του Ορέστη Τριγάζη //

Παρακολουθώντας κανείς τις αναπαραστάσεις του Athens pride μέσα από τις σχετικές φωτογραφίες που αναρτούν χρήστες στα social media συμπεραίνει πως, τους περισσότερους, πολύ λιγότερο τούς αφορά η δράση αυτή καθεαυτή ως κινηματική δήλωση-επιτέλεση και πολύ περισσότερο η δική τους παρουσία σ’ αυτή ως τεκμήριο της δημοκρατικής ευαισθησίας (;) τους.

Είναι στην πλειοψηφία τους οι γνωστοί εστέτ του facebook που έχουν τόση σχέση με τα κοινωνικά κινήματα όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Κινούνται συνήθως σε ένα πλαίσιο αυτοαναφορικότητας εντός του οποίου η καθημερινή χρήση των μέσων δικτύωσης χρησιμεύει ως δίαυλος επικοινωνίας τής τόσο σημαντικής προσφοράς τους στο κοινωνικό σύνολο.

Κάνουν ποστ και σχόλια θεωρώντας ότι τα λεγόμενά τους αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα απλώς επειδή τα λένε εκείνοι – παρεμπιπτόντως έχουν άποψη επί παντός του επιστητού – και μιλούν εκ μέρους του λαού, του δήμου, την ίδια στιγμή που τάσσονται ανοιχτά υπέρ των πολιτικών που τον καταδικάζουν στην εξαθλίωση.

Είναι ακριβώς αυτοί που προσδίδουν στο Athens Pride μεταδημοκρατικές αποχρώσεις, το μετασχηματίζουν σε «Μακρόν» και «Ποτάμι», τονίζουν τη φυσική τους παρουσία με απαραίτητες αποδείξεις τις σχετικές selfies που «ενισχύουν» και το κύρος του θεσμού. Είναι, με απλά λόγια, οι κατεξοχήν εκφραστές της μετατροπής του από πολιτική πράξη σε λάιφ στάιλ στιγμιότυπο, σε χιπστερο-fail εικόνα όπου η αναπαράσταση του εαυτού φαντάζει ως το κρισιμότερο γεγονός. Το lgbtq κίνημα, που έχει διεθνώς πετύχει ανυπολόγιστες κατακτήσεις στον τομέα των δικαιωμάτων και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει τη δράση του, έχει λιγότερο ανάγκη τους θιασώτες του ατομικίστικου εστετισμού και πολύ περισσότερο τη μαχητικότητα που εκφράζουν οι συλλογικότητες.