Γράφει η  Bitchάρα //

-Με το παιδί τα βάζεις;

Παρότι το παιδί κλωτσούσε την αδέσποτη σκυλίτσα, δεν τα βάζω με το παιδί. Με τους γονείς τα βάζω. Αλλά, εκείνο κλωτσάει. Πρέπει πρώτα να το σταματήσω, πριν κακοποιήσει περισσότερο το ζωντανό. Αν όμως οι γονείς του δεν του έμαθαν να σέβεται τα ζώα, μόλις στρίψω στη γωνία θα το συνεχίσει.

-Με το παιδί τα βάζεις;

Δεν μου φταίει το πεντάχρονο που κάθεται φαρδύ πλατύ σε θέση στο μετρό, ενώ τριγύρω είναι όρθιοι αρκετοί ηλικιωμένοι. Οι νεαρές κυρίες που το συνοδεύουν φταίνε, οι οποίες κάθονται ακριβώς απέναντι. Δύο κοπέλες, που δεν παίρνουν αγκαλιά το κοριτσάκι. Το αφήνουν να κάθεται, διότι, απαντούν αναιδέστατα, «δεν ζήτησε κανείς να καθίσει». Τα διδάγματα που παίρνει το μικρό, μπορείτε να τα φανταστείτε. Επειδή εκείνο δεν φταίει, πάντως, δεν σημαίνει πως δεν θα μιλήσω σε όσους έχουν την ευθύνη και πρέπει να την αναλάβουν.

Καθημερινές σκηνές σε μια κοινωνία απαξίωσης και κατάπτωσης των ηθών, όπου η μόνιμη απάντηση των γύρω είναι: δεν βρίσκεις άκρη. Δίνουμε λοιπόν «ελευθέρας» σε ανάλογες συμπεριφορές. Τέλεια. Η λογική του κατήφορου, βεβαίως, είναι ο πάτος. Κι αυτή η κοινωνία μ’ αυτά και μ’ αυτά, τον έχει πιάσει προ πολλού. Όμως επιμένει να ρίχνει στους δίπλα την ευθύνη.

Δεν τα βάζω με το παιδί που υπήρξε ο πρωθυπουργός κάποτε. Τα βάζω με όσους δεν του έμαθαν τρόπους. Απότοκος του γεγονότος; Να κάθεται σαν στραβοχυμένος λουκουμάς στην πολυθρόνα του απέναντι στον Μπάρακ Ομπάμα, να στριφογυρίζει, να χασμουριέται, να κοιτά το ρολόι του.

Σ’ αρέσει;

Μην πεις σε αφήνει αδιάφορο, ή σιγά το πρόβλημα. ΕΙΝΑΙ πρόβλημα και πολύ μεγάλο να χαχανίζει η υφήλιος με τα μαύρα χάλια του πρωθυπουργού σου.

Επίσης ΕΙΝΑΙ πρόβλημα να μη φορά γραβάτα. Διότι, άντε και δεν φόρεσε στην αρχή ως αντισυμβατικός. Τώρα, μετά από μνημόνιο, περικοπές, φορομπηχτική πολιτική (για να μιλήσω στη γλώσσα της αριστεράς, έστω την ξύλινη) δεν δικαιούται δια να ομιλεί. Να αφήσει τις δηθενιές και να φορέσει γραβάτα.

Κι αν όχι, ας βάλει τουλάχιστον κοστούμι στα μέτρα του. Που κυκλοφορεί με το βαφτιστικό του.

Υπάρχει και η εκπαίδευση, θα πείτε. Αλλά σε μικρότερο βαθμό. Το Σάββατο έτυχε, σε μια διημερίδα για τα έργα της Ακρόπολης που τέλειωνε εκείνη τη μέρα, να ακούσω τον καθηγητή του ΕΜΠ Μανόλη Κορρέ, πρόεδρο της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως.

Από το σπίτι κυρίως παίρνεις τους τρόπους, τη συμπεριφορά, τις αξίες τόνισε. Υπάρχουν εξαιρετικοί δάσκαλοι σε όλες τις βαθμίδες, όμως αν το παιδί από μικρό μάθει αλλιώς, άντε μετά να το μαζέψεις.

Την ευθύνη για το αν θα είμαστε «καλοί καγαθοί» την έχει η κοινωνία. Δηλαδή, εμείς.

Συμφωνώ και με το παραπάνω.

Θα συμφωνούσε κι εκείνος, φαντάζομαι, με την αγανάκτησή μου για το κτήριο του Πολυτεχνείου. Κάθε χρόνο καίγεται και ξανακαίγεται πότε αυτό το τμήμα πότε το άλλο.

‘Ολη τη χρονιά είναι γεμάτο συνθήματα, βρώμα, δυσωδία και ανθρώπους που δεν έχουν καμιά δουλειά εκεί μέσα.

Αυτή η απαξίωση του κτηρίου πρέπει να σταματήσει. Είναι ΚΑΙ δική μας πνευματική κληρονομιά, ας ξεκουνηθούμε κάποτε.

Και κάτι ακόμα πρέπει να σταματήσει, αυτό κατεπειγόντως. Οι επιθέσεις των φασιστόμουτρων στους πρόσφυγες της Χίου. Πριν να έχουμε νεκρό/ νεκρούς.

Τους έχει αφήσει η κυβέρνηση χωρίς έλεγχο. Ενώ αυτό τουλάχιστον, μπορούσε να το κάνει. Να τους μαζέψει γρήγορα και επιμελώς. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερο κόπο, δεν χρειάζεται χρήματα. Πίστη στη Δημοκρατία χρειάζεται.

Είσαστε κάθε λέξη αυτού του Συντάγματος; Αποδείξτε το επιτέλους.

anoigma-bitch