Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη //
πηγή: http://texnes-plus.gr
Ο Βυσσινόκηπος εκτός από κλασικό έργο είναι και προφητικό. Ολοκληρώνεται το 1903, ένα χρόνο πριν πεθάνει ο Τσέχωφ και δεκαπέντε χρόνια πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση που ισοπέδωσε τα πάντα. Τα πρόσωπα του έργου δεν ήταν σε θέση να ξέρουν τι επρόκειτο να συμβεί, όπως και εμείς οι Έλληνες δέκα χρόνια πίσω δεν είχαμε συνειδητοποιήσει αυτό που θα ζούσαμε, για να δανειστώ τα λεγόμενα του σκηνοθέτη της παράστασης στο Θέατρο Δημήτρης Χορν, Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Επομένως το έργο, όσο παλιό και κλασικό κι αν είναι μπορεί κάποιος να το διαβάσει με μια σύγχρονη ματιά. Άρα μπορούμε να πούμε ότι είναι και πολιτικό έργο. Εξάλλου όλη η πλοκή κινείται γύρω από την απώλεια που αποτελεί διαχρονική πηγή λύπης.
Συνεχίζοντας θα αναφερθώ διεξοδικότερα στο σκηνοθέτη Μαρκουλάκη που λειτούργησε μεθοδικά και συντόνισε αριστοτεχνικά τον πολυμελή θίασο του, χαρίζοντας μας κάποιες αξέχαστες σκηνές όπως η σκηνή με τον Γκάγιεφ και τη Λιούμπα στην κούνια του κήπου, οι οποίοι σα να μη συμβαίνει τίποτα συνεχίζουν το παιχνίδι τους, ή αργότερα ενώ εκπλειστηριάζεται ο Βυσσινόκηπος οι ήρωες μεταμφιέζονται χορεύουν και ξεφαντώνουν με την Λιούμπα πρώτη να διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι το μαγικό της ραβδί θα την βγάλει από τη δύσκολη θέση. Άλλωστε η διατήρηση του παιδιού μέσα της είναι το καταφύγιο της. Με κορυφαία τη σκηνή που όλοι φεύγουν φορτωμένοι με τις βαλίτσες τους και τις απώλειες τους και μένει πίσω ο Φιρς να μονολογεί: «Με ξέχασαν» την ίδια στιγμή που ακούγεται ο ήχος από τα δέντρα που πέφτουν στη γη.
•Η παράσταση που έστησε ο σκηνοθέτης μοιάζει με φωτογραφία που βγήκε από ένα κάδρο προηγούμενου αιώνα. Έχει χρώμα, μουσικότητα, συναίσθημα
Η Θέμιδα Μπαζάκα (Λιουμπώφ) αποτυπώνει το πορτραίτο της ηρωίδας της όπως ακριβώς την έπλασε ο Τσέχωφ. Ανώριμη, ανασφαλή, επιπόλαιη με άρνηση να δεχτεί την πραγματικότητα και με μια πινελιά μελαγχολίας. Προσθέτει με την Λιούμπα της άλλο ένα δυνατό χαρτί στην μακρά πορεία της. Όπως η Λιούμπα έτσι κι ο αδερφός της Γκάγιεφ, Γιάννης Κότσιφας είναι ένα συμπαθέστατο παιδί που «ξέχασε να μεγαλώσει». Αρνείται να δεχτεί την πραγματικότητα και έχει αδυναμία στην ανιψιά του. Εξαιρετικός ο ηθοποιός στη σκηνή της βιβλιοθήκης. Ο Δημήτρης Λιγνάδης (Λοπάχιν) στον δύσκολο ρόλο του μάλλον αντιπαθητικού Λοπάχιν ξεχωρίζει υποκριτικά. Ως ρεαλιστής επιχειρηματίας, ο οποίος αν και έχει αισθήματα για τους ανθρώπους του σπιτιού κάνει τη δουλειά του προσφέρει στο κοινό και σε προσωπικό επίπεδο μια από τις καλύτερες ερμηνείες του. Υπέροχα αμήχανος στέκεται δίπλα στην Βάρια, Κόρα Καρβούνη αδυνατώντας να της εκφράσει τα αισθήματα του και την επόμενη στιγμή μετατρέπεται σε επιχειρηματία που βλέπει μπροστά του το κέρδος. Η Καρβούνη αντιμετωπίζει το ρόλο της ψυχοκόρης της Λιούμπα, Βάρια, με τη σοβαρότητα που αυτός απαιτεί και πείθει απόλυτα ως προσγειωμένη κόρη που έμεινε πίσω και αγωνιά για τις εξελίξεις.
Ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος ως Τροφίμωφ είναι αποτελεσματικός στον ρόλο του οραματιστή διανοούμενου που έχει πίστη για ένα καλύτερο αύριο. «Αν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει να κλείσουμε τους ανοικτούς λογαριασμούς μας με το παρελθόν, να τελειώνουμε μαζί του» λέει. Ο αιώνιος φοιτητής ερωτεύεται την Άννια, την κόρη της Λιούμπα. Άννια είναι η Σίσσυ Τουμάση που καθιστά σαφές ότι μπήκε δυναμικά στην αρένα της υποκριτικής και συνεχίζει, εδραιώνοντας την παρουσία της. Η ηρωίδα της είναι νέα, αισιόδοξη και υποφέρει από την έλλειψη της ουσιαστικής παρουσίας της μητέρας της. Παράλειψη θα θεωρούσα αν δεν αναφερόμουν στην εκρηκτική παρουσία της Σαρλότας Αθηνάς Μαξίμου που δίνει σάρκα και οστά σε ένα μικρό αλλά καθόλου απαρατήρητο ρόλο, αυτόν της γκουβερνάντας που δούλεψε σε τσίρκο. Ξεχωριστή μνεία θα ήθελα να κάνω στην ερμηνεία που προσωπικά με άγγιξε πιο πολύ και αναφέρομαι σε αυτή του Γιώργου Μπινιάρη που παίζει με σιωπές εκκωφαντικές από την αρχή μέχρι την κορύφωση του έργου. Η πείρα του και το ήθος του γίνονται παράδειγμα υποκριτικής. Ο υπόλοιπος θίασος που αποτελείται από την Γεωργιάννα Νταλάρα, Ντουννιάσα, τον Τάσο Δημητρόπουλο, Γιεπιχόντωφ, τον Γιάννη Γιαννούλη, Γιάσσα και τον Γιάννη Στόλα, Πίστικ, συμπληρώνει το καλό αποτέλεσμα.
Την μετάφραση επιμελήθηκε η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, τα καλαίσθητα κοστούμια η Μαρία Κοντοδήμα, τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς ο Αλέκος Γιάνναρος. Η μουσική του Μίνωα Μάτσα σε ταξιδεύει ενώ τα σκηνικά της Αθανασίας Σμαραγδή, από το υφασμάτινο παιδικό σπιτάκι ως τον πελώριο αρκούδο είναι απόλυτα επιτυχημένα.
Θέατρο Δημήτρης Χορν – Αμερικής 10, Αθήνα
Τετάρτη : 20:00 μ.μ.
Πέμπτη και Παρασκευή: 21:00 μ.μ.
Σάββατο : 18:00 μ.μ, 21:00 μ.μ.
Κυριακή: 20:00 μ.μ.
Καθημερινές:
Vip 22€, Ζώνη Α 20€, Ζώνες Β 18€, Μειωμένο (Φοιτητικό-Ανέργων) 16€, Εξώστης 16€
Σάββατο Απόγευμα:
Vip 25€, Ζώνες Α, Β & Εξώστης 16€
Σάββατο βράδυ:
Vip 25€, Ζωνή Α 22€, Ζώνη Β 18€, Εξώστης 16€
Κυριακή:
Vip 25€, Ζωνή Α 22€, Ζώνες 18€, Μειωμένο (Φοιτητικό-Ανέργων) 16€, Εξώστης 16€
