Του Παύλου Θ. Κάγιου //
Καταφέρνει να σταθεί σε υψηλό επίπεδο και η συνέχεια του θρυλικού «Μπλέιντ Ράνερ» και μια «Φανταστική γυναίκα» καλεί κοντά της τολμηρούς θεατές με πολλή φαντασία και ελευθερία…
“Blade Runner 2049”
-Θέλει πολύ γερά κότσια να τολμήσεις να κάνεις το σίκουελ ενός μυθικού φιλμ σαν το Μπλέιντ Ράνερ. Αυτό το τολμάει ο Denis Villeneuve. 30 χρόνια μετά την πρώτη ταινία καταφέρνει, τουλάχιστον να μη φάει τα μούτρα του και να σταθεί σ’ ένα υψηλό επίπεδο που θυμίζει σε πολλά σημεία το πρώτο φιλμ. Ένας νέος Μπλέιντ Ράνερ, ο αστυνομικός Κ -τον υποδύεται με εσωτερικότητα ο Ράιν Γκόσλινγκ– (Ryan Gosling), ψάχνει ένα μυστικό που μπορεί να οδηγήσει μια μεταλλαγμένη κοινωνία στο απόλυτο χάος. Οι έρευνές του τον οδηγούν στην αναζήτηση ενός παλιού Μπλέιντ Ράνερ (Χάρισον Φορντ) της αστυνομίας του Λος Άντζελες που έχει εξαφανιστεί τα τελευταία 30 χρόνια.
Το 1982, ο Ridley Scott, εμπνευσμένος από το βιβλίο «Ηλεκτρικό Πρόβατο» («Do Androids Dream of Electric Sheep?») του σπουδαίου Philip K. Dick, παρουσίασε στο κοινό μία από τις πιο εμβληματικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Το διορατικό Blade Runner εγκαινίασε περίτρανα ένα νέο κινηματογραφικό είδος, ένα νέο-νουάρ επιστημονικής φαντασίας με πρωτόγνωρες εικόνες, πανκ αναφορές και ανεξίτηλα ερωτήματα για την ανθρώπινη φύση και μοίρα. Το 2017, ο Denis Villeneuve (Arrival, Sicario, Prisoners) πατάει στα χνάρια του πρώτου –και ανεπανάληπτου φιλμ- και παρουσιάζει ένα σίκουελ που ανανεώνει τη φιλοσοφική, υπαρξιακή προβληματική του. Χωρίς, όμως, να καταφέρει να ξεπεράσει τον σκόπελο που έχουν όλες οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας της τελευταίας 20ετίας, που δεν καταφέρνουν να «δέσουν» το σήμερα με το μελλοντικό αύριο με αποτέλεσμα ο θεατής να μην ταυτίζεται με τις ιστορίες τους και να τις βλέπει σαν ξένες. Αυτό ακριβώς, δηλαδή, που δεν είχε το πρώτο Μπλέιντ Ράνερ.
Ο Χάρισον Φορντ επανέρχεται στον θρυλικό ρόλο του αστυνομικού Rick Deckard για να συναντήσει τον Ράιν Γκόσλινγκ (La La Land, Drive). Το υπόλοιπο καστ συμπληρώνουν ο βραβευμένος με Όσκαρ Jared Leto (Dallas Byers Club), o Dave Bautista (Guardians of the Galaxy, Spectre) σε έναν ρόλο κόντρα σε αυτούς που τον έχουμε συνηθίσει, και η πάντα συγκλονιστική Robin Wright (Wonder Woman, House of Cards). Το σενάριο έχει την υπογραφή του Hampton Fancher, σεναριογράφου και στην πρώτη ταινία, ενώ ο σκηνοθετης Ρίντλεϊ Σκοτ της πρώτης ταινίας, αναλαμβάνει χρέη μέντορα και executive producer.
Σκηνοθεσία: Ντένις Βιλνέβ
Παίζουν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Χάρισον Φορντ, Άνα Ντε Άρμας, Ρόμπιν Ράιτ, Τζάρεντ Λέτο
“Μια φανταστική γυναίκα”
-Ο Σεμπάστιαν Λέλιο, του πολυβραβευμένου Gloria επιστρατεύει το ταλέντο της Ντανιέλα Βέγκα σε αυτή την ταινία-ύμνο στη διαφορετικότητα.
-Οι ερωτευμένοι Μαρίνα και Ορλάντο σχεδιάζουν να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους μαζί. Η εικοσιεπτάχρονη Μαρίνα εργάζεται ως σερβιτόρα και φιλοδοξεί να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τραγούδι. Ο Ορλάντο είναι είκοσι χρόνια μεγαλύτερός της και ιδιοκτήτης μιας εταιρίας εκτυπώσεων.
Ένα βράδυ μετά τον εορτασμό των γενεθλίων της Μαρίνας, ο Ορλάντο νιώθει μια ξαφνική αδιαθεσία. Εκείνη θα τον οδηγήσει εσπευσμένα στα επείγοντα, όπου δυστυχώς θα πεθάνει αμέσως μόλις φτάσει στο νοσοκομείο.
Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του συντρόφου της, η Μαρίνα αντιμετωπίζει όχι μόνο την απροθυμία της οικογένειάς του να την συμπεριλάβει στο πένθος, αλλά και την καχυποψία τους, σχετικά με τις συνθήκες κατά τις οποίες συνέβη το τραγικό συμβάν.
Η Μαρίνα είναι τρανσέξουαλ και αυτή είναι η ιστορία του αγώνα της για το δικαίωμα να είναι ο εαυτός της. Έναν αγώνα που δίνει σε όλη τη ζωή, με σκοπό να γίνει η γυναίκα που είναι σήμερα – μια σύνθετη, δυνατή, ειλικρινής και φανταστική γυναίκα.
Ο σκηνοθέτης Σεμπάστιαν Λέλιο, διευκρινίζει: “Η Φανταστική Γυναίκα είναι για μένα μια ταινία αισθητικού μεγαλείου, αφηγηματικού σθένους, έντασης και συναισθημάτων. Πολυτονική, πολυ-βιωματική, πολυ-συναισθηματική.Είναι εορτασμός και ταυτόχρονα προσεκτική εξέταση του κεντρικού της χαρακτήρα: Μαρίνα Βιδάλ.”
Τι θα αντικρίσουν οι θεατές όταν δουν τη Μαρίνα; Θα δουν ένα πλάσμα που αλλάζει συνεχώς μορφές, που κυλάει, που πάλλεται και μεταβάλλεται συνεχώς. Αυτό που βλέπουν δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται, η Μαρίνα είναι μια δίνη που εξιτάρει τη φαντασία και την επιθυμία του θεατή, προσκαλώντας τον να δοκιμάσει τα όρια της δικής του ενσυναίσθησης».
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Χιλιανού σκηνοθέτη ήταν το La Sagrada Familia. Έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το 2006 ενώ απέσπασε πολλά διεθνή βραβεία και διακρίσεις. Το Navidad, η δεύτερη ταινία του, έκανε πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών το 2009. Ακολούθησε το El Año del Tigre που προβλήθηκε για πρώτη φορά στο φεστιβάλ του Λοκάρνο το 2011. Ο Σεμπάστιαν Λέλιο τιμήθηκε με την Υποτροφία του Guggenheim κι έλαβε βοήθεια από το Πρόγραμμα Καλλιτεχνών DAAD (DAAD Berliner Künstlerprogramm).
Η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, η διεθνώς αναγνωρισμένη Gloria, απέσπασε την Αργυρή Άρκτο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στη Berlinale το 2013. Η Gloria ήταν η επίσημη πρόταση της Χιλής για το Όσκαρ καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και τα Βραβεία Goya.
Η ταινία Μια Φανταστική Γυναίκα είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη.
Σκηνοθεσία: Σεμπάστιαν Λέλιο
Παίζουν: Ντανιέλα Βέγα, Φρανσίσκο Ρέγιες, Λουίς Γκνέκο
“Wild Mouse”
-Στους βασιλιάδες φερόμαστε με ευγένεια! Αυτό πρεσβεύει ο καταξιωμένος μουσικοκριτικός Georg (Josef Hader), αλλά ο ίδιος μετρά κέρματα αφού απολύθηκε από την εφημερίδα όπου έγραφε για δεκαετίες. Ενώ κρύβει την απόλυση από τη σύζυγο του η οποία ασχολείται αποκλειστικά με το πώς θα μείνει έγκυος, ο Georg καταστρώνει την εκδίκηση του. Στα … καταχθόνια σχέδιά του τον βοηθά ένας συμμαθητής του και σύντομα η πρώην ήρεμη και τακτοποιημένη ζωή του εκτροχιάζεται.
Ο Αυστριακός ηθοποιός Josef Hader, ιδιαίτερα δημοφιλής στη χώρα του για τη δουλειά του στο θέατρο, γράφει το σενάριο, σκηνοθετεί για πρώτη φορά και πρωταγωνιστεί σε μια διασκεδαστική και αιχμηρή κωμωδία που σατιρίζει τα προβλήματα της σύγχρονης αστικής τάξης. Ο ήρωας της ταινίας ενσαρκώνεται ιδανικά από τον Hader σε μία καλοζυγισμένη ερμηνεία ανάμεσα στην ευαισθησία και σε ένα αυτοκαταστροφικό πάθος για εκδίκηση. Με γερές δόσεις μαύρου χιούμορ, η ταινία ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό.
