Από την bitchάρα (τη γυναίκα που λάτρεψε το δεύτερο) //
Ευπατρίδης της αρχαίας Αθήνας, ολυμπιονίκης, και γαμπρός του τυράννου των Μεγάρων Θεαγένη, το 636 ή 632 π.Χ., ο Κύλωνας κατέλαβε με στρατό την Ακρόπολη όταν τύραννος στην Αθήνα ήταν ο Μεγακλής, με σκοπό να πάρει τη θέση του. Ο λαός όμως, όταν είδε τους ξένους στρατιώτες, αντί να πάει με το μέρος του Κύλωνα, πολιόρκησε την Ακρόπολη.
Εκείνος διέφυγε με τον αδερφό του, αφού έμειναν στην πολιορκημένη Ακρόπολη πολλές μέρες, χωρίς νερό και εφόδια. Παρέμειναν όμως οι οπαδοί τους, που όταν είδαν πως δεν γλιτώνουν, κατέφυγαν ως ικέτες στον ναό της Παρθένου. Συμφώνησαν με τον Μεγακλή να τους αφήσει να φύγουν, αν παραδώσουν τα όπλα τους. Παρά τη συμφωνία που έκαναν, τους σκότωσαν μόλις βγήκαν από την Ακρόπολη. Εγκληματική πράξη κατά την αρχαιότητα, καθώς ο ικέτης ήταν ιερό πρόσωπο.
Το «κόλπο» που σκαρφίστηκαν οι Αλκμεωνίδες για να σκοτώσουν τους ικέτες, ήταν να τους πείσουν να εγκαταλείψουν τον βωμό της Πολιάδος Αθηνάς, όπου είχαν προσφύγει, και να κατέβουν από τον Ιερό Βράχο «ενωμένοι» από ταινίες, οι άκρες των οποίων είχαν δεθεί στο βωμό. Στη συνέχεια, έκοψαν τις ταινίες, άρα και ό,τι τους συνέδεε με την προστασία που είχαν ζητήσει από τους θεούς και τους δολοφόνησαν όταν αυτοί έφτασαν στο ιερό των Ευμενίδων (κατά άλλη πηγή, δεν ήταν ταινίες, ήταν ένα σκοινί, που έσπασε).
Η στάση των αρχαίων απέναντι στους ικέτες έχει και άλλη διάσταση εκτός από το έλεος που πρέπει να δείχνει κανείς στους ηττημένους οι οποίοι προσφεύγουν στον θεό. Ο θάνατος μέσα στον ναό ήταν ανεπίτρεπτος, καθώς η ιερότητά του θα μολυνόταν.
Το έγκλημα κατά των ικετών προκάλεσε τη φρίκη των Αθηναίων και τη γενική κατακραυγή και εκτός της Αθήνας, και οι Αλκμεωνίδες θεωρήθηκαν “εναγείς”, ενώ αντίθετα οι συμπάθειες στράφηκαν προς τον (πραξικοπηματία) Κύλωνα.
Το γεγονός εκμεταλλεύτηκαν οι οπαδοί του Κύλωνα και ονόμασαν την ανέντιμη αυτή πράξη Κυλώνειον άγος. Οι παραδόσεις της αρχαίας Αθήνας έλεγαν ότι αμέσως μετά, δεινά και θεομηνίες έπληξαν την πόλη. Αποδόθηκαν στην οργή των θεών για τη σφαγή. Για να εξαγνιστεί η πόλη, μετά από χρησμό της Πυθίας των Δελφών, κάλεσαν από την Κρήτη τον μάντη Επιμενίδη και έκανε θυσίες.
Επακολούθησε σειρά στάσεων και ταραχών μέχρι το 597 π.Χ. οπότε ανέλαβε ο Σόλων να συμβιβάσει τα αντιμαχόμενα μέρη παρακαλώντας τους “εναγείς” να υποβληθούν οικειοθελώς στην κρίση τριακοσιομελούς δικαστηρίου που θα αποφασίσει σχετικά. Οι Αλκμεωνίδες προ αυτής της κατακραυγής δέχτηκαν και το δικαστήριο εκείνο με κατήγορο τον Μύρωνα τον Φλυέα τους καταδίκασε σε εξορία. Αποφάσισε μάλιστα να εκταφούν όσοι εν τω μεταξύ είχαν πεθάνει και να ταφούν έξω από την πόλη.
Σήμερα χρησιμοποιείται η έκφραση Κυλώνειο άγος για κάθε πράξη που μπορεί να επισύρει ντροπή σε πόλη ή κράτος.
Σκελετοί από νεαρούς που κατά πάσα πιθανότητα σκοτώθηκαν ως ηττημένοι επεισοδίων εκείνης της ταραγμένης περιόδου, οπότε οι ευγενείς μάχονταν μεταξύ τους, βρέθηκαν στην ανασκαφή που επιβλέπει η Στέλλα Χρυσουλάκη στο κέντρο πολιτισμού Στ. Νιάρχος, στο Φάληρο. Η Ιστορία, όσο και αν τη θάβουμε, έρχεται ξανά και ξανά στην επιφάνεια.
Αν έτσι συμπεριφέρθηκαν οι αρχαίοι σε κάποιους που έκαναν «πραξικόπημα» στη δική μας πόλη, πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε σε όσους ζητούν άσυλο έχοντας κάνει κάτι αντίστοιχο σε άλλη χώρα;
Όπως λένε οι διεθνείς νόμοι, αλλά και οι άγραφοι νόμοι των Ελλήνων: με δικαιοσύνη. Ξέρουμε πως αν τους στείλουμε πίσω δεν θα επιζήσουν. Είτε επειδή η θανατική ποινή θα επαναφερθεί εν τιμή και δόξη, είτε επειδή θα τους φάνε στα μουλωχτά.
Σχόλια του στυλ γιατί δεν πήγαιναν στη Βουλγαρία είναι για τα πανηγύρια. Καταδεικνύουν την ανωριμότητα ενός λαού που δεν θέλει να ενηλικιωθεί και να αναλάβει τις ευθύνες του. Αν έκαναν έγκλημα, να δικαστούν από διεθνές δικαστήριο. Και να πληρώσουν. Όχι όμως με τη ζωή τους. Θεμελιακή και θεμελιώδης αξία κάθε δημοκρατικού οικοδομήματος.
Εδώ θα μετρηθούν όσοι προασπίζονται τη δικαιοσύνη, με τους δούλους.
