Από την bitchάρα (τη γυναίκα που λάτρεψε το δεύτερο). //
Τον μπάτσο κι αν τον επιμορφώνεις, την ώρα σου χαλάς. Εδώ και καιρό, η Αστυνομία της Νεας Υόρκης (NYPD babe) παρακολουθεί εκθέσεις εικαστικών και κάνει σεμινάρια επιμόρφωσης από ειδικούς σε έργα τέχνης. Για πολλούς λόγους και όχι μονάχα για τους προφανείς. Ενας από αυτούς είναι να μυηθούν στα μυστικά της τεχνικής των καλλιτεχνών, ώστε να μπορούν ευκολότερα να υποψιαστούν πως ένα έργο τέχνης μπορεί να μην είναι αυτό που δείχνει.
Άλλος λόγος είναι για να δουν την αναπαράσταση σκηνών της κοινωνίας μέσα από τα μάτια του ζωγράφου, ή να σπουδάσουν καλύτερα στάσεις σωμάτων μελετώντας την κίνηση που δίνουν στα αγάλματά τους οι γλύπτες. Η στάση, ίσως περιγράφει ακόμα και ψυχική κατάσταση, να θυμίσω.
Πήγε και μια ρεπόρτερ των New York Times να δει τι κάνουν τα ξεφτέρια. Και έφριξε μεν, διασκέδασε πολύ δε. Το ωραιότερο ανέκδοτο από όσα αναφέρει έλαβε χώραν ενώ γινόταν ανάλυση για τον πίνακα του Γκρέκο «Η εκδίωξη των εμπόρων από τον Ναό». Η σύνθεση παρουσιάζει τον ναό στην Ιερουσαλήμ με τον Χριστό στο κέντρο να κραδαίνει ένα μαστίγιο. Τριγύρω του είναι οι αργυραμοιβοί και οι έμποροι αρνιών, βοδιών και περιστεριών που πουλούσαν ζώα για τις θυσίες. Σε μια έκρηξη θυμού τούς διώχνει έξω από τον ναό κι αυτοί φεύγουν μέσα σε γενική σύγχυση.
Τι έπρεπε να προσέξουν; Την τάξη που κυριαρχεί σε συγκεκριμένα σημεία του πίνακα, παρά τη γενική αταξία, καθώς και την έκρηξη των χρωμάτων, που υπογραμμίζει την έκρηξη θυμού.
Τι πρόσεξε το αστέρι του σώματος; Ότι υπεύθυνος για όλα είναι ένας τυπούλης στο κέντρο που φοράει ροζουλιά και θα έπρεπε να τον συλλάβουν, διότι αυτός ευθύνεται για το περιστατικό.
Λεπτομέρεια: ο τυπούλης με τα ροζουλιά στο κέντρο δεν είναι άλλος από τον Χριστό. Συλλήπτε τον!
Μην το πείτε στον Mac Taylor. Εχει που έχει τόσα βάσανα ο μπάτσος…
Περιοδικά λειτουργεί το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης στις Κορυσχάδες Ευρυτανίας.
Εκεί όπου έγινε η περίφημη Εθνοσυνέλευση του Εθνικού Συμβουλίου, του ανώτατου εκλεγμένου οργάνου της ελεύθερης Ελλάδας, στις 14 Μαΐου του 1944.
Συνολικά 176 αντιπρόσωποι, που είχαν προκύψει μετά από μυστικές εκλογές τις οποίες οργάνωσε το ΕΑΜ κάτω από τη μύτη των Γερμανών, έφτασαν με κινηματογραφικό τρόπο στις Κορυσχάδες από σχεδόν ολόκληρη την Ελλάδα, μας πληροφορεί η Κατερίνα Ροββά στο «Εθνος».
Συγκεντρώθηκαν στο δημοτικό σχολείο του χωριού, το οποίο λίγες ημέρες νωρίτερα είχε στολιστεί με τοιχογραφίες από καλλιτέχνες της Αντίστασης. Οι σανίδες του είχαν καλυφθεί με χαλιά που είχαν παραχωρήσει οι κάτοικοι και η στέγη είχε καμουφλαριστεί με πράσινα κλαριά δέντρων. Το 1983 το σχολείο μετατράπηκε σε μουσείο.
