του Γιάννη Παναγόπουλου //
Φωτογραφία Στέφανος Καστρινάκης
Η Άννα Κουρουπού κάθισε στον καναπέ και τέντωσε το δεξί της πόδι. Λίγο πριν είχε βάλει στις χούφτες των χεριών της ενυδατική κρέμα και τώρα την απλώνει πάνω του. Όσο είναι απασχολημένη κόβω νευρικές βόλτες στο λίβινγκ ρουμ του σπιτιού της. Σκέφτομαι πως σε αυτό το “νεκρό” χρόνο μπορώ να μάθω κάτι περισσότερο από όσα έχει προβάλλει ένα τηλεμεσημεριανάδικο που βγήκε και την εικόνα της συνόδευε λεζάντα που έγραφε κάτι σαν: “Η πονεμένη ζωή της Άννας”. Κάτω από το παράθυρο που βρίσκεται αριστερά της τηλεόρασης βλέπω κάτι βιβλία. Ανάμεσά τους υπάρχει και εκείνο, το νέο της Αλκυόνης Παπαδάκη που λέγεται “Μια Ατελείωτη Φυγή”. “Πώς αντέχεις τόσο μελό;” ρωτώ και συνεχίζω “Η Παπαδάκη είναι βαρετή.” “Είσαι τρελός έτσι;” λέει και συνεχίζει “Είναι υπέροχη. Και μελό δεν είναι, πάει και τελείωσε. Είμαι σίγουρη πως μιλάς για βιβλίο που δεν διάβασες. Έτσι δεν είναι;” Η Άννα το προηγούμενο διάστημα όπου στάθηκε και όπου βρέθηκε μίλησε για τα δικαιώματα των τρανς ατόμων. Η κατάθεση του νομοσχεδίου για τη «Νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου”, εκτός των άλλων η απόκτηση γυναικείας ταυτότητας ατόμων που δεν έχουν αλλάξει φύλο, είναι αποτέλεσμα πολύχρονων αγώνων της transgender κοινότητας. Πέρα απ’ αυτό η Άννα έχει τεκμηριωμένο λόγο που ενώνει συνειδήσεις ανθρώπων που θέλουν μια κοινωνία πιο ελεύθερη, στα σίγουρα πιο απενοχοποιημένη.
-Είναι από τις ελάχιστες φορές που η τρανς κοινότητα έρχεται στην επικαιρότητα για λόγους πολιτικούς. Η κατάθεση νομοσχεδίου που σας αφορά, έστω και για λίγο σκέπασε την επικαιρότητα.
-Επιτέλους έγινε κι αυτό.
-Πες μας για τη σημασία του.
Πριν απαντήσω θα ήθελα να βάλω αστερίσκο. Ένα κομμάτι που αφορά τους τρανς ανθρώπους έφερε ανατρεπτικά, λίγο αναρχικά θα έλεγα, μια νευρικότητα στους συσχετισμούς των κομμάτων και τη λογική που θ’ ακολουθήσουν στις ψηφοφορίες. Θα ψηφίσουν κι οι Αν.Ελ. αυτό το νομοσχέδιο. Βγήκαν κόμματα και είπαν πως δεν θα το ψηφίσουν αν δεν το κάνουν και εκείνοι.
-Μιλάς για τη σκοπιμότητα μιας κοινοβουλευτικής ψηφοφορίας;
-Ναι. Εδώ υπάρχει η χαρά να βλέπεις τον ρατσιστή πολιτικό αναγκαστικά να ψηφίζει κάτι που δεν θέλει. Οργασμός είναι αυτό. Μια χαζοδικαίωση, που προφανώς απέχει από την ομορφιά της δικαίωσης αλλά, σόρυ, να βλέπω τους Αν.Ελ. να ψηφίζουν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έχει τη γλύκα του.
-Στη βουλή και στη διάρκεια συζήτησης της κατάθεσης του νομοσχεδίου η Νέα Δημοκρατία τι έκανε;
-Διατήρησε τις αμφιβολίες της. Είπε πως θα ανακοινώσει τις προθέσεις της στην ολομέλεια της βουλής. ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή ανακοίνωσαν πως θα ψηφίσουν όχι.
