Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //
Γεια σας. Τις Τρύπες δεν τις πολυσυμπάθησα ποτέ. Τις είδα πρώτη φορά στον Λυκαβηττό. Ήταν καλοκαίρι, μέσα δεκαετίας ‘80. Άνοιγαν λάιβ του Πουλικάκου. Το ροκ είναι για αουτσάιντερ έλεγα και λέω και εκείνοι, με την πρώτη, σου έλεγαν πως πάνε για καριέρα σ’ έναν χώρο – το ελληνικό ροκ – που κανένας δεν έκανε καριέρα. Είχαν χαρισματικό τραγουδιστή. Καλό στίχο. Κιθαρίστες που βλέποντάς τους να παίζουν σκεπτόσουν «θέλω να παίξω σαν και αυτούς». Ήταν φανερό από το πρώτο κομμάτι. Θα γίνονταν το επόμενο μεγάλο ροκ γκρουπ της χώρας. Έγιναν. Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, κάποτε κιθαρίστας στις Τρύπες, έχει λάιβ. Το τελευταίο άλμπουμ του Μπάμπη: “Μέσα στον πόνο είν’ η χαρά μεσ’ στη χαρά είναι ο πόνος” είναι υπέροχο. Δεν έγινε blockbuster αλλά μπορεί να το δεις και έτσι, σαν ανάσα ζωής στην κωματώδη φάση που περνά η ελληνική δισκογραφία. Ο Μπάμπης είναι απέναντί μου. Πίνει τσάι, πράσινο, και περιμένει ν’ ακούσει την πρώτη ερώτηση που έχω να κάνω.
-Τι σκέφτεσαι για τα λάιβ που έρχονται;
-Δεν έχω ιδέα. Πέρυσι ήταν όμορφα. Ε, θα το κάνουμε όμορφα και αυτή τη φορά.
-Τόσο απλά;
-Η αλήθεια είναι πως ποτέ τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αλλά πότε ήταν; Αν δεν επιμένεις σε κάτι που θέλεις τίποτε δεν πάει παρακάτω. Στη σκηνή ανεβαίνουμε έξι άτομα. Βιολιά, κόντρα μπάσο, τσέλο, μπουζούκι, κιθάρα. Με τη μουσική μας δεν μπορείς να χορέψεις και δεν έχει στίχους να τους τραγουδήσεις. Οπότε το όλο πράγμα θέλει προσοχή και φροντίδα. Τα λάιβ που κάνουμε, πια, έχουν πάρει μορφή. Ο κόσμος που έρχεται στις συναυλίες μας γνωρίζει γιατί έρχεται. Και μ’ ενδιαφέρει να το απολαύσει. Αν το κάνει αυτό τότε και εμείς απολαμβάνουμε τη ζωή μας πάνω στη σκηνή. Για μένα το στοίχημα είναι να ερχόμαστε σε επικοινωνία με το κοινό με τον δικό μας τρόπο.
-Όταν ανεβαίνεις στη σκηνή «καλησπέρα» στο κοινό γιατί δεν λες;
-Καλησπέρα λέω, άλλα δεν λέω..
-…που θα ήθελες να πεις;
-Κάποιος θα έλεγε πως δεν έχω επαφή και επικοινωνία με τον κόσμο. Γενικότερα στη σκηνή δεν είμαι επικοινωνιακός. Δεν μου πάει να πιάνω κουβέντα με το κοινό. Και αν κάποια στιγμή το κάνω πρέπει να υπάρχουν οι συνθήκες. Αυτό δεν σημάνει πως δεν είμαι σε διάλογο με τους ανθρώπους που έρχονται να μας ακούσουν. Τους παρακολουθώ με τον δικό μου τρόπο. Ξέρεις όταν είμαι πάνω στη σκηνή, οτιδήποτε συμβαίνει στο κοινό φτάνει και σε μένα. Αυτό μπορεί να είναι η ένταση της χαράς. Ή η ένταση της δυσφορίας. Δεν έχει σημασία τι μπορεί να είναι. Το θέμα είναι πως φτάνει και σε μένα.
-Από σκηνής σταμπάρεις φάτσες ανθρώπων;
– Στιγμιαία ίσως. Δεν κεντράρω σε πρόσωπα. Απλά πάω με τη στιγμή. Μην το απομονώνεις όμως. Μπορεί και ο άνθρωπος που στη σκηνή είναι δίπλα μου να παίξει κάτι σπουδαίο που θα κλέψει την προσοχή μου. Είτε είσαι στη σκηνή είτε είσαι στο κοινό το πνεύμα της συνεργασίας ανάμεσά μας δεν αλλάζει. Είμαστε ένα. Και όταν αισθάνομαι πως συμβαίνει αυτό νιώθω όμορφα. Μιλώντας γι’ αυτά επιστρέφω στο λάιβ που είχαμε δώσει στην Αυστρία. Πάνε 3 ή 5 χρόνια από τότε. Παίζαμε και ήμασταν εντυπωσιασμένοι από την ανταπόκριση του κοινού. Ήταν όλα τόσο θετικά που ζούσα στην πράξη αυτό που λένε πως η μουσική μπορεί να μιλήσει σε ανθρώπους που ζουν μακριά από τη δική μας πραγματικότητα. Δεν καταλάβαινα λέξη από τη γλώσσα τους αλλά μπορούσα να καταλάβω τις αντιδράσεις τους. Μπορούσαν να κατανοήσουν αν μια ενορχήστρωση είχε μέσα της χιούμορ ή όχι. Αυτή η διαρκής ζύμωση με το κοινό ήταν απολαυστική.
– Σε ενδιαφέρει η διεύθυνση του κοινού σου;
-Δεν είναι στόχος μου. Με ενδιαφέρει να υπάρχει αρκετός κόσμος ώστε να μπορεί να συντηρεί το μουσικό μου σχήμα. Μ’ ενδιαφέρει να παίζουμε. Ξέρω τι κάνω. Γνωρίζω πως αν ήθελα να ανοιχτώ σε μεγαλύτερο κοινό θα έπρεπε να παίξω διαφορετικά πράγματα. Και, επίσης, γνωρίζω πως η μουσική μου δεν είναι γι’ αυτό που θα λέγαμε μεγάλο κοινό. Το ξαναλέω, για μένα το σημαντικό είναι να συντηρήσω το σχήμα των μουσικών που παίζουμε μαζί.
-Είναι δύσκολο αυτό;
Ναι. Με ενδιαφέρει να παίζουμε. Και, όπως είπα, δεν έχω υπ’ όψιν μου το μεγάλωμα του κοινού σώνει και καλά. Δεν θέλω να δω τη μουσική ως υποχρέωση. Έχουμε τόσους φραγμούς στη ζωή που δεν έχω ανάγκη ακόμα έναν. Μουσική πάντα έπαιζα για να απελευθερωθώ από οτιδήποτε άλλο με καταπίεζε. Δεν θα το καλουπώσω αυτό. Είναι το πράγμα που μου δίνει ελευθερία στην ύπαρξη και την καθημερινότητά μου. Θα το διασφαλίσω όσο μπορώ. Όσο με παίρνει. Όσο μπορώ και κάνω μουσική.
Δεύτερο μέρος συνέντευξης >> εδώ
