Από την bitchάρα (τη γυναίκα που λάτρεψε το δεύτερο) //
Ακόμα και ο Πούτιν χαμογελάει πού και πού. Και ο Κιμ Γιονγκ Ουν το ίδιο (πού είσαι ρε Κιμ; Σε έφαγε λάχανο η «τρομοκράτισσα» και δεν πρόλαβες πάλι να πατήσεις το αναθεματισμένο κουμπί; Εμ, όλη η Ελλάδα σε παρακαλούσε, εσύ έκανες τον κουφό. Βλήτο).
Δεν με παραξενεύει το χαμόγελο των ηγετών. Και οι σιχαμένοι δικτάτορες χαμογελούν, και οι πολιτικοί που απεχθάνομαι. Κοντά τους, και μερικοί αληθινοί ηγέτες. Ο Φιντέλ, ας πούμε, γελά και με τα μάτια του. Κι άλλοι, ακόμα.
Μερικοί προσποιούνται πως χαμογελούν, μερικοί είναι έτσι κι αλλιώς καραγκιόζηδες- λέγε με Σύλβιο- ο πρόεδρος της καρδιάς μου Μπαράκ αυτοσαρκάζεται χαμογελώντας πονηρά στον καθρέφτη του. Ολονών το χειλάκι σκάει, γενικώς.
Άλλο το χαμόγελο, αληθινό ή ψεύτικο, αυθόρμητο ή στημένο και προβαρισμένο τρελά. Κι άλλο το χαχανητό. Όλα ανθρώπινα είναι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως ήταν απάνθρωπο.
Δίνει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ ένα γιλεκάκι- σωσίβιο, με τρύπια πλάτη. Κι εκείνος το φορά ανάποδα. Χαριτωμένο, βρε… Σκάνε στα γέλια και οι δύο, μεγάλοι άνθρωποι, με υψηλά αξιώματα.
Χαχανούληδες εν δράσει.
Το γιλεκάκι-σωσίβιο, έγινε από σωσίβια προσφύγων που πήραν τους δρόμους και τις θάλασσες να γλιτώσουν από τον Θάνατο. Μερικοί τον βρήκαν, στα παγωμένα νερά του Αιγαίου. Τα τρύπια σωσίβιά τους δεν τους κράτησαν, πνίγηκαν για να λέμε τα πράγματα με το φρικτό τους όνομα. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Πολλά παιδιά.
Επομένως, οργίζομαι όταν ο πρωθυπουργός της χώρας μου και ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ γελάνε, διότι δεν υπάρχει τίποτα αστείο σε αυτό. Φαίνεται αμέσως πως το δώρο ήταν σύλληψη του πρωθυπουργικού επιτελείου και είχε καθαρά επικοινωνιακό χαρακτήρα. Και τα χαχανητά μαρτυρούν πως τίποτα δεν είπε ο κ. Τσίπρας στον κ. Μπαν Κι Μουν για τους πολέμους, για τους πρόσφυγες, για την προστασία τους, για τα δικαιώματά τους.
Για τις ζωές τους που χάθηκαν κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ένα σόου έγινε, με τους πνιγμένους στη Μεσόγειο. Και επάνω στις σορούς τους, αντί να συγκινούνται ή έστω να το βουλώνουν, χασκογελάνε γιατί το τρύπιο- επαναλαμβάνω- σωσίβιο (που σημαίνει πως αυτός που το φορούσε κατά πάσα πιθανότητα δεν επέζησε) το φόρεσε στραβά ο αχυράνθρωπος του ΟΗΕ. Το γελεκάκι που φοδραρίστηκε με πίκρες, με βάσανα και με θανάτους, μόνο γέλωτα δεν μπορεί να προκαλεί.
Με προσβάλλει προσωπικά η γελοιότητά τους. Και με εξοργίζει.
