Στείλε μου κάτι από τις Άνδεις
Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *
Δεκαπενταύγουστος στην Ελλάδα…παιδικές αναμνήσεις κι άλλες, λίγο πιο “ώριμες”, όλες με έναν κοινό παρονομαστή: το καλοκαίρι!
Άλλοι σε κάποιο νησί του Αιγαίου ή του Ιονίου να ετοιμάζονται για μια βουτιά στη σμαραγδένια θάλασσα, άλλοι να “χουν πάει στο χωριό, να “χουν σμίξει με το σόι και να κάνουν βόλτες χαζεύοντας τα τοπικά έθιμα της μέρας. Να μυρίζει θυμάρι και το ζεστό αυγουστιάτικο αεράκι να τους ανακουφίζει από τη ζέστη της ημέρας καθώς ο ήλιος πέφτει μες στη θάλασσα ή χάνεται πίσω από κάποιο βουνό. Νυχτολούλουδο και τσίκνα…αυγουστιάτικες μυρωδιές που είναι συνδυασμένες με την Ελλάδα, όπου κι αν είναι κανείς…στο χωριό του, στο νησί, ακόμη και στην άδεια μεγαλούπολη.
Εγώ θα θυμάμαι πάντα πως στις 15 του Αυγούστου αυτής της χρονιάς, σκαρφάλωνα στις Άνδεις! Ήμαστε στη Βολιβία και κατευθυνόμασταν προς τη Λα Παζ. Για ακόμη μια φορά, θα περνούσαμε τα 4000 μέτρα. Κανένα νυχτολούλουδο δε φυτρώνει εκεί. Το αεράκι δεν είναι δροσερό, είναι παγωμένο. Κανένα τραπέζι γεμάτο γιορτινά γλυκά δε σε περιμένει. Καμιά θάλασσα δε φαίνεται στον ορίζοντα. Μόνο η θέα των αιώνιων βουνών που στέκονται αγέρωχα και υπομένουν τον παγωμένο αέρα και το χιόνι που ποτέ δε λιώνει από τις κορυφές τους.
* Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα; Για περισσότερα γύρω από τα ταξίδια της Αλεξάνδρας και του Στέργιου επισκεφτείτε το ιστολόγιο:https://worldvespa.wordpress.com/