· Σκηνοθεσία: Γιόζεφ Χάντερ
· Παίζουν: Γιόζεφ Χάντερ, Πία Χερζέγκερ, Γιοργκ Χάρτμαν
“Love In Rome”
-Παλιά κομεντί -1960- με ήρωα έναν γοητευτικό με ευγενή (αν και ξεπεσμένη) καταγωγή διανοούμενο (Πήτερ Μπάλντουϊν), που παρατάει όποια γυναίκα τον περιστοιχίζει και τον ερωτεύεται και μια νεαρή, όμορφη, λαϊκής καταγωγής και φιλόδοξη ηθοποιός (Μιλέν Ντεμονζό), που πλαγιάζει με όποιον της “γυαλίσει”. Αυτοί είναι οι δύο ήρωες της πιπεράτης και ειρωνικής κομεντί του Ρίζι. Μια σχέση-όλεθρος ξεκινά μεταξύ τους και εξελίσσεται στα σοκάκια της νυχτερινής Ρώμης. Η εναλλαγή των εποχών απομακρύνει την ευτυχία και φέρνει εγγύτερα την τραγωδία. Της ψυχής… Τα καλοκαίρια η σχέση τους πότε γκρεμίζεται και πότε ανασταίνεται. Οι συγκρούσεις αλληλοδιάδοχες με διαλείμματα ανασύνταξης του έρωτα. Καλοκαίρι βλέπεις. Ο καιρός της κορύφωσης των συναισθημάτων και της έκρηξης των ορμονών. Η παραλία, το κρεβάτι, οι άδειοι δρόμοι, τα καφέ, οι ταβέρνες με θέα στη θάλασσα, ακόμη και το τελεφερίκ, δονούνται από ένα πάθος αδιέξοδο που τελικά… θα καταστρέψει και τους δύο! Ένα καλοφτιαγμένο ιταλικό ρομαντικό δράμα.
Ντίνο Ρίζι – Ένας θρύλος
Ο Ντίνο Ρίζι, μαζί με τους Μάριο Μονιτσέλι, Λουΐτζι Κομεντσίνι, Νάνι Λόι και Έτορε Σκόλα, ήταν από τους πρώτους-πρώτους σκηνοθέτες που καθόρισαν το κινηματογραφικό είδος, που ονομάστηκε κωμωδία αλά Ιταλικά και μπορούμε να την ορίσουμε ως τη σύμμειξη του νεορεαλισμού με την παλιά ναπολιτάνικη ηθογραφία ενός Εντουάρντο ντε Φίλιπο. Οι ταινίες της πρώτης περιόδου του Ρίζι αποτελούν ένα γλυκόπικρο χρονικό του ιταλικού μεταπολεμικού οικονομικού θαύματος.
Ο Κονσταντίνο Ρίζι (Dino Risi) γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1916 στο Μιλάνο. Ο πατέρας του ήταν γιατρός στη Σκάλα του Μιλάνου, αλλά τον άφησε ορφανό σε ηλικία 12 ετών. Σπούδασε ιατρική, όπως επιθυμούσαν οι θείοι του που ανέλαβαν την κηδεμονία του και ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική. Ένα τυχαίο γεγονός του άλλαξε κατεύθυνση και τη ζωή του ολόκληρη. Το 1940 συναντήθηκε στην μπουτίκ ενός φίλου του με τον νεαρό σκηνοθέτη Αλμπέρτο Λατουάντα, ο οποίος έψαχνε βοηθό σκηνοθέτη για μια ταινία. Ο Ντίνο δέχθηκε και από τότε αφιερώθηκε ολόψυχα στην 7η Τέχνη.
Από το 1946 έως το 2002 γύρισε 80 ταινίες (μικρού και μεγάλου μήκους) για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και σκηνοθέτησε εμβληματικούς Ιταλούς ηθοποιούς, όπως η Σοφία Λόρεν, ο Βιτόριο Γκάσμαν, ο Αλμπέρτο Σόρντι, ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και ο Ούγκο Τονιάτσι. Μεγάλες επιτυχίες του θεωρούνται οι ταινίες: Φτωχοί αλλά Ωραίοι (1957), Ο Φανφαρόνος (1962), Τα Τέρατα (1963) και το αριστουργηματικό Άρωμα Γυναίκας (1974), μία κωμωδία για έναν άνδρα που είναι διχασμένος ανάμεσα στον πόθο της αγάπης και στην επιθυμία του θανάτου. Η ταινία χάρισε στον Βιτόριο Γκάσμαν το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου στις Κάννες το 1975 και στον Ρίζι μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Σεναρίου το 1976. Πιο γνωστή μας είναι η αμερικανική εκδοχή της ταινίας, που σκηνοθέτησε ο Μάρτιν Μπρεστ το 1992, με πρωταγωνιστή τον Αλ Πατσίνο. Το 2002 τιμήθηκε με το Χρυσό Λιοντάρι στη Μόστρα της Βενετίας για το σύνολο του έργου.
Ο Ντίνο Ρίζι πέθανε σε βαθύ γήρας στις 7 Ιουνίου 2008 στη Ρώμη. Η κριτική τού αναγνώρισε την ικανότητα «να παντρεύει το λαϊκό πνεύμα με τη Μέθοδο, το χυδαίο χιούμορ με μία υποδόρια ηθική». Από τον γάμο του με την Κλαούντια, με την οποία χώρισε τη δεκαετία του ’80, απέκτησε δύο γιους, τον Κλάουντιο και τον Μάρκο, που ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του.
Σκηνοθεσία: Ντίνο Ρίζι
-Παίζουν: Μιλέν Ντεμονζό, Έλσα Μαρτινέλι,
Πίτερ Μπάλντγουιν, Βιιτόριο Ντε Σίκα
