Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Εδώ και χρόνια ο B.D.Foxmoor στέκεται στο ίδιο πεζοδρόμιο. Μιλά, για τα φαντάσματά του. Χτίζει τέχνη μέσα απ’ αυτά. Mιλά ακόμα, για τους Active Member, το μουσικό σχήμα που έτρεξε με ανθρώπους που πλήγωσε και τον πλήγωσαν. Ο άνθρωπος που έμαθε να κάνει ένα πράγμα στην ζωή του, να γράφει ποίηση των δρόμων και να απαγγέλει ρίμες, μάς απαντά σε όσα τον ρωτήσαμε.
–Μέχρι σήμερα, στη μουσική σου πορεία, ποια ήταν η στιγμή που θέλεις να ξεχάσεις;
-H στιγμή που ανακοίνωσα τη διάλυση του γκρουπ και, δε στο κρύβω, δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα.
-Τι είναι για σένα το “Armarima”; Τι σημαίνει “Armarima”; Είναι, στα Ισπανικά, μια μίξη των λέξεων “όπλο και ρίμα”;
-Ακριβώς. Όλα ξεκίνησαν από μια ραψωδία που τελείωσα με τίτλο “Armarima” και μιας και βρισκόμουν για τα καλά μέσα της, είπα να ονομάσω έτσι και το προσωπικό μου άλμπουμ. Πάντα πίστευα ότι οι στίχοι έμοιαζαν με τα όπλα γι’ αυτο και τα αδέρφια μου με έχουν ακούσει πολλές φορές να λέω ότι για κάθε στίχο που γράφεται κάποιος κάπου πεθαίνει γι’ αυτό. Κάθε στίχος είναι συνάμα ωδή στη ζωή και στον θάνατο.
–Τι λέει σε σένα η άνοδος του “φασισμού” στην ελληνική κοινωνία;
-Kανονικά θα έπρεπε να λεγόταν η κάθοδος του φασισμού στην κοινωνία. Πιστεύω ότι όλο αυτό το απερίγραπτο κομμάτι της κοινωνίας πάντα υπήρχε, απλά τα τελευταία χρόνια το κάλεσαν οι καιροί. Το franchise στον τόπο αυτό πολλοί νόμιζαν ότι ανήκει σε μια γραφική ομάδα από λοβοτομημένους αλλά τελικά δεν ήταν έτσι. Υπήρχε σε νάρκη και κάποιοι το ξύπνησαν. Ποτέ δεν θα αποδοθεί δικαιοσύνη γι’ αυτό το έγκλημα που έκαναν οι δήθεν προοδευτικοί αυτού του τόπου. Αυτοί ξύπνησαν και την υπόλοιπη ντροπή του τόπου αυτού, αυτοί και οι παρωχημένες αφηγήσεις τους.
–Υπήρξε στιγμή στην πορεία των Active Member που ένιωσες ότι το ανεξάρτητο πνεύμα τους “χανόταν”;
-Όταν ένα παιδί μεγαλώνει κι ευτυχώς γι’ αυτό έχει επιλέξει το περιβάλλον, όσο μπορεί φυσικά, πάντα θα σκοντάφτει πάνω στην ομορφιά του κόσμου και τ’ αφανέρωτα της ζωής. Κάπως έτσι μεγάλωσε αυτό το παιδί έχοντας την αφήγηση τού lowbap σαν μπούσουλα για τα σκαρώματά του. Το πνεύμα λοιπόν δεν χάθηκε στιγμή ούτε με τα λάθη και τις αμέτρητες μαγκιές μας που κάποιοι ανέτοιμοι έτρεξαν να οικειοποιηθούν όλα αυτά τα χρόνια. Αυτή λοιπόν η υπέρμετρη οικειοποίηση της ψυχής μας μπορεί να είναι και η βασική αιτία που σταμάτησα το γκρουπ. Κάτι που συνεχίζεται από κάποιους κούφιους ακόμα και τώρα. Κανείς μου φαίνεται δε θυμάται στίχους που έλεγα από την αρχή όπως «δε μου χρωστάς δε σου χρωστάω, μη μου ζητάς δε σου ζητάω» κι άλλους πολλούς. Στη χώρα των προπονητών, των δικαστών, των μπάτσων και γενικά των ειδικών δεν δικαιούσαι να κάνεις λάθος ή κάποια υπέρβαση για σένα. Δεν το αντέχουν μωρέ αλλά εμένα στα αρχίδια μου τα βαριά, θα κάνω πάντα ό,τι γουστάρω και θα γλεντάω τα λάθη μου με οποιοδήποτε τίμημα. Ετσι κι αλλιώς μέχρι τώρα έχω ζήσει πολλά έξω απ’ τις συνθήκες του κατασκευαστή.
-Το Πέραμα της δεκαετίας του ’90 προφανώς δεν είναι ίδιο με το Πέραμα σήμερα. Ο χρόνος αφήνει τα δικά του σημάδια, έχει τους δικούς του κανόνες. Ποια είναι η αλλαγή της περιοχής που συχνά – πυκνά ανέφερες στα τραγούδια σου;
-Είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει πια στο Πέραμα. Δεν υπάρχει ίχνος από τις αρχικές ισσοροπίες που έφτιαξαν αρμονικά αυτόν τον τόπο και μάλιστα σε δύσκολες συνθήκες. Και δεν είναι μόνο οι φασίστες που πήρανε τα πάνω τους, αυτό θα ξεφουσκώσει μόλις λαδώσει πάλι το αντεράκι τους. Είναι κι οι φασίστες της Cosco με τα ντόπια δουλικά της που γεμίζουν γερανούς τα μάτια μας και μας κλέβουν τον ορίζοντα που έχει ανάγκη ένας πρόσφυγας για να ελπίζει. Το Πέραμα είναι ένα hot spot πια του μεταλλαγμένου καπιταλισμού, είναι ο βόθρος των πολιτικών λυμάτων των τελευταίων δεκαετιών. Πονάω τόσο πολύ και ντρέπομαι που πραγματικά θέλω να βρω ένα ήσυχο μέρος σε μια άλλη κοσμογωνιά για να πεθάνω με αξιοπρέπεια.
–Οι Active Member συχνά τραγουδούσαν για τα αδιέξοδα της γενιάς τους. Ο εικοσάρης της δεκαετίας του ’90 ποια σχέση έχει με τον εικοσάρη του “σήμερα”;
-Έχω ένα τραγούδι στην “Armarima” που λέγεται “Αγαπητοί μου γονείς” κι είναι από μια επιστολή που μου έστειλε ένα παλικάρι 22 ετών. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι αυτά τα παιδιά, αν δεν επηρεαστούν εγκεφαλικά από τα κουμπιά που κατέβαζαν οι γονείς τους στα rave party της εποχής κι αν γλυτώσει η κρίση τους από τα μισθωμένα τρολάκια και τσουλάκια των καιρών, θα βρουν τα όμορφα για να φτιάξουν έναν κόσμο αλλιώτικο και ίσως για πρώτη φορά χωρίς εμμονές και ψευδαισθήσεις. Νιώθω ότι έρχεται το φως. Νιώθω ότι σίγουρα δεν είμαι μέρος του και δεν θα το χαρώ αλλά δε με νοιάζει γιατί κάποιοι στίχοι μου είναι ήδη οδηγοί γι’ αυτό το ξέφωτο.
