Από τη Σώτια Παπαμιχαήλ //

Την Ιφιγένεια Κολλάρου τη γνωρίσαμε μέσα απο το δεύτερο βιβλίο της, που παρουσιάσαμε πριν λίγες μέρες. Στον “Τελευταίο του πάρτι” μάς μιλάει για μια γενιά που έχασε ξαφνικά τον κόσμο κάτω από τα πόδια της. Χρήματα, καριέρα, γλέντια, ταξίδια, όλα τέλειωσαν και νιώθει πια ξενη μέσα στην ίδια της την πόλη κι ακόμα πιο ξένη μέσα στα ίδια της τα ρούχα. Ήρθε όμως η στιγμή να γνωρίσουμε και τον άνθρωπο πίσω απο τις λέξεις. Γεννημένη στην Αθήνα το 1967, με σπουδές στις Πολιτικές Επιστήμες εδώ και στην Πολιτική των Επικοινωνιών στο Λονδίνο αλλά και με μια μακρόχρονη πορεία στο χώρο της τηλεόρασης, έζησε όλη αυτήν την ατμόσφαιρα. Αποφάσισε όμως να μην κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό της και να την κάνει έμπνευση για μια ιστορία που μας αγγίζει πραγματικά. Τι είναι όμως τελικά έμπνευση, φτάνει για να ολοκληρώσεις ένα βιβλίο; Τι είναι επιτυχία και ποιος ο μεγαλύτερος φόβος; Σε αυτά και άλλα πολλά μας απαντάει σήμερα η Ιφιγένεια Κολλάρου.

 -Ποιο είναι τελικά το βασικό συστατικό της συγγραφής, η έμπνευση ή η δουλειά;

-Πιστεύω ότι είναι ένας συνδυασμός . Η αρχή είναι η έμπνευση αλλά για να ολοκληρωθεί ένα βιβλίο χρειάζεται πολλή και συστηματική δουλειά.

-Και τι είναι έμπνευση για σας;

-Η στιγμή που βλέπεις ή ακούς κάτι και σου δημιουργεί μια ιδέα ή μια αλυσίδα σκέψεων. Και θες να γράψεις τώρα.

-Πότε γράψατε την πρώτη σας ιστορία;

-Στην 5η δημοτικού, έγραψα την πρώτη (και τελευταία) εικονογραφημένη ιστορία μου.

-Τη θυμάστε;

-Ναι, έχω ακόμα το χειρόγραφο. Ήταν ένας “ταξιδιωτικός οδηγός” για την Αγγλία. Είχα βάλει διάφορες πληροφορίες και πολλές φωτογραφίες που είχα κόψει από περιοδικά, είχα ζωγραφίσει συννεφάκια γύρω από τα κείμενα και την είχα γράψει σε παιδικά, ανορθόγραφα αγγλικά. Ευτυχώς εγκατέλειψα νωρίς τις μεικτές τεχνικές. Πάντως έχει ένα ενδιαφέρον από ψυχαναλυτική άποψη…

-Ποιος συγγραφέας, δάσκαλος, φίλος η αφορμή να γράψετε;

-Από μικρή αγαπούσα το διάβασμα και είναι πολλοί οι συγγραφείς που θαυμάζω και θα μπορούσε κανείς να πει ότι έπαιξαν κάποιο ρόλο – εν αγνοία τους φυσικά – στην επιθυμία μου να γράφω. Νομίζω όμως ότι η πρώτη φορά που το σκέφτηκα πραγματικά ήταν όταν διάβασα «το καπλάνι της βιτρίνας», της Άλκης Ζέη. Πάντως για αυτό το βιβλίο μου βοήθησαν σίγουρα τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής που έκανα με τη Ρέα Γαλανάκη. Και οι φίλες που γνώρισα εκεί: η Βίλλυ, η Ντορέττα, η Ναυσικά και η Γεωργία (η σειρά έχει να κάνει μόνο με την ηλικία). Γίναμε μια λογοτεχνική παρέα και με στήριξαν πραγματικά όσο έγραφα. (ευχαριστώ κορίτσια!)

