Από την bitchάρα //
Πήγαινε να δεις στη Ρουμανία που πεθαίνουν άνθρωποι!
Τάδε έφη, με δικά μου λόγια, η περίφημη επίτροπος Κορίνα Κρέτσου στη διαμαρτυρόμενη Ζωή Κωνσταντοπούλου, κι έπαθαν τα μίντια εκατό οργασμούς έκαστο, επειδή, λέει… την τάπωσε.
Αν «τάπα» είναι να λέει η ευρωπαία επίτροπος, υπήκοος Ρουμανίας και επίσης ρουμανικής εθνικότητας, πως γνωρίζει ότι στη χώρα της πεθαίνουν άνθρωποι από τις πολιτικές που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ενωση, τότε εγώ είμαι εξωγήινη.
Και εσένα τι σε πληρώνουν κατακαημένη; Γιατί σου δίνουν τόσα κάθε χρόνο όσα προφανώς ο μέσος συμπατριώτης σου θα πάρει- αν πάρει- σε πολλά- πολλά χρόνια;
Για να εφαρμόζεις την πολιτική αυτή.
Και να μη σε ενδιαφέρει που πεθαίνουν άνθρωποι στην πατρίδα σου.
Διότι αλλιώς, δεν θα το είχες επιχείρημα ώστε να γίνουν οι λαοί και άλλων χωρών σαν τη Ρουμανία και να πεθαίνουν από την πείνα. Δεν θα πέταγες τον απίστευτης φρικωδίας αυτόν λόγο με την πρώτη ευκαιρία. Θα ντρεπόσουν γι’ αυτό. Θα αγωνιούσες για το τι θα κάνεις. Θα εξεγειρόσουν. Δεν θα το δεχόσουν έτσι ώστε να γίνει για σένα βολικό επιχείρημα.
Αντε παίξε λίγο ακόμα τις κουμπάρες με τον Τσίπρα και με τον αγαπημένο σου Κόλιν Πάουελ. Με τον οποίο- να υποθέσω;- παίζατε πόλεμο. Όλα παιχνίδια είναι για τέρατα σαν κι ελόγου σας. Όλα.
-Παιδικός μου φίλος στο Λένινγκραντ (τι λες καλέ που είναι Αγία Πετρούπολη) και μάλιστα στο μετρό την ώρα της επίθεσης. Δεν πάθανε κάτι και μάλιστα δεν πρόλαβαν και να τρομάξουν ακριβώς, επειδή μη ξέροντας τη γλώσσα νόμισαν στην αρχή πως ήταν φωτιά. Την έσβησαν, όλα καλά σου λέει.
Μετά, σε πιάνει ο τρόμος. Όχι μονάχα εκείνης της στιγμής. «Τελικά πουθενά δεν θα πηγαίνουμε» μου είπε. Θα μας κλείσουν στα σπίτια μας.
Και οι τρομοκράτες. Όπως και πριν, οι λοιποί που τσάκισαν τα κινήματα. Τα αληθινά δύο άκρα, που είναι τελικά ένα. Μέσα μας θέλουν. Με την προστασία των δυνάμεων της αστυνομίας και του στρατού. Που μόνο αληθινή προστασία δεν προσφέρουν.
Θα μάθουμε να ζούμε με τους οπλισμένους δίπλα μας, με τις έρευνες παντού, με την καταπάτηση κάθε δικαιώματος.
Στην προσπάθεια να πείσουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες.
Κι όταν η Ζωή (Κ. ή όποια άλλη Ζωή) αντιδρά, εμείς θα κοιτάμε το δάχτυλο και όχι το φεγγάρι που μας δείχνει. Το υψωμένο δάχτυλο της κυρίας Κρέτσου, που την κάνει «ντα». Και όχι το υψωμένο γοβάκι που καταπατά σαν το βαρύτερο άρβυλο δικαιώματα και ελευθερίες.
