Του Παύλου Θ. Κάγιου //
«Ψυχή βαθιά» Αλέξη κι απ’ τον αόρατο κόσμο των ψυχών, κάνε ορατά τα δικά μας όνειρα και φώτιζε την ψυχή μας… Έχουν περάσει δέκα χρόνια που ‘φυγες για το αιώνιο ταξίδι στο σύμπαν μα νιώθω την αύρα σου να συντροφεύει και να παρατηρεί τις σκέψεις του μυαλού μου και τις πράξεις των χεριών μου κουνώντας θυμόσοφα το κεφάλι σου, πότε γνέφοντας αρνητικά, πότε γνέφοντας συγκαταβατικά και πότε γνέφοντας με βαθιά ευχαρίστηση…
Ήμουν 17χρονος έφηβος με αναμαλλιασμένα συναισθήματα και φουρτουνιασμένες ορμές όταν πρωτόδα την Ευδοκία σου κι η θύελλα που προκάλεσε μέσα μου, άρχισε να ξαστερώνει τα μάτια της ψυχής μου και να καθαρίζει τον ορίζοντά μου. Κι άρχισα να μη φοβάμαι τις ορμές μου και να μην αυτολογοκρίνω τα θαμμένα κι από μένα ένστικτά μου. Ναι, η ‘’Ευδοκία’’ σου απελευθέρωσε τα ένστικτά μου και λίγο αργότερα η ‘’Αναπαράσταση’’ κι ο ‘’Θίασος’’ του Αγγελόπουλου απελευθέρωσαν τη σκέψη μου. Κι αυτή η ενότητα των αντιθέτων τοποθετήθηκε σε περίοπτη θέση ανάμεσα στις αποσκευές της ζωής μου και μου ’δωσε στόχο να φτάσω ‘’Μέχρι το πλοίο’’ της ουτοπίας μου.
Έτσι, δε με πείραζε καθόλου που οι συμμαθητές μου στο νυχτερινό γυμνάσιο που πήγαινα με φώναζαν περιπαιχτικά… Ευδοκία από το πολύ πάθος που ‘χα μιλώντας τους γι’ αυτή την ταινία, προτρέποντάς τους να τη δουν. Ήμουν πολύ ευχαριστημένος που έστω κι ένας απ’ αυτούς, ο καλύτερός μου φίλος, ο Ευτύχης, την είδε, ενθουσιάστηκε κι αυτός κι αρχίζαμε ατέλειωτες συζητήσεις–εξομολογήσεις που ξεκίναγαν από την ‘’Ευδοκία’’ και κατέληγαν στα δικά μας εφηβικά φουρτουνιασμένα κύματα της ψυχής μας και του λογισμού μας στάζοντας θαρρετό φως να ακολουθήσουμε τα οράματά μας…
Κι όταν ύστερα από μερικά χρόνια διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, που για μένα στάθηκε ευλογημένη συνάντηση, αρχίσαμε να κάνουμε συχνές συζητήσεις και συνεντεύξεις μέσα από την επαγγελματική μου ιδιότητα ως δημοσιογράφος. Ω τι γάργαρη που ‘ταν η χαρά μου καθώς ένιωθα πως το μυαλό σου, η ματιά σου πάνω στη ζωή και η σκέψη σου πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι συνέχεια των έργων σου, με επικοινωνούν με την αναζήτηση των οραμάτων μου κι είναι πιστά προσηλωμένα στους ήρωες των ταινιών σου που τους οδηγεί ο Ηνίοχος.
Ναι, ανέδυες την ομορφιά της γυμνής πέτρας που πάνω της ανθίζουν τα ομορφότερα και πιο αρωματικά αγριολούλουδα της φύσης με τη φροντίδα της Άρτεμής σου – του ακοίμητου φρουρού της ζωής σου.
Από τότε, ανοίχτηκε ένα αυλάκι οραματικής επικοινωνίας μαζί σου κι όποτε σε συναντούσα, είχα την τύχη να το διαβαίνω σαν εκείνους τους πιστούς που ο θεός άνοιξε την Ερυθρά θάλασσα να τη διαβούν και να σωθούν. Οι συζητήσεις και οι συνεντεύξεις που κάναμε ήταν, κι έτσι παραμένουν μέχρι σήμερα στην καρδιά μου, από εκείνες τις στιγμές που ευχαριστείς το υπερπέραν που μέσω του δημοσιογραφικού επαγγέλματος συναναστρέφεται η ψυχή σου με την ψυχή ενός αυθεντικού δημιουργού.
Αυτό το γράμμα μου Αλέξη Δαμιανέ, γράφτηκε εν θερμώ κι εκ βαθέων σ’ ένα περιβάλλον που είναι ο φυσικός σου χώρος, στο χωριό Ποταμιά, ανάμεσα στα ανδροβάδιστα βουνά της Αρκαδίας του Πάνα. Και θέλω να υμνήσω τη μνήμη σου και να δοξάσω το έργο σου που παραμένει ακρογωνιαίο, μοναδικό κι ανεπανάληπτο γιατί όταν δημιουργούσες «καιγόσουν» και συ ο ίδιος με τα πάθη των ηρώων σου για να φτάσετε κι αυτοί κι εσύ στην ουτοπία σας. Εκεί που φωτίζονται τα σκοτάδια της ψυχής κι ο άνθρωπος αποδεσμεύεται από τους ηθικούς κανόνες του καθωσπρεπισμού και του στραγγίσματος των συναισθημάτων του και φτάνει στην πρώτη φύση του
–Γίνεται ζώο και εξευγενίζεται…
*Το “Γράμμα” διαβάστηκε στις εκδηλώσεις
«Μια Δυνατή Φωτιά»
Αφιέρωμα στον Αλέξη Δαμιανό
5-11 Μαϊου 2016 στον κινηματογράφο «Αλκυονίς»
10 χρόνια από το θάνατό του και 50 χρόνια από την πρώτη του ταινία «Μέχρι το πλοίο»
«Μια δυνατή φωτιά»
Αφιέρωμα στον Αλέξη Δαμιανό, 5-11 Maϊου στον κινηματογράφο Αλκυονίδα.
https://www.facebook.com/AlexisDamianosAfieroma
Επτά ημέρες με προβολές, εκδηλώσεις και συζητήσεις και την προσδοκία να παρουσιαστεί ολοκληρωμένα το έργο του ποιητή, συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιού Αλέξη Δαμιανού. Του Έλληνα δημιουργού που υπονόμευσε τη λήθη με την αλήθεια του. Το έργο του πιο επίκαιρο από ποτέ, να γίνει φέτος τον Μάη, δυνατή κραυγή για αφύπνιση και δράση.
50 χρόνια από την πρώτη του ταινία «Μέχρι το πλοίο» που το 1967 προβλήθηκε στον ίδιο κινηματογράφο.
Κινηματογράφος Αλκυονίδα, Ιουλιανού 42-46, πλ. Βικτωρίας (ΜΕΤΡΟ Βικτώρια)
Τηλ.: 2108220008, 2108220023
