Στείλε μου κάτι από την Copacabana – «Βάφτιση»
Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *
Στην Copacabana, τελικά μείναμε περίπου τρεις βδομάδες. Αρνούμασταν να δεχτούμε πως οι μέρες μας στη Βολιβία τελείωναν και προσπαθήσουμε να επεκτείνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την παραμονή μας εκεί. “Ας βγάλουμε λίγες ακόμη φωτογραφίες!”, “Ας φάμε λίγες φορές ακόμη τα υπέροχα και πάμφθηνα πιάτα της!”, “Ας καταγράψουμε γι” ακόμη μια φορά την καθημερινότητα των ανθρώπων εδώ!”.
Ήταν Κυριακή βράδυ όταν πρωτοφτάσαμε στη μικρή πόλη κι ο δρόμος μπροστά από τον καθεδρικό ναό, τη “Virgen de Copacabana”, μύριζε έντονα κρασί. Υποθέσαμε πως κάποια γιορτή θα είχε οργανωθεί νωρίτερα, αφού οι Βολιβιανοί ψάχνουν ευκαιρία για να γιορτάσουν με το οτιδήποτε!
Το επόμενο Σάββατο, οι απορίες μας λύθηκαν. Μια σειρά από κάθε λογής οχήματα ξεκινούσε ακριβώς έξω απ” τον περίβολο του ναού και τελείωνε λίγο πριν την όχθη της λίμνης, καταλαμβάνοντας όλο το μήκος της “av. 6 de Agosto”. Αυτοκίνητα, φορτηγά, μοτοσυκλέτες, όλα πλυμένα, φρεσκογυαλισμένα και στολισμένα με λουλούδια, αυτοκόλλητα, γιρλάντες…όλα να περιμένουν – τί άλλο; – να ευλογηθούν!
Οι ιδιοκτήτες, όταν έφτανε η σειρά τους και σταματούσαν μπροστά στον υπεύθυνο για τις ευλογίες ιερωμένο, άνοιγαν όλο καμάρι το καπό και με ευλάβεια, αυτοί και το “πιστό” τους όχημα δέχονταν ευχές για καλά κι ασφαλή χιλιόμετρα. Η χαρά και η σιγουριά τους πως όλα πια θα πάνε καλά (πράγμα μάλλον οξύμωρο, αφού η οδηγική παιδεία στη Βολιβία είναι σχεδόν ανύπαρκτη), επισφραγιζόταν με την αγορά φτηνής σαμπάνιας και με την – μάλλον κωμική στα μάτια μας – τελετουργία λουσίματος του κινητήρα μ” αυτή!
Και πάνω που φεύγαμε απ” τα “βαφτίσια” χαμογελώντας, θυμηθήκαμε τα ελληνικά ήθη κι έθιμα της λαϊκής μας θρησκείας: σφαγές, μπουγελώματα, φωτιές…Όλα όσα είναι με το πέρασμα των χρόνων κομμάτι της ταυτότητάς μας και που ανεξαρτήτως της στάσης μας απέναντι στις θρησκείες, μας φαίνονται οικεία και σε κάποιες περιπτώσεις κατανοητά.
* Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα; Για περισσότερα γύρω από τα ταξίδια της Αλεξάνδρας και του Στέργιου επισκεφτείτε το ιστολόγιο: https://worldvespa.wordpress.com/
