Tο Χόλιγουντ δεν τα πήγαινε ποτέ καλά με τους Ρεπουμπλικανούς. Αν εξαιρέσει κανείς τον Κλιντ Ίστγουντ, κανένα όνομα πρώτης γραμμής δεν μας έρχεται στον νου όταν αναφερόμαστε στις σχέσεις των σταρ, των παραγωγών, των σκηνοθετών και των σεναριογράφων με τα κόμματα, που να μην είναι με τους Δημοκρατικούς. Λες τους ηθοποιούς Τσάρλι Σιν και Γιον Βόιτ, δηλωμένους φαν του υπερσυντηρητικού πολιτικού Αμερικάνικου μοντέλου, αξίες που αλλάζουν το τοπίο; Σόρι γκάις, σίγουρα το Χολιγουντ θα μπορούσε να ζήσει και χωρίς αυτούς. Δέκα φορές χειρότερη από ό,τι συνήθως τα πηγαίνει με τους Ρεπουμπλικανούς προέδρους, είναι η σχέση της Μέκκας του Κινηματογράφου με τον νυν πρόεδρο, τον Ντόναλντ Τραμπ. Έχει δεχτεί πολλές προσβολές από αυτόν. Και τώρα ετοιμάζεται να αντεπιτεθεί με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει καλά: κάνοντας ταινίες.
Από τότε που ο Τραμπ ανήλθε στην προεδρία, οι σεναριογράφοι και οι σκηνοθέτες άρχισαν να σχεδιάζουν παραγωγές για αυτόν. Κάθε δημόσια παρουσία του Αμερικανού προέδρου τη λες και σεναριακό σκαρίφημα για ταινία.
Χόλιγουντ. Η μεγάλη αντεπίθεση – Προσεχώς στη μεγάλη οθόνη:
Στιβ Μπάνον: Ο εξ απορρήτων σύμβουλος του προέδρου, που λίγες μέρες μετά την ορκωμοσία και επίσημη ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων από τον Τραμπ, ανέφερε σε αμερικανική εφημερίδα πως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα έπρεπε να ντρέπονται και θα πρέπει να κρατούν το στόμα τους κλειστό, έτσι ώστε να ακούν τι λέγεται. Συγκεκριμένα είπε πως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι ο αντίπαλος και πως δεν είναι σε θέση να καταλάβουν την κυβέρνηση Τραμπ. Και αφού αναβαθμίστηκε σε μόνιμο μέλος του εθνικού συμβουλίου ασφαλείας των ΗΠΑ, συμβούλεψε τον Αμερικανό πρόεδρο να εκδώσει το γνωστών αποτελεσμάτων διάταγμα για την υπηκοότητα, που άφησε εκτός ΗΠΑ καθηγητές, διανοητές, αλλά και απλούς εργαζομένους.
Ο Έρολ Μόρις γύρισε την ταινία «American Dharma» βασισμένος σε αυτή την… πολυσχιδή προσωπικότητα. Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας και για μια στιγμή όλοι πίστεψαν πως ο ενδιαφερόμενος την είδε. Όμως όχι. Αν και ο Μπάνον ήταν στην πόλη, δεν μπήκε, λέει, στην αίθουσα όταν έσβησαν τα φώτα. Ο Μόρις, πάντως, κατά τη συνέντευξη Τύπου μίλησε για «ενοχλητικά πράγματα που συμβαίνουν στις ΗΠΑ και στον κόσμο. Είναι σημαντικό για μας οι άνθρωποι στην Αμερική και ίσως οι άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο να καταλάβουν καλύτερα τι συμβαίνει. Θα ήταν πολύ μεγάλο λάθος να το αγνοήσουμε. Πρέπει να το κατανοήσουμε για να μην ξανασυμβεί». Ο σκηνοθέτης δήλωσε ότι βρήκε τις ιδέες του Μπάνον «καταστροφικές» και ότι αυτές ανιχνεύει στην ταινία του. Βεβαίως και έχει μιλήσει μαζί του. Το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ, άλλωστε, προέρχεται από σχετική συνέντευξή του.
Ντικ Τσένι: Αντιπρόεδρος επί Μπους του νεότερου. Δίπλα σε έναν πρόεδρο που μάλλον δεν εντυπωσίαζε για τις αρετές του, ο Ντικ Τσένι θήτευσε επί οκτώ χρόνια στο κρίσιμο πόστο της αντιπροεδρίας των ΗΠΑ. Λίγοι των πρόσεξαν. Ο Τσένι έχει ένα έμφυτο ταλέντο. Περνά απαρατήρητος, σχεδόν μακριά από τη δημοσιότητα, ίσως μάλιστα σαν αόρατος. Ανήκε στα «γεράκια» και διαμόρφωσε την πολιτική των ΗΠΑ σε σχέση με τα κράτη του «άξονα του κακού» (Ιράκ, Ιράν, Β. Κορέα). Εκανε χρήση των ευρύτερων εξουσιών που είχε ποτέ Αμερικανός αντιπρόεδρος. Ο σκηνοθέτης Άνταμ Μακ Κέι (Το Μεγάλο Σορτάρισμα) τα «έβαλε» μαζί του και το αποτέλεσμα θα το δούμε στις 14 Δεκεμβρίου.
