνουμε στο μουσείο.
Για τους Ισπανούς οι Καρυάτιδες είναι κάτι σαν την Μόνα Λίζα στο Λούβρο. Θέλουν να πάμε εκεί αμέσως. Τις είχαν δει δίπλα από τον Παρθενώνα κάποτε. Θέλουν να τις δουν στο «νέο» τους περιβάλλον. Φιλοξενία rules. Το κάνουμε. Από κοντά μας και ένα γκρουπ Γάλλων τουριστών με ξεναγό, γυναίκα. Δεν είχε δεμένα τα μαλλιά κότσο στην κορυφή του κεφαλιού της. Αν τα είχε θα την είχα υποπτευθεί ως εθελόντρια της οργάνωσης «Σωτήρ». Αντ’ αυτού τα είχε κόψει σε στυλ ανέραστο, ανελαστικό καρέ. Το στόρυ ξεκινά κάπου εδώ. Με εκείνη να μιλά, οι Γάλλοι τουρίστες περνούν από μπροστά μας. Οι Ισπανοί που γνωρίζουν την γλώσσα, την ακούν να λέει κάτι. Με ρωτούν «Γιατί το μουσείο τοποθέτησε τις Καρυάτιδες σε λάθος σημείο;».
Τους απάντησα: «Ε; Eσείς πως το γνωρίζετε αυτό; ».
Είχαν μόλις ακούσει την ξεναγό να τονίζει στο γκρουπ που συνόδευε πως η τοποθεσία που ζουν σήμερα οι Καρυάτιδες είναι λάθος. Δεν πουλάω πνεύμα και πατριοτιλίκη, εννοείτε αλλά το λεκτικό «off side» της κυρίας ξεναγού με παραξένεψε. Ποιοι είναι οι ξεναγοί του μουσείου; Και ένας Γάλλος, ο κάθε Γάλλος, που επισκέπτεται το μουσείο της Ακρόπολης το κάνει για να μάθει την άποψη μιας ξεναγού ή να δει, να μάθει για ένα υπέροχο κάτι που δεν είδε ποτέ ως τώρα;
