κείμενο worldvespa.net
Κάθε βράδυ, με το που ανάβαμε το φως του δωματίου μας, δεκάδες πεταλουδίτσες κι ένα σωρό άλλα έντομα κολλούσαν πάνω στο τζάμι του παραθύρου. Μερικά απ’ αυτά δε θα ζούσαν για πολύ ακόμη.
Ο θηρευτής δεν αργούσε να έρθει. Ήταν ένα calango, ένα είδος σαύρας που ζει στην περιοχή, που λες και ήξερε τι ώρα θ’ ανάψει το φως, εμφανιζόταν. Περίμενε λίγο ακίνητος σε μια γωνία ωσότου να μαζευτούν αρκετές επιλογές για το δείπνο του και ορμούσε. Την πρώτη φορά που τον είδα, τις λυπήθηκα τις πεταλουδίτσες που σπαρταρούσαν μάταια στο στόμα του πριν τις καταπιεί με δυο απότομες κινήσεις. Μετά, άρχισα να το δέχομαι: η σαύρα τρέφεται με έντομα. Αυτό. Έτσι απλά: η σαύρα τρέφεται με έντομα, αυτή είναι η φύση της.
Στον αυτοκινητόδρομο 262 της Βραζιλίας, που οδηγεί στη Βολιβία διασχίζοντας τον μεγαλύτερο υγρότοπο του κόσμου -το Pantanal- τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Η φύση και η ανθρώπινη παρέμβαση έρχονται σε ευθεία σύγκρουση κι όσο κι αν προσπαθούσα να το δεχτώ, ήταν αδύνατο.
•Την πρώτη φορά που οδηγήσαμε εκεί, δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πόσα διαφορετικά ζώα και πουλιά βλέπαμε μπροστά μας κάθε λίγα μέτρα: τάπιρους, καπυμπάρα, τσακάλια, γιγάντιους μυρμηγκοφάγους, τουκάν, γερανούς… Τη δεύτερη φορά, είδαμε κι άλλα: έναν κροκόδειλο, ένα τεράστιο φίδι, ακόμη έναν μυρμηγκοφάγο, τρία-τέσσερα καπυμπάρα κι άλλον έναν τάπιρο, μερικά μεγαλόσωμα πουλιά που δεν μπορέσαμε ν’ αναγνωρίσουμε, αρμαντίλο, τσακάλια… Όλα νεκρά, σκοτωμένα από κάποιο όχημα που δεν έκοψε έγκαιρα ταχύτητα καθώς διέσχιζε τον τόπο τους.
Παράταιρη εικόνα, μακάβρια παραφωνία, αταίριαστη θλίψη σ’ έναν τόπο που όλοι έρχονται να θαυμάσουν την παρθένα φύση, την άγρια πανίδα.
Κάποιος πρέπει να θυσιαστεί για την πρόοδο, έτσι δε λένε; Και κοίτα να δεις που πάντα ο ισχυρός θα είναι αυτός που θα επιλέξει το επόμενο θύμα.
δείτε περισσότερα για το ταξίδι της Αλεξάνδρας και του Στέργιου εδώ
