Του Γιώργου Ράλλη //
Joseph Plateau, 35, περιστασιακός DJ και ραδιοφωνικός παραγωγός στον Radiobubble
– Ποιο είναι το αγαπημένο σου άλμπουμ “σήμερα”;
-Το Bukra του Rabih Abou-Khalil που κυκλοφόρησε το 1989 από την γερμανική MMP. Αν δεν κάνω λάθος, είναι το πέμπτο κατά σειρά album αυτού του φοβερού Λιβανέζου. Έχω το CD σε επανέκδοση από την Enja κι είναι ένας από τους ελάχιστους δίσκους που δε με καίει να τον βρω σε βινύλιο. Για συναισθηματικούς λόγους. Άσε που το CD τo ακούς και στo αυτοκίνητο, έτσι δεν είναι;
– Πού άκουσες την αγάπη μέσα του;
-Πριν από μερικούς μήνες, δυο καλοί φίλοι βρέθηκαν στο Λονδίνο και θέλησαν να μου πάρουν ένα δώρο για τα γενέθλιά μου. Επικοινώνησαν με την κοπέλα μου για να μάθουν τι ακούω, μπήκαν στο Honest Jon’s και ζήτησαν κάτι για ένα φίλο που αυτή την περίοδο ακούει λιβανέζικα και είναι: “into weird music”. Αν και δε θεωρώ ότι υπάρχει περίεργη μουσική, αυτόν τον δίσκο μου τον χάρισαν με πολλή αγάπη κι αυτό τα λέει όλα.
–Πότε και πού άκουσες το άλμπουμ που λες πρώτη φορά;
-Ένα πρωί στο γραφείο, σε μια φάση που δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από το “Crisis” του Amir El Saffar. Το έχεις ακούσει; Φανταστικό! Το είχαμε βάλει μέσα στα καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2015 στην εκπομπή. Πάντα μου άρεσαν τα ανατολίτικα στοιχεία στην Jazz· Lloyd Miler, Okay Temiz, Salah Ragab… Δεν τον ήξερα τον Abou-Khalil. Τώρα πια έχω καταχωρήσει όλη του τη δισκογραφία στη wish list μου.
-Κάνε την καρδιά σου “πέτρα”, υπάρχει κάποιο κομμάτι που ξεχωρίζεις;
-Μιλάμε για έναν καταπληκτικό δίσκο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Αν θες να πάρεις μια γεύση, βάλε το ομώνυμο κομμάτι πρώτα. Εγώ αυτό κάνω συνήθως. Αν και είμαι σίγουρος ότι θα τον ακούσεις ολόκληρο.