-Ας αφήσουμε τη Χρυσή Αυγή, πες μας για το ΚΚΕ.
-Είναι μια ολόκληρη κουβέντα να μιλήσουμε για τις αποστάσεις που χωρίζουν την ακροδεξιά από την ακροαριστερά.
-Θεωρείς το KKE ακροαριστερά;
-Με δουλεύεις τώρα. Έτσι δεν είναι; Εν τη γενέσει μου είμαι πολιτικό άτομο αλλά δεν θέλω να μιλήσω για την πολιτική. Δεν την πολυγνωρίζω. Άλλο το πολιτικοποιημένη και άλλο το μιλώ για την πολιτική, τους πολιτικούς. Οι πολιτικές τους έχουν διαμορφώσει τη ζωή μου. Η κοινωνία έχει διαμορφωθεί μέσα από τις αποφάσεις τους.
-Πολιτική δράση δεν είναι να τρέχεις πρωί-βράδυ για τα δικαιώματα της κοινότητάς σου;
Το λέω πιο ποιητικά. Με τη γέννηση ενός ατόμου, από τη στιγμή που αντιλαμβάνεται πως κάτι δεν πάει καλά με το σώμα του, με την ψυχή του, νιώθοντας πως δεν χωράει στο σώμα του, πως δεν μπορεί να ακολουθήσει τους κανόνες της πατριαρχίας, γίνεται ένα αναρχικό στοιχείο. Πάει ενάντια σε όλους και σε όλα χωρίς δεύτερες σκέψεις. Δεν είναι πολιτική πράξη αυτό; Ασε μην απαντάς, είναι.
-Πες μας για το θετικό κομμάτι γύρω από την κατάθεση του νομοσχεδίου.
-Κυρίως θέλω να απευθυνθώ στους αντιρρησίες του. Με το να αλλάξει η ταυτότητα ανθρώπων που δεν έχουν κάνει επαναπροσδιορισμό φύλου, γιατί έτσι νιώθουν και το δικαιούνται δεν θα καταστραφεί ο πλανήτης. Δεν θα αλλάξει η ζωή κανενός. Θα αλλάξει πολύ η ζωή των τρανς ανθρώπων. Ο νόμος όμως θα διαμορφώσει μια καθημερινότητα που θα τους δίνει νομική υπόσταση. Δεν θέλω να γίνω γραφική, τα παραδείγματα όμως υπάρχουν και δεν κουράζομαι να τα επαναλαμβάνω. Όταν, ας πούμε, έχεις μια άλφα εμφάνιση ως γυναίκα και για να νοικιάσεις ένα σπίτι παρουσιάζεις μια ταυτότητα που συνάδει με την εμφάνισή σου όλα OK. Αν είσαι γυναίκα και προβάλλεις μια ανδρική ταυτότητα το πράγμα αλλάζει. Γίνεται μπορντέλο…Ο συνειρμός που θα κάνει ο ιδιοκτήτης του σπιτιού είναι αυτόματος και αναπόφευκτος, πορνεία, νταβατζήδες, υπόκοσμος. Το ίδιο συμβαίνει και σε συναλλαγές με το δημόσιο ή οπουδήποτε αλλού. Υπάρχει και το άλλο, πολλοί επαγγελματίες που δεν θα είχαν πρόβλημα να προσλάβουν ένα τρανς άτομο στη δουλειά τους ζουν με το φόβο πως θα δημιουργηθεί πρόβλημα με την πελατεία τους. Το νέο νομοσχέδιο λύνει τα χέρια πολλών. Θα μου πεις, μια ταυτότητα λύνει όλα τα προβλήματα; Προφανώς και όχι, όμως ορίζει το τοπίο μιας αυτονόητης, για τους υπόλοιπους, κοινωνικής συναλλαγής. Ξέρω, ξέρω όλα αυτά μπορούν ν’ ακουστούν παιδιάστικα αλλά σας καλώ να σκεφτούμε πως μέσα από τέτοιου τύπου καταστάσεις κρίνεται η ζωή ενός ανθρώπου. Και αυτό δεν είναι λίγο. Είμαστε μια μικρή μερίδα στη κοινωνία των ανθρώπων, δεν παύουμε να έχουμε τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες υποχρεώσεις με τους υπόλοιπους.
