Γράφει ο Γιάννης Παναγόπουλος //
Διαβάστε το πρώτο μέρος >> εδώ
-Στις περσινές σου εμφανίσεις στην Ελλάδα, με κάτι φίλους, ψάχναμε να βρούμε το είδος της μουσικής που παίζεις. Πώς σου ακούγεται το «ελληνική Μουσική Δωματίου»;
-Δεν ξέρω…. δεν ξέρω αν είναι για δωμάτια μόνο η μουσική που γράφω. Κάποτε τα πράγματα ήταν εύκολα. Έλεγα είμαι κιθαρίστας που παίζει ροκ και αυτό ήταν όλο. Πάντως με έχει δυσκολέψει και μένα το πώς θα επικοινωνήσω όσα κάνω. Με ρωτούν: «τι θ’ ακούσουμε στην συναυλία σου;» και απαντώ: «Μουσική μόνο». Για μένα είναι μια σημερινή ματιά στην ελληνική μουσική. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι μια μουσική για το εδώ και το σήμερα.
-Τι είναι μουσική;
-Ό,τι ξέρουμε και δεν ξέρουμε, αυτό που υπάρχει παντού δίπλα μας. Από την πλευρά του μουσικού νομίζω πως είναι οι διαρκείς απόπειρες του να ανοίξει όλες τις κεραίες του ώστε να αντιλαμβάνεται όσα συμβαίνουν γύρω του. Μιλώ για το αισθητικό περιβάλλον αλλά και το κοινωνικό γίγνεσθαι. Από εκεί και πέρα έχει σημασία πώς φιλτράρει το όλο πράγμα. Πώς συνδυάζει νότες, πώς φτιάχνει ήχους που θ’ αγγίξουν έναν ακροατή. Για μένα η μεγάλη πρόκληση, για έναν μουσικό, είναι πώς τοποθετείται ο ίδιος σε όλες αυτές τις επιρροές.
-Εσύ πώς το κάνεις;
-Θεωρώ πως, σε όλες τις τέχνες, πάντα υπάρχει ένα κοινωνικό πλαίσιο που διαμορφώνει την αισθητική. Δεν είναι τυχαίο που αισθητικά ρεύματα γεννήθηκαν σε συγκεκριμένες εποχές. Και δεν είναι τυχαίο πως υπήρξαν συγκεκριμένες εποχές που η μία τέχνη επηρέαζε άλλες. Δεν έχει σημασία ποιο είδος μουσικής ακούς ή αναγνωρίζεις. Κλασική μουσική ή λαϊκή μουσική, όποια και αν είναι, εκείνοι που θα την μεταδώσουν είναι οι άνθρωποι. Η μουσική υπάρχει παντού απλά οι άνθρωποι την ανακαλύπτουν διαρκώς, συχνά επιχειρούν να την φέρουν στα μέτρα τους και γι’ αυτό είναι συνέχεια υπό διαμόρφωση. Μπορεί να είναι σκληρή, μπορεί να είναι τρυφερή, να είναι αδιάφορη, να είναι απλή ή πολύπλοκη.
-Η εποχή προσφέρεται για ξεκινήματα στην τέχνη;
-Τα νέα παιδιά έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο με μουσικές και χίλια δυο πράγματα. Είναι τόσα πολλά. Σαν κομμάτια από ένα τεράστιο παζλ που δεν ενώνονται Η εικονική επικοινωνία το γιορτάζει αλλά από την άλλη υπάρχει και γερή, πραγματική, απομόνωση. Δεν υπάρχει ένα κίνημα να εκφράσει το κοινό. Κάποια στιγμή και αυτό θα γίνει. Αν επιστρέψω στο παρελθόν μου θα έλεγα πως πάντα έβρισκα τοίχο σε εκείνα που ήθελα να κάνω. Οι άνθρωποι που πάντα επέλεγαν να κάνουν κάτι διαφορετικό πάντα αντιμετώπιζαν αντιδράσεις. Και αυτό δεν είχε να κάνει με το αν σε μια περίοδο υπήρχαν πολλά χρήματα, λίγα χρήματα ή καθόλου χρήματα. Ακόμα και την περίοδο που τα φράγκα έρρεαν με τη σέσουλα, το όνειρο ήταν να φαγωθούν σε σκυλάδικα. Από την άλλη, οι διαφορετικές μουσικές δεν ξέφευγαν απ’ αυτό που λέμε περιθώριο. Θυμάσαι όλες εκείνες τις ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες που έσκασαν τη δεκαετία του ’80; Όλες κατέρρευσαν. Τώρα ίσως τα πράγματα είναι καλύτερα. Κανένας δεν έχει ανάγκη την εταιρεία για να κυκλοφορήσει κάτι. Ηχογραφείς τη μουσική σου. Την ανεβάζεις στο ίντερνετ, την μοιράζεσαι με 10 ή 100 φίλους και βρίσκεις έναν χώρο να παίξεις. Αν θέλεις να κάνεις κάτι, απλά το κάνεις.
