Από την Αγγελική Κώττη //
“Σκέφτομαι το τραγούδι που λέει : Τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είναι όπως παλιά… Ας το ανεβάσει κάποιος».
Η παιδική μου φίλη, με την οποία καθόμασταν στο ίδιο θρανίο, ήταν όλη μέρα εγκλωβισμένη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το κτήριο όπου βρίσκεται το γραφείο της εκκενώθηκε. Οι υπάλληλοι μεταφέρθηκαν στο κεντρικό. Χωρίς τηλέφωνα, χωρίς δυνατότητες επικοινωνίας, μας ενημέρωνε μέσω facebook ότι είναι καλά, απαντώντας στα ανήσυχα μηνύματά μας.
Οταν με τον σύζυγό της έφτασαν, βράδυ πια, στην ασφάλεια του σπιτιού τους, τα είπε όλα σε αυτές τις τρεις φράσεις. Είπε αυτό που ξέρουμε πια όλοι, ακόμη κι εμείς που δεν έχουμε ζήσει τον θάνατο: τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Η Αγγέλα έχει τρία νεαρά κορίτσια στη βελγική πρωτεύουσα.
«Η Μαργαρίτα βρισκόταν εκεί την ώρα της έκρηξης… Οι δίδυμες, Γεωργία και Θεοδώρα, λίγα μέτρα πιο πέρα… Ευτυχώς είναι και οι τρεις καλά!Σας ευχαριστώ φίλοι και φίλες μου για το ενδιαφέρον. Απολογούμαι που δεν απαντώ στα τηλεφωνήματα σας. Προσεύχομαι. Προσευχηθείτε μαζί μου για όλα τα παιδιά του κόσμου…»
Κι εκείνη τα είπε όλα. Ακόμα και για μας που δεν έχουμε πού να προσευχηθούμε. Τα παιδιά σου να είναι δίπλα στο τρομακτικό συμβάν. Αλλά να είναι καλά…Πώς να απαντήσεις μετά;
Κι άλλες ενημερώσεις από πραγματικούς και από διαδικτυακούς φίλους στις Βρυξέλλες με τους νεκρούς και τους τραυματίες. Μαρία είστε καλά; Ο Απόστολος; Το μετρό Μαλμπέκ δεν είναι αυτό που πάτε στη δουλειά σας; Είναι καλά και οι δύο. Τους πρόλαβε η είδηση την ώρα που ξεκινούσαν για το γραφείο- και δεν πήγαν. Μέσω Μαλμπέκ ή Σουμάν κατέβαιναν στο κέντρο για να έρθουν στο ραντεβού μας εκείνες τις ξένοιαστες μέρες που ο παγκόσμιος τρόμος δεν είχε ακόμα παγιωθεί και εξαπλωθεί. Η περιοχή που χτυπήθηκε, κοντά στα γραφεία της Κομισιόν και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπως και η περιοχή του αεροδρομίου Ζάβεντεμ, έχει κάτι φρικιαστικά πλέον οικείο: είναι οι χώροι όπου κάποτε περπατήσαμε, χαιρετηθήκαμε, φάγαμε, διασκεδάσαμε ξένοιαστα με τους φίλους μας. Γι’ αυτούς, χειρότερα ακόμη: είναι οι χώροι της καθημερινότητάς τους, της ζωής τους. Σ’ αυτούς έφτασε και εισέβαλε η τρομοκρατία και ο θάνατος που κουβαλά μαζί της.
Προφανώς και όλα έχουν μια αιτία και μια αφορμή. Προφανώς, πάλι, η αφορμή ήταν η σύλληψη του ισλαμιστή που σχεδίασε ως επικεφαλής το μακελειό του Παρισιού. Και τις αιτίες τις ξέρουμε. Η φίλη μου Σοφία τις έγραψε με ακρίβεια και εξαιρετικά λιτά:
«Αντί καληνύχτας. Αν δεν υπήρχαν οι Σταυροφόροι, δε θα υπήρχαν οι Ασσασίνοι. Κι αν δεν υπήρχαν οι Ασσασίνοι, δε θα υπήρχαν οι Σταυροφόροι. Ταγκό».
Οσο για τα κροκοδείλια συμμαχικά δάκρυα; Ο δήμαρχος του Παρισιού φωταγώγησε με τα χρώματα της βελγικής σημαίας τον Πύργο του Αϊφελ. Την ίδια στιγμή που η Γαλλία έκλεισε τα σύνορά της. «Αυτό είναι η αλληλεγγύη των εταίρων» λέει και πάλι η Σοφία.
Και ο Νίκος λέει κι εκείνος το πικρό: «Η Ολλανδία και η Γαλλία, εμπνευσμένες από διαφωτισμό, εφαρμόζουν την αρχή της αλληλεγγύης κλείνοντας τα σύνορά τους με το Βέλγιο. Αυτό, τίποτε άλλο.»
Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να σε κάνει να ελπίζεις, είναι μονάχα τα νέα παιδιά. Η συνονόματή μου Αγγελική με παιδί (παιδιά;) στο εξωτερικό, γράφει:
«Στις συμβουλές και παραινέσεις…. Τις όχι χωρίς υστερία. Η εκ Λονδίνου απάντηση…η ψύχραιμη είναι…. ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΖΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΤΡΟΜΟ!»
Νυχτώνει για την Ευρώπη, ίσως και για την ανθρωπότητα. Να θυμάστε αυτό: μόνο τα μάτια των νέων ανθρώπων βλέπουν καθαρά. Ισως και των αληθινών ποιητών. Να τους εμπιστεύεστε στα σκοτάδια που καταπλέουν στις θάλασσες της λύπης. Κι όπου συναντάτε κυνηγημένες την Ελευθερία και τη Δημοκρατία, να τις κρύβετε όπου μπορείτε. Εσείς. Εμείς. Που αφήσαμε να κατρακυλήσουν δικαιώματα και κατακτήσεις κερδισμένα με αίμα, συνήθως καθισμένοι στους καναπέδες μας και τώρα θα πληρώσουμε και πάλι με αίμα την ήττα.