-Το σπίτι σου είναι αγορασμένο ή νοικιασμένο;
-Αγορασμένο. Το έβγαλα από δουλειά κατατεθειμένη σε οίκους ανοχής. Σε ένα χρόνο το εξόφλησα. Υπήρχαν εποχές που δουλεύαμε καλά.
-Φαντάζομαι πως υπάρχει μια υποκρισία στο πώς αντιλαμβανόμαστε το χρήμα. Όταν το σκας ζεστό να αγοράσεις σπίτι αποφεύγεις τις τριβές με τους ιδιοκτήτες σπιτιών όταν ψάχνεις να νοικιάσεις στέγη.
-Έτσι είναι. Θα σου πω κάτι και αν θέλεις γράψτο. Είμαι 53 ετών και χωρίς βαριές πλαστικές στο πρόσωπό μου. Δεν μιλώ για τα μποτοξάκια και άλλα τέτοια, αυτά και 25χρονα τα κάνουν. Έχω μια γνωστή. Δεν θα την έλεγα φίλη, από τις Κούκλες το μπαρ που δουλεύω. Κάποια στιγμή με βρήκε στο facebook. Ήθελε να μιλήσουμε από κοντά. Το κάναμε. Είπε πως είχε τεράστιο πρόβλημα με το σπίτι της. Ζούσε σε ένα τριώροφο. Οι ιδιοκτήτες ζούσαν στο ακριβώς από κάτω διαμέρισμα από εκείνη. Την έδιωξαν μόλις έληξε το συμβόλαιο λέγοντας πως δεν ήθελαν ανώμαλους, δεν ήθελαν πούστηδες στο σπίτι τους. Η κοπέλα ήρθε και με βρήκε σπίτι μου. Χωρίς πολλή σκέψη προθυμοποιήθηκα να ψάξω σπίτι με το δικό μου όνομα για να βρει στέγη. Αν ήμουν μια τρελή θα μπορούσα να της κάνω τη ζωή μαύρη. Αυτή η γυναίκα θα έμενε στο δρόμο απλά και μόνο γιατί είναι ένα τρανς άτομο. Επανέρχομαι στο αρχικό σου ερώτημα, για τη θετική διάσταση του νομοσχεδίου που περνά από τη βουλή. Από τη στιγμή που κάθε τρανς θα είναι νομικά εξασφαλισμένη, τέτοιου τύπου θέματα θα λύνονται ευκολότερα. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρει με την πρώτη οι πιθανότητες να εξασφαλίσει το δικαίωμα στη στέγη της γίνονται περισσότερες.
-Υπάρχει και αυτό που ονομάζεται συλλογικό ασυνείδητο. Η ψήφιση ενός νομού δεν σημαίνει πως αυτομάτως η κοινωνία δέχεται αυτό που απέρριπτε χτες.
-Μόνο έτσι καταλαβαίνει ο άνθρωπος πλέον. Με τη ράβδο. Ο νόμος μοιράζει την τράπουλα, ορίζει το πλαίσιο μιας κοινωνικής σχέσης. Αν κάποιος με αποκαλέσει τραβέλι ή με βρίσει ο αντιρατσιστικός νόμος με προστατεύει. Ο Κασιδιάρης έφαγε έξι μήνες για λόγο μίσους που έβγαλε στο Κερατσίνι ή στον Ασπρόπυργο, δεν θυμάμαι. Θα με ρωτήσεις τι είναι τώρα 6 μήνες για τον Κασιδιάρη. Τίποτα δεν είναι αλλά δεν στέκομαι σ’ αυτό. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι πως κάποια πράγματα λειτουργούν. Το μοντέλο της τιμωρίας δεν είναι το καλύτερο, δουλεύει όμως.
