κείμενο worldvespa.net
Η Αλεξάνδρα και ο Στέργιος θέλουν να γυρίσουν τον κόσμο με την Βέσπα τους. Θα τα καταφέρουν. Ως σήμερα έχουν διασχίσει την Αφρική και την Λατινική Αμερική. Δεν έχει σημασία αν η απόσταση που θα κάνετε είναι μεγάλη ή μικρή. Σημασία έχει να ευχαριστηθείς όσα θα ζήσεις, όσα θα δεις, όσους θα γνωρίσεις. Η Αλεξάνδρα και ο Στέργιος γράφουν φωτογραφίζουν, βιντεοσκοπούν τις εμπειρίες τους στο https://www.worldvespa.net. Ψάξτο. Η όρεξη σου για ταξίδια θα τονωθεί κατακόρυφα.
Comedor λέγεται κάθε μαγαζάκι που σερβίρει δυο-τρία πιάτα μαγειρευτό φαΐ τη μέρα, άντε και καμιά milanesa – σνίτσελ, δηλαδή – ίσως και λίγα empanadas – πιτάκια με κιμά. Έχει λίγα τραπέζια, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, και γι’ αφεντικό πάντα κάποια γυναίκα. Δεν έχει την πολυτέλεια του εστιατόριου – θα ήταν υπερβολή να το πεις έτσι, έχει όμως τη ζεστασιά μιας σπιτίσιας κουζίνας· άλλωστε, “comedor” σημαίνει τραπεζαρία.
Στο Yby Yau, το comedor που είχαμε διαλέξει να πηγαίνουμε ήταν το “Las 3 hermanas” – όνομα αφιερωμένο στις τρεις κόρες της ιδιοκτήτριάς του. Πώς την έλεγαν δεν ξέραμε, εμείς την αποκαλούσαμε “mamá”. Ούτε την ηλικία της μπορούσαμε να μαντέψουμε. Ίσως να ήταν 60 ίσως παραπάνω. Κάθε μέρα μας περίμενε κι αφού τρώγαμε, άφηνε την κόρη της μέσα και καθόταν μαζί μας. Κι αν στην αρχή νομίσαμε πως ήταν μια γυναίκα κλεισμένη στην κουζίνα της με μόνο μέλημα και γνώση το φαγητό που μαγείρευε, πέσαμε τελείως έξω.
Είχε χάσει τον άντρα της νέα, μας είπε, και είχε μείνει να μεγαλώσει 7 παιδιά μόνη – το ένα μωρό τότε ακόμη. Δεν το έβαλε κάτω. Τα μεγάλωσε, τα σπούδασε κι ακόμη δούλευε στο comedor της κάθε μέρα. Όχι, ανάγκη μεγάλη δεν την είχε τη δουλειά για να ζήσει, μόνο που ήθελε να φεύγει απ’ το σπίτι, να μιλάει με κόσμο, να μαθαίνει καινούρια πράγματα.
•Έτσι είναι οι περισσότερες γυναίκες στην Παραγουάη, δε μένουν κλεισμένες στο σπίτι. Βγαίνουν, δουλεύουν, όσες μπορούν σπουδάζουν, διεκδικούν. Ίσως να έχει αποτυπωθεί καλά στη συλλογική μνήμη από τότε, απ’ τον Μεγάλο Πόλεμο της χώρας τους, όταν έπρεπε να δουλέψουν για να στηρίξουν τους πολεμιστές, αλλά ακόμη και μετά το 1870, όταν έληξε ο πόλεμος κι άφησε την Παραγουάη χωρίς το 70% του ανδρικού πληθυσμού της και τις γυναίκες μόνες να ξαναστήσουν απ’ την αρχή τον τόπο τους
Ίσως γι’ αυτό, γι’ αυτή την περηφάνια και τη δύναμη που είχε μάθει μια ζωή να δείχνει η mamá γύρισε την πλάτη όταν τη χαιρετήσαμε κι ανεβήκαμε στη βέσπα να φύγουμε, για να μη δούμε ότι τα μάτια της είχαν βουρκώσει.
δείτε περισσότερα για το ταξίδι της Αλεξάνδρας και του Στέργιου εδώ