Σήμερα τοπικοί φορείς και κάτοικοι της περιοχής εκφράζουν φόβους για το μέλλον του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης καθώς, με απόφαση του Διοικητικού του Συμβουλίου, το Μουσείο καταργήθηκε ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου. Πέρασε πλέον στη Διεύθυνση Κοινωνικών Υπηρεσιών, Παιδείας, Αθλητισμού και Πολιτισμού του Δήμου Καρπενησίου, όμως η έλλειψη πόρων για τη λειτουργία του γεννά ανησυχίες. Στο μουσείο, το οποίο αποτελεί το μεγαλύτερο μουσείο Εθνικής Αντίστασης στη χώρα, δεν υπάρχει μόνιμος εργαζόμενος.
Να το πω για εκατοστή φορά;
Λαοί που ξεχνούν την Ιστορία τους, καταδικάζονται να την ξαναζήσουν.
Αφήσαμε τον φασισμό να μισο- ξεχαστεί και νάτος τώρα που σηκώνει κεφάλι. Και με οργανώσεις και με πράξεις βίας και με ό,τι βάζει ο νους του ανθρώπου.
Μέχρι στη Γιουροβίζιον τρύπωσε. Στην ίδια Γιουροβίζιον από την οποία αφαιρέθηκε η παλαιστινιακή σημαία ως, λέει, παρόμοια με του ISIS. Το ότι ανήκει σε νόμιμο και αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ και από άλλες χώρες κράτος, δεν τους λέει κάτι.
Στην ίδια που το τραγούδι της Μαρίζας Κωχ για την κατεχόμενη Κύπρο προκάλεσε, κατά τη δεκαετία του ’70, την απόφαση ότι δεν επιτρέπονται πολιτικά τραγούδια.
Στην Ουκρανία είχαν ένα τεράστιο πρόβλημα. Κάπου 20.000 Τάταροι, οι οποίοι ζούσαν εκεί, τάχθηκαν με τους ναζί στο πλευρό του Χίτλερ και έκαναν ανείπωτα πράγματα. Ανάμεσα σε αυτά, η σφαγή των Εβραίων στο Μπάμπι Γιαρ, που έχει μείνει στην Ιστορία γιατί αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Τέλειωσε ο πόλεμος, έχασαν οι Ναζί και ο Στάλιν εξόρισε αυτούς, αλλά και τους αμάχους ομοεθνείς τους, στη Σιβηρία.
Πρώτον, να πω ότι η μεγαλύτερη νίκη των συμμάχων και της Δημοκρατίας ήταν πως οι Ναζί δικάστηκαν στη Χάγη. Πως, σε γενικές γραμμές, δεν επικράτησε αυτοδικία και η κάθαρση αφέθηκε στα χέρια της Δικαιοσύνης.
Και τυφλή είναι και κουφή, να μην τα ξαναλέμε. Είναι ωστόσο μεγάλη κατάκτηση το γεγονός ότι οι επικεφαλής ναζιστές, όσοι δεν αυτοκτόνησαν, λιντσαρίστηκαν, διέφυγαν κλπ., καταδικάστηκαν από δικαστήριο.
Αρα, έγκλημα αυτό που έκανε ο Στάλιν, να τους εξορίσει – να ήταν και το μόνο…
Αυτό όμως δεν ξεπλένει τους πολλούς που συνεργάστηκαν με τους Ναζί. Ηταν φασίστες και έτσι πρέπει να μείνουν στην μνήμη μας. Ως κατάπτυστοι δολοφόνοι, συνεργάτες των κατακτητών. Κανένα μα κανένα ελαφρυντικό δεν υπάρχει. Θα έπρεπε να είχαν δικαστεί, βεβαίως, αλλά δεν αθωώνονται επειδή αυτό δεν έγινε. Παραμενουν το ίδιο εγκληματίες.
Οι επιτροπές στη Γιουροβίζιον ψήφισαν υπέρ του τραγουδιού της Ουκρανίας που εξιστορεί τα… πάθη τους. Το κοινό υπέρ της ρωσικής συμμετοχής. Αλλά το βραβείο το πήρε η Ουκρανία. Έξω η πολιτική από τη Γιουροβίζιον. Εκτός κι αν είναι φιλοναζιστική. Ήταν που ήταν πανηγυράκι, έγινε και για τα πανηγύρια.
Σωστά λέει η Σοφία Λ.:
«Κάποτε πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά το πώς οι ηττημένοι ναζί πέρασαν στους νικητές καπιταλιστές τα βασικά στοιχεία της πολιτικής τους θεωρίας, την Προπαγάνδα, το Θέαμα, το styling, στοιχεία που τόσο προσεγμένα χρησιμοποίησαν για να υποτάξουν τις μάζες.»