-Είναι δύσκολο να δεχτώ πως η τιμωρία μπορεί να διαμορφώσει συνειδήσεις.
Το κάνει. Αν επανειλημμένα πληρώνεις χρήματα για την ίδια παράβαση κάποια στιγμή θα αναρωτηθείς “Γιατί πρέπει να δίνω τόσα λεφτά γι’ αυτό;” Ο μπάτσος που θα σου χώσει το πρόστιμο μπορεί να είναι μαλάκας αλλά πρέπει και εσύ να σκεφτείς το λάθος που κάνεις και συνεχώς πληρώνεις μια χαζομάρα που θα μπορούσες να αποφύγεις. Δεν μπορεί να είναι όλοι οι άλλοι μαλάκες και εσύ ο απόλυτα σωστός. Αυτό είναι ασυνειδησία. Έτσι πιστεύω πως θα λειτουργήσει και το νομοσχέδιο για τα τρανς άτομα… Θα αναγκάσει, σε πολλά εισαγωγικά, κάποιους να αποδεχτούν κάτι που μπορεί να μη θέλουν. Στο φινάλε όμως αυτό είναι κέρδος για την κοινότητά μας. Κοίτα, δεν θέλω να αναφέρομαι διαρκώς στη σκληρή πλευρά της επιβολής του νόμου. Υπάρχει και η καλή. Εκείνη που απελευθερώνει τους ανθρώπους που θέλουν βοηθήσουν τους διεμφυλικούς. Σε μια εταιρεία θα μπορούν να μας προσλάβουν ή να μας απολύσουν με τον ίδιο τρόπο που κάνουν για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Δεν ζητάμε λύπηση. Δεν ζητάμε χάρη. Λέμε πως αν ένας άνθρωπος έχει ικανότητες να ανταποκριθεί σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον θα πρέπει να αξιοποιηθεί ανεξαρτήτως φύλου. Ο νόμος καλύπτει τέτοιου τύπου θέματα.
-Το νομοσχέδιο μάλλον θα περάσει. Υπάρχουν οι ψήφοι να γίνει αυτό…
-Αρκεί να πάει στην ολομέλεια. Με τον ντόρο που έγινε σίγουρα θα πάει αλλά μιας και αναφέρθηκα στο θόρυβο των ημερών θέλω και εγώ να ρωτήσω κάτι.
-Κάντο
-Γιατί το τρανς θέμα ερεθίζει τον κόσμο τόσο πολύ;
-Γιατί;
-Δεν το έχω απαντήσει ακόμη.
-Δεν έχεις ούτε εκδοχή απάντησης;
-Καθρέφτης. Κάποιος καθρέφτης υπάρχει απέναντι, κυρίως στους άνδρες που εναντιώνονται με τόση σφοδρότητα στην κατάσταση που διαμορφώνεται. Δεν μιλώ για τη Βούλτεψη. Δεν την θεωρώ καν γυναίκα. Είναι ένα πράγμα, ούτε άφυλο θα την πω γιατί και το άφυλο κάτι είναι.
