Από την Ντέμη Αυλωνίτη //
Δραματικά είναι τα ολοένα αυξανόμενα κρούσματα επιθέσεων διαφόρων σκύλων, κυρίως σε αθώα παιδιά. Μόνο μέσα στην εβδομάδα ανάλογα περιστατικά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, δημιουργούν ανησυχία αλλά και ένα μεγάλο ερώτημα: Τι έγινε ξαφνικά; Κι από κει που βλέπαμε τον βασανισμό ζώων από ανθρώπους με μηδαμινή συνείδηση, ακούμε τώρα ειδήσεις οι οποίες «βάζουν» εκείνα στο ρόλο του κακού; Αλήθεια, φταίνε τα λιοντάρια όταν κάποιος τρελός πηδάει τα κάγκελα ενός ζωολογικού κήπου με δεκάδες ταμπέλες που σε προειδοποιούν να μείνεις μακριά; Και οπλίζουν χέρια άλλων ανθρώπων τα οποία στρέφονται στα αιχμάλωτα ζώα για να τη βγάλει καθαρή εκείνος που έκανε το κέφι του; Φταίει το σκυλάκι, που μεγάλωσε μακριά από ανθρώπους και τρεφόταν με κρέας με αίμα για να γίνει άγριος φύλακας ενός χώρου ή κοπαδιού, όταν μία μέρα το αφεντικό του θέλησε να καλέσει στο σπίτι μία παρέα χωρίς να έχει λάβει όλα τα μέτρα ασφαλείας;
Και πιο συγκεκριμένα, να επιτρέψει σε ασυνόδευτα παιδιά να πάνε να παίξουν εκεί κοντά; Φταίει το τρομαγμένο κατοικίδιο όταν το παρατάς στο μπαλκόνι επειδή σου έκαναν έξωση και δεν θες να έχεις παραπάνω έξοδα; Και «επιτρέπεις» στον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος να το αδειάσει πετώντας το κάποτε «λατρεμένο» σκυλάκι σου από τον τρίτο όροφο λες και είναι η γόπα του τσιγάρου του; Ή ακόμη και ο καρχαρίας (γιατί και τα ψάρια την πληρώνουν πολλές φορές) που ενώ κολυμπούσε ανέμελα στα νερά της Δομινικανής Δημοκρατίας αιχμαλωτίστηκε από το σκοινί μιας ομάδας ναυαγοσωστών και όταν ψόφησε έγινε το «τρόπαιό» της το οποίο απαθανατίστηκε σε μία selfie φωτογραφία που σε κάνει να ντρέπεσαι που ανήκεις στο ανθρώπινο είδος;
Ο κίνδυνος που διατρέχουμε δεν οφείλεται στα ζώα αυτά που ονομάζουμε σκύλο, γάτα, ακόμα και κροκόδειλο. Αλλά στο ότι αψηφούμε τη φύση και τα ένστικτά τους. Εμείς τα βγάζουμε από το φυσικό τους περιβάλλον, πειραματιζόμαστε (ακόμα και με το γενετικό υλικό και το χαρακτήρα τους) και διασκεδάζουμε με αυτά μέχρι να τα βαρεθούμε. Και όπως ακριβώς ένας γονιός μπορεί να μεγαλώσει ένα παιδί – δολοφόνο (φυσικά και με εξαιρέσεις) έτσι κι ένα αφεντικό είναι υπεύθυνο για τη συμπεριφορά του ζώου του. Αν αγαπάς τη ζωή αγαπάς και σέβεσαι οτιδήποτε αναπνέει, άλλη δικαιολογία δεν υπάρχει για την αφαίρεσή της. Και ‘ναι’, αν ένας άνθρωπος ή ζώο σού επιτεθεί άνευ λόγου και κινδυνεύεις πρέπει να αμυνθείς. Αλλά μπορείς να τραυματίσεις αντί να θανατώσεις. Τα περισσότερα συμβάντα είναι δικά μας δημιουργήματα και φέρουμε ευθύνη. Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι τα ζώα μοιάζουν στο αφεντικό τους και παίρνουν τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του ή, τουλάχιστον, δρουν όπως εκείνο τους έχει υποδείξει. Κι ένα είναι το στενάχωρο. Το ότι κάποτε ήταν αδιανόητο το να σημειώνονται αντίστοιχα περιστατικά σε τόσο σύντομα χρονικά διαστήματα. Και ότι δεν τιμωρείται ούτε αποκτά συνείδηση το άτομο που έχει το βάρος της ευθύνης. Γι’ αυτό και οι ταμπέλες στο εμπόριο πρέπει σιγά σιγά να αλλάξουν και από «Προσοχή σκύλος», να γράψουν «Προσοχή (ασυνείδητος) άνθρωπος»!
