Από την Ντέμη Αυλωνίτη //
Πηγαίνεις σε μια heavy metal συναυλία όπου περιμένεις να σε ποδοπατήσουν άθελά τους. Διότι το πλήθος κόσμου που είναι αφημένο ολοκληρωτικά στη μουσική που λατρεύει, δεν έχει συναίσθηση του χώρου, (δικαίως) είναι αλλού. Και θες να περάσεις ανάμεσά τους για να πας μέχρι το μπαρ να αγοράσεις μία μπύρα για να πιεις. Και προς μεγάλη σου έκπληξη αντικρίζεις άτομα να σου χαμογελούν, να δημιουργούν σκαλοπάτια με τα χέρια τους για να παρακάμψεις τον πανικό. Ακούς μια φωνή να σου λέει «Θες βοήθεια; Αν χρειαστείς κάτι εδώ είμαστε εμείς». Δεν είναι φίλοι σου. Είναι τα παιδιά τα οποία κάποιοι συχνά κατακρίνουν για την εμφάνιση και τα ακούσματά τους. Μόνο και μόνο διότι απέχουν εντελώς από αυτά και δεν τα κατανοούν. Εν τέλει, η βραδιά είχε την καλύτερη κατάληξη για σένα. Κατάφερες να «γευτείς» άφθονη μουσική, μπύρα και ευγένεια.
Την επόμενη μέρα έχεις αποφασίσει να πας για μπάνιο σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο. Κοντά στην παραλία υπάρχει ένα ημικύκλιο στο οποίο μπορείς να παρκάρεις. Βλέπεις ότι τα αυτοκίνητα βγαίνουν από τα αριστερά και ξεκινάς να πας να μπεις σε μία θέση από τα δεξιά για να μην κλείσεις την πρόσβαση. Και τότε εμφανίζεται με ένα τζιπ ένας παπάς να βγαίνει ανάποδα. Κατεβάζει το τζάμι και σε αγριοκοιτάζει. Δεν τον νοιάζει αν πηγαίνεις σωστά, δεν του βγαίνει καν η ευγένεια που μπορεί να γεννηθεί σε έναν άντρα απέναντι στο πρόσωπο μιας γυναίκας για να της δώσει προτεραιότητα. Μαρσάρει και σου επιβάλλει να πας αντίθετα, να παρανομήσεις, για να μην κάνει δύο μέτρα παραπάνω μέσα στη ζέστη. Άξιες απορίας – σίγουρα μεμονωμένες – περιπτώσεις, με διαφορά μόνο λίγων ωρών μεταξύ τους. Χάλασε ο κόσμος; Οι «κακοί» έγιναν καλοί και οι «καλοί» κακοί; Παντού και πάντα υπάρχουν λίγο απ’ όλα. Αλλά ποιος έχει το προβάδισμα σε μία εποχή όπου τα μούσια είναι γενικότερα μόδα; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Και το ποιόν του φαίνεται από τις πράξεις του. Πάντως ένα είναι το σίγουρο. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.