-Yπάρχουν άνδρες που φοβούνται τι θα δουν αν δοκιμάσουν να δουν το είδωλό τους στον καθρέφτη που είπες;
-Το σκέφτηκα αυτό όταν άρχισα να αρθρογραφώ. Κάτι που έκανα αβίαστα γιατί στην τελική είχα πολλά να πω που είχα θάψει μέσα μου. Υπήρξε εκείνη η εποχή που έγραφα ασύστολα, κάθε εβδομάδα στο Protagon. Το γράψιμο κάποια στιγμή έγινε βραχνάς. Με έκανε όμως να συνειδητοποιήσω το βάθος του πόνου που ζούσε μέσα μου. Γράφοντας μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ και να αναρωτηθώ κυρίως για τους γκέι. Γιατί αντιδρούν οι άνδρες έντονα στη θέα τους. Η πρώτη σκέψη που έκανα έλεγε πως προσβάλλεται το φύλο τους. Ασυνείδητα, υποσυνείδητα νιώθουν πως προδίδεται η φύση τους. Οτιδήποτε ξεφεύγει από τα πρότυπα ξενίζει. Συγκεντρώνει το περίεργο βλέμμα. Τη διεισδυτική ματιά. Το καταλαβαίνω αυτό. Την κακοποίηση όμως; Το τρανς θέμα συγκέντρωσε τόση κουβέντα που σε κάνει να πιστεύεις πως είμαστε περισσότερες από όσες τελικά είμαστε. Ούτε για το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών δεν έγινε τόσος χαμός, όσος με το δικό μας θέμα. Γιατί άραγε;
-Πώς αισθάνθηκες μπαίνοντας στη Βουλή;
-Πριν τη συνάντηση στη Βουλή είπα στη Μαρίνα Γαλανού (σ.σ. Πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών) πως θέλω να έρθω μαζί της στην αίθουσα που θα συζητούνταν το νομοσχέδιο. Ήταν κάτι που το δικαιούμουν. Πολέμησα και εγώ για να φτάσουμε ως εκείνη τη μέρα. Και ήθελα να τη ζήσω ζωντανά όχι από περιγραφές. Η Μαρίνα είναι ένας πραγματικός ήρωας. Και έκανε αγώνα χρόνων για να φτάσουμε στο σημείο που είμαστε τώρα. Υπήρξε μια περίοδος που τρέχαμε από υπουργό σε υπουργό. Φτάναμε στις γραμματείς τους και μας έλεγαν «ο υπουργός δεν μπορεί να σας δεχτεί τώρα, δεν είναι εδώ» και το άλλο λεπτό ο υπουργός περνούσε από μπροστά μας αλλά η γραμματέας επέμενε ο υπουργός δεν ήταν εκεί. Η Μαρίνα έχει ρίξει απίστευτο τρέξιμο για το τρανς ζήτημα. Γνωρίζει από πολιτική. Γνωρίζει τα πάντα γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι ένας υπεύθυνος άνθρωπος. Κάθε δελτίο που βγάζαμε ήταν άρτια γραμμένο. Είναι μια γυναίκα με τεράστιο έργο που μπορεί να δώσει ακόμα πολλά. Την ομιλία της στη Βουλή τη θυμάμαι έντονα. Άρχισε τον λόγο της και την άκουγα συγκινημένη. Μιλώντας έτρεμε. Κρατούσε τον εαυτό της. Δεν τον άφησε να εκδηλωθεί. Καλά έκανε. Δεν πήγαμε στη Βουλή για να βάλουμε τα κλάματα. Εκεί πάνω στη στιγμή της έντονης φόρτισης τής ακούμπησα την πλάτη. Ήταν μια κίνηση που μου βγήκε φυσικά. Ήταν σαν να της έλεγα «εδώ δεν είσαι μόνη». Και μετά όταν όλη η συζήτηση στη Βουλή ολοκληρώθηκε της είπα “Πόσα χρόνια ρε Μαρίνα για όλα αυτά που γίνονται σήμερα;” Θα ήθελα να γράψω κάποια στιγμή κάτι για τη Μαρίνα. Ένα άρθρο για εκείνη είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω.