 -Ποιο βιβλίο ζηλέψατε πραγματικά και θα θέλατε να είναι δικό σας;

-Πολλά. Αλλά στην πραγματικότητα προτιμώ να τα απολαμβάνω από τη μεριά του αναγνώστη. Είναι μεγάλη η χαρά που παίρνω όταν διαβάζω ένα πραγματικά καλό βιβλίο. Δεν θα ήθελα να μην την έχω.

-Τι στάθηκε αφορμή για να γράψετε το τελευταίο σας βιβλίο;

-Μια σειρά αναπάντεχων θανάτων αγαπημένων προσώπων σε συνδυασμό με την κρίση και την (προσωπική) μου ανεργία. Ατελείωτος ελεύθερος χρόνος για σκέψη και γράψιμο.

-Πόσον καιρό η ιστορία του, γύριζε στο μυαλό σας;

-Υποσυνείδητα πολλά από τα θέματά του υπήρχαν στο μυαλό μου μήνες πριν αρχίσω να γράφω. Από τη στιγμή που είπα «αυτό είναι!» έγραψα πρόχειρα τη σκηνή της κηδείας και μετά άρχισα να το σκέφτομαι συνειδητά, να φτιάχνω τους χαρακτήρες, τις μεταξύ τους σχέσεις, τα θέματά τους και παράλληλα να γράφω κάποια κομμάτια.

-Με ποιον ήρωά σας ταυτιστήκατε περισσότερο;

-Με τον Ορέστη. Αλλά, αναπόφευκτα, όλοι οι ήρωες έχουν έστω και ένα πολύ μικρό κομμάτι μου.

-Υπήρξαν στιγμές που δεν έρχονταν οι λέξεις, που η σελίδα παρέμενε λευκή;

-Σαφώς! Όπως και στιγμές που έγραφα βλακείες. Και μετά τις έσβηνα. Κάποιες φορές έβαζα μουσική για να ξεμπλοκάρω. Κάποιες άλλες καταλάβαινα το μάταιο και το έριχνα στο διάβασμα και τη μελέτη. Ή στο candy crush…

-Ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη, όταν γράψατε την τελευταία του λέξη;

-Δηλαδή τώρα τελείωσε; Τελείωσε! Θέλω να πάω μια βόλτα.

-Τι θεωρείτε επιτυχία;

-Να είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου και με όσα έχεις. Να είσαι ικανοποιημένος από τη ζωή σου.

-Και ευτυχία τι είναι;

-Κάτι μικρές στιγμές που συνειδητοποιείς πόσο ωραία μπορεί να είναι η ζωή.

-Αν μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω, ποια στιγμή σας θα θέλατε να ξαναζήσετε;

-Δεν είναι στιγμή, αλλά ολόκληρη περίοδος. Με χαρά θα ξαναγύριζα στην εποχή που έκανα το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο, το 1989-’90. Θα ξαναπήγαινα σε όλες τις συναυλίες που είχα πάει τότε και σε μερικές ακόμα.

-Τι φοβάστε περισσότερο;

-Την απώλεια μνήμης.

-Και τι εύχεστε;

-Καλά ταξίδια.

-Αγαπημένη σας φράση, παροιμία, στίχος;

-Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένας στίχος του Jim Morrison: « The future’s uncertain and the end is always near». Από το Roadhouse Blues των Doors. Αυτός ο στίχος μού άρεσε από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα, σε μια εποχή που δεν ήξερα ούτε πόσο αβέβαιο είναι το μέλλον ούτε πόσο κοντά μπορεί να είναι το τέλος.

-Και τώρα που το πάρτι τέλειωσε, τι κάνουμε;

-Μαζεύουμε τα σπασμένα, συγυρίζουμε και πάμε γι’ άλλα!