-Είπες κάτι για τους νέους ανθρώπους και το ρεύμα που θα τους εκφράσει…
-Δεν έχει παρουσιαστεί ένα μεγάλο νέο ρεύμα που θα παρασύρει τους νέους ανθρώπους. Πολλοί 20άρηδες αναγνωρίζουν τη μουσική με ονόματα που έρχονται από τη δεκαετία του ’90. Τον Μάλαμα, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Γιάννη (Αγγελάκα), τις Τρύπες ή τα Σπαθιά. Δεν είναι δυνατό ο σημερινός εικοσάρης να μην έχει κάτι δικό του να βγάλει. Αυτό μου λέει πολλά. Μου δείχνει πολλά. Ας πούμε μια ατολμία στο να εκτεθεί. Να πιάσει αυτό που συμβαίνει και να μπει βαθιά μέσα του.
-Ο Χαρούλης σε έναν βαθμό δεν το έχει κάνει αυτό;
-Έχει ένα χάρισμα. Έχει όμως λίγα κομμάτια δικά του. Καταλαβαίνω τη νεολαία που τον γουστάρει αλλά εγώ θέλω ανθρώπους που γράφουν οι ίδιοι τη μουσική τους, οι ίδιοι τους στίχους τους. Ο Χαρούλης είναι ένας πολύ καλός τραγουδιστής και πολύ καλό παιδί. Αλλά δεν θεωρώ πως γράφει τη νέα ελληνική μουσική. Εγώ σ’ αυτό εστιάζω, στη γενιά που έχει φάει το «πακέτο». Έχει έρθει σε δύσκολη θέση. Και αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να επιστρέφει στο παρελθόν όταν ψάχνει τη φωνή που θα την εκφράσει.
-Ζεις μόνιμα στη Θεσσαλονίκη;
-Ναι, μου αρέσει. Κι όταν λείπω από την πόλη σκέφτομαι πόσο μου λείπει η θάλασσα, ο ρυθμός της. Η Θεσσαλονίκη είναι μια μεγάλη επαρχία. Η καθημερινότητά της μου αρέσει. Έχει τα συν και τα πλην της. Τον συντηρητισμό, την βαρεμάρα, το χάι, το ένα και το άλλο της. Όπως και να έχει σου δίνει χώρο να κάνεις αυτά που θέλεις να κάνεις.
-Χωρίζοντας από τις Τρύπες, όλοι σας, κάνατε πράγματα που δεν έχουν σχέση με τον ήχο τους. Γιατί;
–Αναφέρεσαι στον λόγο που σταματήσαμε. Κάποια πράγματα πρέπει να τελειώνουν όταν επαναλαμβάνονται. Η μπάντα λίγο πριν τελειώσει είχε απογειωθεί. Διαλύσαμε όμως και δεν έβρισκα λόγο να συνεχίσω με άλλο συγκρότημα που θα έκανα τα ίδια με το προηγούμενο. Ήθελα να παίξω κάτι άλλο. Δεν θέλω να μένω στάσιμος. Θέλω να κάνω διαρκώς πράγματα. Να ακολουθώ την εποχή μου. Έχω κάνει επιλογές σ’ ό,τι αφορά την προσωπική μου πορεία. Τις κρατώ φρέσκες. Θέλω να κάνω συνέχεια κάτι καινούριο. Η εποχή που μου αρέσει είναι η τωρινή.
Info.
- Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος έρχεται στην Αθήνα για 3 βραδιές.
Για 3 Παρασκευές θα βρεθεί στο Γυάλινο – Upstage: - 28 Οκτωβρίου
4 Νοεμβρίου
& 11 Νοεμβρίου
Συντελεστές
Φώτης Σιώτας (βιολί και βιόλα), Μιχάλης Βρέττας (βιολί), Δημήτρης Βλαχομήτρος (μπουζούκι), Διονύσης Μακρής (κοντραμπάσο), Τάσος Μισυρλής (τσέλο),Τίτος Καργιωτάκης (κονσόλα ήχου)
- Ώρα Έναρξης 21:30
- Τιμές
- Είσοδος: 10 ευρώ + 5 ευρώ ποτό