-Ποια άποψη έχεις για την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια;
-Μεγάλο θέμα αυτό. Αν το πάρεις με την απλή λογική, γιατί έλεος ας μην τα διυλίζουμε όλα πια, δύο άνθρωποι που αγαπιούνται και θέλουν να μοιράσουν την αγάπη τους, μόνο με αυτή τη λογική, σε ένα παιδί, πού είναι το κακό; Έχει και πολλά αρνητικά αυτό το πράγμα. Όμως, τα αρνητικά δεν θα αφορούν το ζευγάρι και το παιδί ή τα παιδιά τους. Και πες πως το παιδί δεχτεί μπούλινγκ. Αν θέλεις να πάνε τα πράγματα παρακάτω πρέπει να πολεμήσεις γι’ αυτά. Έχω μια ασπρόμαυρη φωτογραφία από τα προπύλαια του Πανεπιστημίου. Ήταν επί εποχής Αλόμα. Τότε ήμουν 18 ετών. Μαζί με άλλες τρανς θελήσαμε να διαμαρτυρηθούμε για την αστυνομική βία. Ο κόσμος μάς πέταγε μαρούλια και την επόμενη μέρα οι εφημερίδες μας παρουσίαζαν σαν ούφο, όχι σαν ανθρώπους. Δεν είχαν ιδέα τι ήμασταν. Κοίτα όμως που φτάσαμε σήμερα. Κάποια πράγματα προχώρησαν έστω και αν είχαν ρυθμό χελώνας. Έτσι και με την υιοθεσία ομόφυλων ζευγαριών. Αν την πρότεινες πριν πέντε χρόνια θα σε κοίταζαν λες και έλεγες πως βρήκες ζωή σε άλλο πλανήτη. Γνωρίζω ομόφυλο ζευγάρι από το Ουράνιο Τόξο που έχει δύο παιδιά. Είναι υγιέστατα, έχουν δεχτεί και πάρει πολλή αγάπη. Και προφανώς το λέω αυτό χωρίς ν ακυρώνω εκείνη των στρέιτ γονιών.
-Έχεις κάνει ψυχανάλυση;
-Πριν 3 χρόνια για 5-6 συνεδρίες.
-Λίγες δεν ήταν;
-Πολύ λίγες. Είμαι των άκρων. Πήγα σε ειδικό που γνώριζε το τρανς θέμα. Όσο τζαζ και αν φαίνομαι το μαύρο που κουβαλώ μέσα μου είναι τεράστιο. Με καθορίζει. Ορίζει όλες μου τις κινήσεις. Δεν το πολεμώ πια. Το σέβομαι και το αγκαλιάζω.
-Και σε 5-6 συνεδρίες κατάφερες να κάνεις κάτι γι’ αυτό που μόλις είπες;
-Πήγα σε μια κοπέλα, ψυχολόγο του σωματείου Πάρβη Πάλμου, που ακολουθεί τη μέθοδο gestalt. Μια δυναμική τεχνική ψυχοθεραπείας. Πώς όμως να απαντήσω το ερώτημα σου; Ίσως ήμουν ώριμη σαν φρούτο να βρω έξοδο σ’ αυτά που με τυραννούσαν. Ίσως να ήταν εκείνη τόσο καλή στη δουλειά της. Ίσως ήταν η συγκυρία που με βοήθησε. Όπως και να έχει, στην τέταρτη συνεδρία λύθηκα. Από εκείνη τη στιγμή και μετά είμαι πολύ καλύτερα. Δεν ένιωσα την ανάγκη να την ξαναδώ. Εννοείται το “μαύρο” υπάρχει μέσα μου. Θα υπάρχει για πάντα. Εκείνη την εποχή που ζήτησα βοήθεια με είχε νικήσει.
-Πώς ντιλάρεις με το μαύρο μέσα σου;
-Είμαι πολύ ευαίσθητο παιδί. Πάρα πολύ. Και η πολλή ευαισθησία δεν χωρούσε στον κόσμο που ζούσα. Πάλευα η ανόητη τάχα μου να σκληρύνω. Να μην είμαι τόσο ευαίσθητη. Απέτυχα παταγωδώς. Είχα μια φίλη που δυστυχώς ακόμα ζει. Για χρόνια ήταν κολλητή μου. Είναι γνωστή στον χώρο μας. Είναι πολύ σκληρός άνθρωπος. Λες και με ένα ψαλίδι μπορεί να ακυρώσει τους πάντες και τα πάντα. Δεν ήθελα να γίνω ποτέ έτσι. Έπαιρνε ικανοποίηση μέσα από το κακό που έκανε, όμως όταν τέλειωναν οι στιγμιαίοι πανηγυρισμοί επέστρεφε σε αυτό που γνώριζε καλύτερα, τη δυστυχία. Για μένα ο μόνος τρόπος, ο μόνος δρόμος για να συμβαδίσω με το μαύρο μου ήταν η αποδοχή του. Ένας πολύ δύσκολος δρόμος. Ίσως ο δυσκολότερος.
