Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *
Η ρομαντική ατμόσφαιρα του Μπουένος Άιρες, το πάθος του tango, οι φαρδιές λεωφόροι, τα στενά δρομάκια με τα παλιά σπίτια που οδηγούν σε μικρές πλατείες με όμορφα ατμοσφαιρικά μαγαζάκια. Βρίσκομαι στην Calle Florida. Κεντρικό δρόμο της πόλης που πεζοδρομήθηκε το 1971. Εδώ ζευγάρια χορευτών αγκαλιάζονται στον ρυθμό του tango που μαγεύει τα αυτιά και τα μάτια.
Κάθε ταξιδιωτικό φυλλάδιο κάτι παρόμοιο σίγουρα θα γράφει…
Η χορεύτρια κουρασμένη. Ακουμπούσε τα καλλίγραμμα και αξιοζήλευτα γυμνασμένα πόδια της στο κάγκελο του παρτεριού. Μελαχρινή. Όχι πια τόσο νέα. Τα κατάμαυρα μαλλιά της πιασμένα σε έναν ολόσφιχτο κότσο χαμηλά στο κεφάλι της. Κραγιόν κόκκινο κι έντονες μαύρες βλεφαρίδες. Τα ρούχα της μαύρα, ένα στενό φουστάνι με μικρά στρας κι ένα διχτυωτό καλσόν.
Ο χορευτής απασχολημένος από το πρόβλημα στον ήχο, δεν πρόσεχε πως γύρω τους ο κόσμος περίμενε να ξεκινήσουν. Γύρω στα 40, χωρίς την κορμοστασιά που περιμένει κανείς από έναν χορευτή. Ντυμένος στα μαύρα κι αυτός και φορώντας κόκκινα παπούτσια για να ταιριάζουν με το κόκκινο κραγιόν στα χείλη της ντάμας του.
Ήταν τυχεροί! Το πρόβλημα στο ηχοσύστημα λύθηκε αμέσως και οι δύο τους πήραν θέση στα σκαλάκια και ξεκίνησαν τον χορό τους. Εκείνη δεν έμοιαζε πια κουρασμένη. Εκείνος δεν ήταν πια προβληματισμένος. Ο χορός τελείωσε. Οι λίγοι θεατές που είχαν μείνει, άνοιξαν τα πορτοφόλια τους και μ” ένα χαμόγελο έδωσαν λίγα ψιλά στους χορευτές.
Όλοι πια είχαν φύγει και η κούραση ξαναγύρισε στο βλέμμα και στο καλογυμνασμένο κορμί της χορεύτριας. Τα στρας στο πολυφορεμένο φουστάνι της δεν έλαμπαν τόσο και το διχτυωτό καλσόν της ήταν γεμάτο τρύπες. Ο χορευτής μετρούσε τα χρήματα που είχαν μόλις μαζέψει και ταυτόχρονα προσπαθούσε να δει τι θα έκανε με το πρόβλημα στον ήχο.
-Μου αρέσει να παρακολουθώ την κυριακάτικη αγορά του San Telmo. Είναι σαν να βρίσκομαι στην καρδιά του Buenos Aires. Τα χρώματα γιορτάζουν στα ρούχα που φορούν άνθρωποι, στα υφάσματα που κρέμονται απλωμένα στους πάγκους των μικροπωλητών. Ήχοι και μουσικές από κρουστά σε κάθε γωνία, μυρωδιές από empanadas, churros, arepas και κάθε είδους λιχουδιές, που μόλις ψήθηκαν και πωλούνται μέσα σε καλάθια. Από εδώ μπορώ να δω ανθρώπους: φίλους, ζευγάρια, παιδιά, ξένοι, ντόπιοι, όλων των ηλικιών. Κρατούν βεντάλιες, φωτογραφικές μηχανές, μπίρες.
Κατέβηκα τη σκάλα του μικρού, παλιού σπιτιού που νοικιάζω στο κέντρο και βρέθηκα ανάμεσά τους. Όλα κινούνταν τόσο γρήγορα γύρω μου που, όχι πολύ αργότερα, άρχισα να ψάχνω με τα μάτια μου κάτι ακίνητο να κρατηθώ πάνω του για λίγο, ένα διάλειμμα. Και το βρήκα: Ένα διάλειμμα για τσιγάρο. Από τη δουλειά, από τη βόλτα, από τη σκέψη. Ένα διάλειμμα για τσιγάρο. Στη μέση του δρόμου η συνεχής ροή, στην άκρη τα απόνερα. Ακόμη και το όνομα του μαγαζιού ταίριαζε στην εικόνα: Resistencia, Αντίσταση. Όχι στο τσιγάρο βέβαια, αλλά στο συνεχές τρέξιμο για να προλάβεις κάτι που ούτε ο ίδιος δεν ξέρεις τι είναι ακριβώς. Μείνε λίγο στην άκρη να δεις κατά πού θες να πας μετά. Ένα διάλειμμα για τσιγάρο.
•Στο Μπουένος Άιρες όμως, υπάρχει πάθος.
* Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα; Για περισσότερα γύρω από τα ταξίδια της Αλεξάνδρας και του Στέργιου επισκεφτείτε το ιστολόγιο:https://worldvespa.wordpress.com/