Η πλοκή ακολουθεί τον Τσένι στην πολιτική άνοδό του για να γίνει ο ισχυρότερος αντιπρόεδρος στην ιστορία της Αμερικής. Και αν νομίζετε πως δεν έχει σχέση με τον Τραμπ, απατάστε. «Τα ίδια συμβαίνουν και στις μέρες μας» λέει ο σκηνοθέτης. «Ας πούμε, στη Λωρίδα της Γάζας». Και μπορεί να μην είναι ο αντιπρόεδρος που καλύπτει το Ισραήλ, όμως είναι η Ιβάνκα Τραμπ η οποία πήγε στα εγκαίνια της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, όπου μεταφέρθηκε από το Τελ Αβίβ παρά τις διαφωνίες των Παλαιστινίων. «Η λογική Τραμπ μάς βοήθησε πολύ στο χτίσιμο της ταινίας» δηλώνει ο Μακ Κέι. Να ελπίσουμε πως θα τον ευχαριστήσει και στα… Όσκαρ.
Κατά την προετοιμασία για τις προεδρικές εκλογές του 2016, ο Τζέιμς Στερν (Λούπερ), πήγε με υποστηρικτές του Τραμπ σε όλες τις «κόκκινες» Πολιτείες (εκεί όπου οι Ρεπουμπλικάνοι πλειοψηφούν) και είχε μαζί του μια κάμερα. Το αποτέλεσμα είναι το «Αμερικανικό χάος», το οποίο η Sony Pictures Classics θα κυκλοφόρησε στις 14 Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ. Μικρό μυστικό. Ο αδερφός του Στερν ήταν ο κύριος διαπραγματευτής στις διασκέψεις για το κλίμα, επί προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.
«Διαίρει και βασίλευε: Η ιστορία του Ρότζερς Έιλς» είναι η νέα σκηνοθετική δουλειά της Αλέξις Μπλουμ και αναφέρεται στον αείμνηστο ιδρυτή του FOX News. Ξεκίνησε από τις τηλεοπτικές ειδήσεις, έχτισε μια αυτοκρατορία με δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, αλλά παραιτήθηκε το 2016 εν μέσω πολλαπλών κατηγοριών για σεξουαλική παρενόχληση και πέθανε τον Μάιο του 2017, σε ηλικία 77 ετών. Πρόκειται για τον άνθρωπο που «η επίδρασή του στην αμερικανική πολιτική και τα μέσα ενημέρωσης θα γίνουν αισθητές για τις επόμενες γενιές. Αυτή η ταινία είναι εξαιρετικά σχετική για τις εποχές που ζούμε και ρίχνει φως στο πώς φτάσαμε εκεί που είμαστε σήμερα» λένε οι δημιουργοί που προσθέτουν ότι εστίασαν στο πώς παραμόρφωνε την πραγματικότητα.
Το «Front Runner» φέρει την υπογραφή του Τζέισον Ράιτμαν στη σκηνοθεσία και του Τζέι Κάρσον στο σενάριο. Ποιος είναι αυτός; Ο πρώην γραμματέας Τύπου της Χίλαρι Κλίντον. Πρωταγωνιστεί ο Χιου Τζάκμαν και οι προβολές θα ξεκινήσουν στις 7 Νοεμβρίου. Οι συντελεστές δεν λένε και πολλά για το έργο τους, εκτός από το ότι συνομίλησαν με πολλούς ανθρώπους από τη Γερουσία και με πολλούς εργαζόμενους. Επικεντρώνουν στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ και, φυσικά, στον Ντόναλντ Τραμπ.
Ο «συνήθης ύποπτος» Μάικλ Μουρ δεν θα ήταν δυνατόν να λείπει. Πρόκειται για τον πιο συζητημένο σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ της Αμερικής. Πώς να μη… λατρέψει τον Τραμπ; Είναι ο πρώτος που «προφήτευσε» -μεταξύ μας σιγά την προφητεία – ότι η θητεία του θα είναι γεμάτη αναταράξεις. Η νέα ταινία του θα εξετάζει τον τρόπο ανόδου του Τραμπ στην εξουσία. «Ο Τραμπ είναι ο Φρανκενστάιν», λέει, «κι εμείς είμαστε ο δρ Φρανκενστάιν. Βοηθήσαμε να δημιουργηθεί μια κατάσταση που επέτρεψε να ανέλθει αυτός στην προεδρία. Η παρακμή της κοινωνίας, η έλλειψη εκπαίδευσης, η φτώχεια που επιφέρει χαμηλό επίπεδο στο εκλογικό σώμα έχουν ως αποτέλεσμα να ψηφίζουν τύπους σαν τον Τραμπ 63 εκατομμύρια άνθρωποι».