-Αυτό που λες ως αποδοχή του μαύρου σου πότε έγινε;
-Μετά τα 21, όταν διαπίστωσα πως μελαγχολούσα, πως ήμουν ντάουν χωρίς λόγο. Ο πόνος είχε περισσέψει, ήταν αναπόφευκτο να θελήσει να βρει έξοδο. Δεν μπορεί να θάβεις για πάντα όσα σε πληγώνουν. Κάποια στιγμή ο χώρος τελειώνει. Είναι η στιγμή που πρέπει να δεις τον εαυτό σου καταμάτα. Εκείνη την περίοδο της βαθιάς θλίψης έπινα χάπια, έκανα χρήση ναρκωτικών. Πίστευα πως ήταν ένας τρόπος να πολεμήσω όσα με πλήγωναν. Έπαιρνα κόκα, LSD, σε πιο παλιές εποχές χάπια Αρντάν, Ακινετόν, Υπνοστεντόν και πολύ μαύρο που τότε ήταν τίμιο ελληνικό και μου το έφερναν σε σακούλες τα καψούρια. Δεν έκανα ποτέ πρέζα. Από εκείνη έχασα πολλές φίλες μπρος στα μάτια μου, άσε που, άκουσον – άκουσον, επειδή έχω μια απίστευτη φοβία για τις βελόνες δεν έκανα ποτέ ένεση.
-Σήμερα η σχέση σου με τα ναρκωτικά ποια είναι;
-Υπάρχουν φορές που παίρνω ένα Ζάναξ για να ηρεμήσω και αυτό αν δεν το βρω εύκολα δεν θα το πάρω. Δεν θα ψαχτώ για περισσότερα. Αν το κάνω φοβάμαι πως θα βρω και άλλα πράγματα που δεν θέλω. Είμαι καθαρή από ναρκωτικά εδώ και χρόνια. Έχω κάνει δύο φορές αποκατάσταση, μόνη μου εννοείται.
-Το κάνεις να ακούγεται απλό. Απλά μια μέρα είπες «δεν θέλω άλλα ναρκωτικά στη ζωή μου» και έτσι απλά η σχέση σου μαζί τους ολοκληρώθηκε;
-Είχα φτάσει σε απίστευτα σημεία. Ειδικά το κομμάτι των αμφεταμινών, που είναι από τα χειρότερα ναρκωτικά, με τρέλαινε. Τις έπινα και μου έφτιαχναν τη διάθεση. Το θέμα ήταν πως το ένα χάπι έφερε το άλλο. Έφτασα στο σημείο, την περίοδο που ζούσα στα Χανιά, να καταναλώνω μια καρτέλα αμφεταμίνες την ημέρα. Μιλάμε για τριάντα χάπια σε ημερήσια βάση.