-Πώς την έχει δει ο κ. Τζέφρυ Ρόμπερτσον έτσι και θεωρεί ότι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να καλέσει τους διαπραγματευτές των Βρυξελλών «να ζητήσουν πίσω τα Μάρμαρα» αφού «η διαπραγμάτευση του Brexit είναι η μία και μοναδική ευκαιρία» να επιστραφούν τα Μάρμαρα στην Ελλάδα, δεν έχω καταλάβει.
Μεγαλοδικηγόρος είναι, γνωρίζει πολύ καλά πως αποκλείεται να πειστούν οι διαπραγματευτές πρώτα απ’ όλα να κάνουν κάτι τέτοιο.
Κι επειδή μόνο «Τζέφρι» δεν είναι (σαν τον δικό μας ΓΑΠ) μυρίζομαι ευκαιρίες από πίσω. Μόνο για εκείνον που κάνει τις προτάσεις, όμως. Η Ελλάδα και πάλι δεν θα κερδίσει τίποτα.
-Πήγε η υπουργός Πολιτισμού στους Φιλίππους, που ενεγράφησαν στον κατάλογο μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Ο φάκελος καταρτιζόταν επί δεκαετία, και ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 2015. Προ κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή.
Η εξέταση του φακέλου έγινε το περασμένο καλοκαίρι. Από τον Ιανουάριο του ’15, όμως, δεν συμπληρώθηκε ούτε ένα στοιχείο. Δεν χρειάστηκε, καθώς ο φάκελος ήταν σούπερ- ντούπερ. Ό,τι έκαναν, δηλαδή, το έκαναν οι προηγούμενοι.
Στους Φιλίππους, λοιπόν, σύμφωνα με το επίσημο δελτίο Τύπου, «η Υπουργός Πολιτισμού αναφέρθηκε ειδικότερα και στη συλλογική πρωτοβουλία χάρη στην οποία επιτεύχθηκε η ένταξη αυτού του μοναδικής ομορφιάς και οικουμενικής αξίας, ιστορικού χώρου στον κατάλογο της Unesco. Υπογράμμισε τη συντονισμένη προσπάθεια των πολιτών της Καβάλας, των τοπικών αρχών, των αρμοδίων Διευθύνσεων του Υπουργείου Πολιτισμού και ιδιαίτερα της Εφορείας Αρχαιοτήτων Καβάλας-Θάσου. Όπως είπε: «Όλοι αυτοί συνέβαλαν ενεργά στην τεκμηρίωση και προβολή του αρχαιολογικού χώρου των Φιλίππων και στη συνέχεια στήριξαν την υποψηφιότητα και πέτυχαν την εγγραφή του στον Κατάλογο της UNESCO.»
Ντροπή!
Υπήρξαν και άλλοι παράγοντες, οι οποίοι «έτρεξαν» το έργο. Οι προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες. Αυτές ποτέ δεν υπάρχουν για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όπου έχει γίνει κάτι καλό, δεν μνημονεύονται ποτέ. Σε αντίθεση με όσα επιτάσσει ο πολιτικός πολιτισμός και η εντιμότητα, αν μη τι άλλο.
Θυμάμαι, δύο βδομάδες μετά τις εκλογές του 2004, τη Φάνη Πάλλη- Πετραλιά να εγκαινιάζει την επανέκθεση του Αρχαιολογικού Μουσείου Ολυμπίας. Τι έκανε;
Φώναξε τον παρόντα Ευάγγελο Βενιζέλο, επί των ημερών του οποίου είχε γίνει και ολοκληρωθεί το έργο, να μιλήσει στην τελετή εγκαινίων και να κόψουν μαζί την κορδέλα.
Αυτά όμως δεν γίνονται επί ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι πως δεν θα αφήσουν τίποτα να εγκαινιάσει ή να εορτάσει η επόμενη κυβέρνηση. Γιατί τίποτα δεν κάνουν.
Όποιος διαφωνήσει, θα κληθεί να ονομάσει το έργο. Πράγμα αδύνατον. Όπως ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος ένα πράγμα.