Βεβαίως, δεν περίμενα να συμβεί ένα τέτοιο περιστατικό μνημειώδους ασέβειας για να καταλάβω γιατί η κυβέρνηση δεν δίνει δεκάρα για τους πρόσφυγες. Γιατί καταπατά τα δικαιώματά τους. Γιατί τους μάντρωσε σε κέντρα κράτησης και δίνει τα κλειδιά στον στρατό και στους μπάτσους. Από την αρχή ήξερα γιατί: γιατί αδιαφορεί πλήρως για τους ανθρώπους και ενδιαφέρεται μονάχα για την εξουσία της.
Αρχή άνδρα δείκνυσι. Και Αριστεράν. Ε, έδειξε. Κάθε άλλο παρά Αριστερά.
Να μη στριφογυρίζουνε κι οι αντάρτες μου στους τάφους τους- πράγμα που με πληγώνει περισσότερο από κάθε τι.
Κι εντάξει η κυβέρνηση, αλλά κι εμείς τους ξεχνάμε σιγά και σταθερά. Οι δράσεις αλληλεγγύης μας λιγοστεύουν ολοένα. Δεν τους βλέπουμε και είναι σαν να μην υπάρχουν.
Για να στοιχηθούμε πάλι στον αγώνα!
Έστιβα το μυαλό μου τι να γράψω για το καινούργιο κατόρθωμα Πολάκη, ξέρετε, αυτό με το τραγούδι για τον Μπεζαντάκο. «Οι αστοί τρομάξανε» είπε, προφανώς επειδή θεωρεί ότι τον φοβηθήκανε για όσα λέει.
Μετά, ήρθε ο φίλος μου ο Γιάννης και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, γράφοντας:
Μόνο “οι αστοί τρομάξανε”; Οι προλετάριοι συνταξιούχοι να δεις…
Γεια σου Γιάννη! Δεν έχω να προσθέσω ούτε λέξη.
Ένα εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες ευρώ χρωστάει το Ελληνικό Φεστιβάλ στο Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων, από τέλη παραχώρησης του Ηρωδείου, τα οποία δεν πληρώθηκε. Εδώ και χρόνια κρατάει αυτή η κολόνια. Ο νόμος ορίζει ότι πληρώνει, αλλά το υπουργείο κάνει χατιράκια.
Ε, δεν παίρνει όσα λεφτά χρειάζεται, είπε στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο η γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού Μαρία Βλαζάκη.
Τι θέλει να μας πει δηλαδή; Ότι τα μνημεία έχουν όσα χρήματα χρειάζονται; Ότι έχει κάποιος άλλος φορέας; Ότι έχει το υπουργείο; Και μόνο το Φεστιβάλ δεν έχει;
Καθόλου δεν είναι έτσι. Και οι νόμοι υπάρχουν για να τηρούνται. Λέει ότι πρέπει να πληρώνουν ο νόμος, αυτό πρέπει να γίνεται. Τελεία και παύλα.
Κι άλλα δεν έχει το Φεστιβάλ. Κατά τη διάρκεια παράστασης στις 17 του μηνός, νεαρός ηθοποιός κατέρρευσε επί σκηνής. Πρώτον, δεν είχαν γιατρό και φώναζαν στους θεατές αν υπάρχει κάποιος ανάμεσά τους να σπεύσει.
Ευτυχώς, υπήρχαν, πήγαν και τον βοήθησαν, ώσπου να έρθει το ασθενοφόρο. Για χώρους συνάθροισης τόσου κοινού, δεν επιτρέπεται αυτό.
Δεύτερον, δεν υπήρξε καμία κίνηση ασφαλούς εκκένωσης της αίθουσας, όπως είναι απαραίτητο σε κλειστούς χώρους δημοσίων θεαμάτων. Κάποιος, δηλαδή, που να έχει προβλεφθεί ότι σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, θα δώσει το σύνθημα να εκκενωθεί η αίθουσα και άλλοι, που θα βοηθήσουν.
Εγκαίρως αποκαλύπτεται το πρόβλημα. Εγκαίρως και να λυθεί.
Άσχετο (;) Στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης των Αθηνών έχει φέτος εφημερεύοντες γιατρούς; Ε; Έχει;