-Τι;
-Ναι, όπως το ακούς. Ανέβαινα τα σκαλάκια του μπορντέλου για να πάω σε πελάτη, γιατί το σπίτι στα Χανιά είχε κάτω το σαλόνι και πάνω τα δωμάτια και σε ένα αποθηκάκι μικρό είχα φυλαγμένα προφυλακτικά, μια κρέμα, ένα σφυρί ή ένα λοστάρι ή ένα σπρέι πιπεριού μπας και συνέβαινε κάτι για να προστατευτώ και μια καρτέλα αμφεταμίνες. Σχεδόν για κάθε πελάτη έπαιρνα και ένα χάπι. Είμαι τυχερή. Πρόσφατα έκανα εξετάσεις υγείας. Ένα βαρβάτο ξεσκόνισμα για να δω την κατάστασή μου. Οι γιατροί είπαν πως τα όργανά μου είναι σαν μικρού παιδιού. Πες το θεός, πες το όπως θες, θεωρώ πως μια δύναμη μού έδωσε μια ευκαιρία. Σαν να έλεγε «τις έκανες τις μαλακίες σου στις χαρίζω». Θα μπορούσα να έχω πάθει μεγάλη ζημιά. Ίσως και να έχω πάθει αλλά έχει ενδιαφέρον πως καταπολέμησα εκείνο το πάθος. Ήθελα να τελειώνω με αυτή την κατάσταση, μια περίοδος που διάβαζα ασταμάτητα. Ήταν κάτι που με σύστησε σε πράγματα που με άγγιζαν όσο πολλά άλλα. Κάποια στιγμή στη Βέροια, μια περίοδο που η πόλη είχε αποκλειστεί από τα χιόνια για τρεις μέρες, είπα πως πρέπει ν’ αλλάξω ζωή. Εκεί γνώρισα τον εαυτό μου. Έκλαψα, χτυπήθηκα δεν έκανα πίσω όμως.
-Χανιά, Βέροια. Ήσουν σε τουρνέ;
Για δέκα χρόνια ήμουν σαν τη γύφτισσα με μια βαλίτσα στο χέρι. Ήταν ένα τεράστιο σχολείο όλο αυτό. Βέβαια αυτό το λέω σήμερα επιστρέφοντας σε εκείνα τα χρόνια από απόσταση. Στη Βέροια, όμως, είδα κομμάτια του εαυτού μου που δεν γνώριζα. Ήταν λες και ως εκείνη τη στιγμή αχνοπατούσα στη ζωή. Σαν να είχα πλέξει γύρω μου ένα ροζ πέπλο και τα έβλεπα όλα ροζ. Όταν το ροζ έφυγε είδα πως η πραγματικότητά μου ήταν μαύρη. Με έπιασαν κρίσεις. Έκλαιγα, χτυπιόμουν, κάποια στιγμή σκέφτηκα πως έπρεπε να συμβαδίσω με το μαύρο μου και το έκανα. Δεν μπορώ να το διώξω. Δεν φεύγει όσες ψυχαναλύσεις και να κάνω. Δεν μπορείς να φανταστείς τι έχω περάσει. Στο βιβλίο μου έχω γράψει ενδεικτικά πράγματα. Άπειροι βιασμοί. Άπειροι ξυλοδαρμοί και δεν κλαίγομαι για τίποτε απ’ όσα δέχτηκα. Δεν χαίρομαι για όλα αυτά αλλά αυτά είναι. Βέβαια έχουν υπάρξει στιγμές που έχω περάσει υπέροχα στη ζωή μου. Αυτές με κρατούν σε ισορροπία. Πρόσφατα μετά από είκοσι, εικοσιπέντε χρόνια ξαναβγήκα στη Συγγρού. Είμαι αυτοκαταστροφικό άτομο αλλά μου αρέσει να πειραματίζομαι. Πολλές θα το έλεγαν αυτό πισωγύρισμα, εγώ όμως είχα αφάνταστη περιέργεια να δω αν κάτι όλα αυτά τα χρόνια έχει αλλάξει.
-Και;
-Αισθάνθηκα λες και δεν πέρασε μια μέρα από την εποχή που έκανα πιάτσα εκεί. Πλέον κάνω αυτή τη δουλειά επιλεκτικά. Και το λέω έτσι γιατί αν είμαι ντάουν δεν έχω καμία όρεξη να χαλάσω τον άλλο. Σέβομαι τα λεφτά του. Για χρόνια δούλευα σε μπορντέλο και ξαναβγήκα έτσι από καπρίτσιο στο δρόμο. Απίστευτο, κάποια στιγμή ένιωσα νοσταλγία για το παρελθόν.
-Βρήκες ομορφιά μέσα από το μαύρο που έλεγες πριν;
-Ναι η πουτάνα, τη βρήκα. Πάντα τη βρίσκω. Αυτή είναι η μαγεία μου και το λέω περίτρανα.
