γράφει ο Παναγιώτης Καλυβίτης //
Διασχίζω τις γραμμές του τρένου, περιπλανιέμαι στον Βοτανικό, ένας ακόμη πρόσφυγας της νύχτας, αναζητώ τον χώρο μου, αναζητώ το θέατρο «Χώρος» (Πραβίου 6) αναζητώ το ΚΕΦΑΛΑΙΟ Αθήνα, αναζητώ τα κεφάλια του κεφαλαίου, το κεφάλαιο των κεφαλιών και βρίσκομαι έκθετος σ’ ένα παζάρι αυθαιρέτων και χρηματοπιστωτικών φαλών.
Μας υποδέχεται ένας άνθρωπος από την Αγγλία. Μια λιγνή μαύρη φιγούρα συστήνεται σε σπαστά ελληνικά και ερμηνεύει σε άπταιστα αγγλικά. Η Μαρία Φαραντούρη αναβοσβήνει τα φωτάκια του νόστου, με τον Παρθενώνα να έχει την πρωτοκαθεδρία μιας αναδρομής σε μια εθνική γλύκα που έχει στεγνώσει.
•Ο Gary επανέρχεται δυναμικά. Είναι ένας Άγγλος τροβαδούρος που μας αφηγείται την εμπειρία του στην Αθήνα. Στη νέα Αθήνα. An Englishman in New… Athens. Στην ουσία, η ιστορία του Gary ξεκινάει παλιότερα, πίσω στο 1922, πίσω στις άγαρμπες απόπειρες σύστασης του νέου Ελληνικού κράτους, απλώνεται στην ιστορικότητα διευθέτησης του πολεοδομικού φαινομένου στην Ελλάδα, με το ευτράπελο και το τραγελαφικό να πρωτοστατούν στην αρχιτεκτονική σπονδύλωση της πόλης, πίσω, πολύ πίσω και φτάνοντας μέχρι το σήμερα, τα τρία τελευταία χρόνια, όπου ο Gary, όπως και τόσοι άλλοι σαν τον Gary, μένουνε πια στην Αθήνα.
Με βατήρα δύο πραγματικά περιστατικά, αυτό του Gary και αυτό του κυρ Θόδωρου, δύο ιστορίες Αθηναίων που μέχρι πρότινος δεν ήταν Αθηναίοι, που όμως έγιναν ή αναγκάστηκαν, οι περιστάσεις τους (εξ) ανάγκασαν να γίνουν Αθηναίοι, τυλίγοντας τις ζωές τους γύρω από τον νέο – αθηναϊσμό και σπέρνοντάς τις (για) να ευδοκιμήσουν μέσα στον πολλά υποσχόμενο χυλό της post – Athenian culture.
•Η Αθήνα δεν είναι η Αθήνα. Και ποια είναι η Αθήνα; Είναι η Αθήνα της τουριστικοποίησης. Αλλά και η Αθήνα των κατοίκων της. Είναι η Αθήνα του Airbnb. Είναι η Αθήνα της golden visa. Η Αθήνα του εκ τοπισμού. Αλλά και των εγκαταλείψεων. Η Αθήνα των καταλήψεων. Του εξευγενισμού. Αλλά και του εδάφους. Η Αθήνα στους τάφους. Του χαμένου εδάφους. Του καμμένου εδάφους. Είναι η Αθήνα το έδαφος των εκτοπισμένων (της) ή μήπως, είναι οι εκτοπισμένοι, το έδαφος της Αθήνας;
Μετά την παρουσίασή της στο Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, η παράσταση «ΚΕΦΑΛΑΙΟ: Αθήνα / ATHENS: Capital», συνεχίζει τη διαδρομή της στο θέατρο ΧΩΡΟΣ στον Βοτανικό, με ένα μεικτό σύνολο, ηθοποιών και ειδικών της πόλης, σε μια υβριδική σύνθεση performance και θεάτρου της τεκμηρίωσης (documentary theatre). Ένα εγχείρημα να αρθρωθεί σκηνικά η πολλαπλότητα των διεργασιών που διαμορφώνουν αυτήν την κατασκευή με το περίφημο όνομα, Αθήνα. Μια παράσταση που στοχεύει να εμφανίσει τους μηχανισμούς, τη γενεαλογία και τις επενέργειες αυτής της κατασκευής. Να τους τεκμηριώσει και να τους αναδείξει. Να μας συμφιλιώσει ίσως, με την παραδοχή ότι «η πόλη δεν μας ανήκει.»
•Μια παράσταση που καταγγέλλει, σαρκάζει και δεν αισιοδοξεί, προάγοντας (έτσι) την μη αναγκαιότητα μιας αισιοδοξίας που θα εξασφάλιζε την αναγκαιότητα ο άνθρωπος να είναι ζωντανός, αξιοπρεπής, να αγωνίζεται, να δρα, να διεκδικεί, να υπερασπίζεται, να μην ξεχνά. Και να θυμάται ότι «τα σπασμένα φτερά χωράνε πιο εύκολα σε κουτιά συσκευασίας.»
Ταυτότητα παράστασης
Εμφανίζονται: Δήμητρα Λούπη, Βάλια Παπαχρήστου, Adrian Frieling, Gary Salomon και προσκεκλημένοι ειδικοί της πόλης
Σκηνοθεσία – Δραματουργία: Δημήτρης Μπαμπίλης
Σκηνικά – Κοστούμια: Δάφνη Αηδόνη
Έρευνα: Μαρία Άννα Γιαννούλου, Γεωργία Κανελλοπούλου, Βασίλης Λεμονής, Φαίη Τσιλιβή
Μουσική: Gary Salomon
Φωτισμοί: Ελένη Χούμου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαρία Άννα Γιαννούλου, Γεωργία Κανελλοπούλου
Φωτογραφίες: Karol Jarek
