ΣΤΕΙΛΕ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ – “EMPANADAS”

Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *

Ακόμη μία Κυριακή στο Μπουένος Άιρες. Ακόμη μία Κυριακή που η Calle Defensa στο San Telmo αλλάζει όψη και φιλοξενεί το κυριακάτικο παζάρι που μαζεύει κόσμο απ” όλη την πόλη.

Αυτή τη φορά ξύπνησα από τον ήχο των τυμπάνων. Ήπια βιαστικά έναν καφέ και κατέβηκα να δω τι διαφορετικό θα συναντούσα σήμερα. Θα ήταν άραγε κάποια μπάντα από το Περού; Κάποιος καλλιτέχνης που θα ζωγράφιζε σε 2 λεπτά κάτι που θα με εντυπωσίαζε; Καθώς χάζευα ανάμεσα στο πλήθος, κατάλαβα τι μου έλειπε εκείνο το πρωί: βγήκα από το σπίτι χωρίς να πάρω έστω και βιαστικά κάτι να φάω… και τώρα, λίγες ώρες μετά, πείνασα!

Ακολούθησα την όσφρησή μου και μπλέχτηκα ανάμεσα σε διάφορες μυρωδιές. Να διαλέξω medialunas – κρουασανάκια βουτύρου, σάντουιτς με chorizo – ντόπιο λουκάνικο, empanadas – πιτάκια με όποια γέμιση περνάει απ” το νου…

Το δίλημμα ήταν μικρό και ανούσιο. Ό,τι κι αν διάλεγα θα μου άρεσε. Όμως τελικά δεν ήταν ούτε η μεθυστική μυρωδιά, ούτε η γέμιση με κιμά αυτό που με έκανε να αποφασίσω. Ήταν ο ηλικιωμένος κύριος που πουλούσε empanadas. Η ευγένεια στο πρόσωπό του με μάγεψε. Το χαμόγελο στα χείλη του και η αγάπη γι” αυτό που, ίσως για πολλά χρόνια, έκανε κάθε Κυριακή στην ίδια γωνιά με συγκίνησε.

Ξαφνικά, είχα γυρίσει πίσω στην Αθήνα του ’80. Όταν ήμουν πιτσιρίκι και είχα πάει με τον παππού μου στο Ζάππειο. Ήμουν ευτυχισμένη γιατί μου είχε πάρει το πιο νόστιμο κουλούρι με σουσάμι κι ο κύριος που του το πούλησε ήταν το ίδιο χαμογελαστός – ή έτσι θέλω εγώ να θυμάμαι – με τον κύριο που μόλις μου πούλησε τα πιο νόστιμα empanadas…