Του Παύλου Θ. Κάγιου // 

 Το κινηματογραφικό σύμπαν του Τζιμ Τζάρμους (Στην Παγίδα Του Νόμου, Ο Νεκρός, Τσακισμένα Λουλούδια, Μόνο Οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί) και πάλι μαζί μας από 18 Ιουλίου για να γίνει το… τέλος του κόσμου πιο cool από ποτέ.

Ο πατριάρχης του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά και αρχιερέας της νιχιλιστικής κωμωδίας, επιστρέφει με το χαρακτηριστικό μινιμαλιστικό του στυλ και υπογράφει μια αναρχική κωμωδία ενήλικου τρόμου. Η αιματηρή βία, η ώριμη μελαγχολία, η διακριτική παραίτηση, ο τρυφερός κυνισμός και το πικρόχολο χιούμορ, είναι η μόνη άμυνα απέναντι στους σαρκοφάγους απέθαντους.

 Βρισκόμαστε στην ήσυχη, σχεδόν αόρατη πόλη του Σέντερβιλ στην κεντρική Αμερική. Όλα εκεί φαίνονται ήσυχα και ασφαλή, όμως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Το φεγγάρι τις τελευταίες μέρες φέγγει πιο έντονα και μοιάζει να έχει κατέβει ανεξήγητα χαμηλά. Οι ώρες της ημέρας μπερδεύονται, το φως του ήλιου χάνεται, ενώ τα ζώα συμπεριφέρονται παράξενα. Οι δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις είναι ανησυχητικές και οι επιστήμονες απορούν. Κανείς όμως δεν μπορεί να προβλέψει την κατάρα που θα έρθει να σκεπάσει σύντομα αυτή τη μικρή πόλη.

 Σε λίγο οι νεκροί δεν θα πεθαίνουν. Θα γίνονται αιμοδιψή ζόμπι και θα σηκώνονται απ’ τους τάφους για να κάνουν άγριες επιθέσεις στους ζωντανούς. Οι κάτοικοι της επαρχιακής πόλης πρέπει να παλέψουν για την επιβίωσή τους απέναντι στη βαρβαρότητα των ζωντανών νεκρών. Το Σέντερβιλ είναι μια μικρή πόλη, με το diner της, την εκκλησία της και το αστυνομικό της τμήμα. Μια πόλη όπου όλοι γνωρίζονται με όλους.

 Οι συνήθεις ύποπτοι φίλοι του αμετανόητου rock ‘n’ roll σκηνοθέτη δίνουν βροντερό “παρών” στο πολυπληθές cast, σε μια εξαιρετικά αστεία, αυτοαναφορική, κυνική, απρόβλεπτη, μελαγχολική και… ψύχραιμη ματιά στην «απέθαντη» μυθολογία των ζόμπι.

Ο αειθαλής  Μπιλ Μάρεϊ (γνώριμος του Τζάρμους από την επιτυχία Τσακισμένα Λουλούδια) είναι στον ρόλο του αστυνομικού που προσπαθεί μάταια να επιβάλλει το νόμο και την τάξη.

Η αιώνια indie darling, Κλόι Σεβινί, μαζί με τον Άνταμ Ντράιβερ (ο οποίος συνεργάζεται ξανά με τον Τζάρμους, μετά το Paterson), είναι στον ρόλο των βοηθών στο αστυνομικό τμήμα της πόλης, Σέντερβιλ. Η καθημερινή ρουτίνα τους θα κλονιστεί όταν τα σαρκοφάγα ζόμπι θα εισβάλουν στην πόλη τους. Οι ανωμαλίες στη φύση και το μακελειό που έρχεται, αντανακλούν σαν σκοτεινός καθρέφτης την εποχή της άγριας κλιματικής αλλαγής και της πόλωσης στην ακραία μετά-Τραμπ πραγματικότητα της Αμερικής.

Η Τίλντα Σουίντον συνεργάζεται για τέταρτη φορά με τον ανεξάρτητο auteur και κλέβει την παράσταση χάρη στη Σκωτσέζικη προφορά της και την «εξωγήινη» ερμηνεία της. Ο μέσος white trash ρατσιστής της διπλανής πόρτας είναι ο Στιβ Μπουσέμι, γνώριμος του Τζάρμους από το Mystery Train (1989). Ο Ντάνι Γκλόβερ, ο RZA του θρυλικού ραπ συγκροτήματος Wu-Tang Clan και η Σάρα Ντράιβερ, βρίσκουν τη θέση τους στο cast. 

Τα rock ινδάλματα φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Ο αυτοεξόριστος ερημίτης που παρατηρεί από απόσταση το ξέσπασμα βίας είναι ο αιώνιος καταραμένος ποιητής του rock, ο Τομ Γουέιτς. Επίσης, ο Ίγκι Ποπ δέχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη την πρόκληση να ερμηνεύσει ένα ζόμπι, όταν ήταν στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ «Gimme Danger», για την ιστορία των Stooges.

Οι νεκροί θα σηκωθούν από τους τάφους και θα έχουν άσχημες διαθέσεις στην ταινία που αποτέλεσε την επίσημη έναρξη του φετινού φεστιβάλ Καννών. Ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί την απειλή από άψυχες οντότητες, αλλά δεν στέκεται στον κινηματογραφικό τρόμο. Αντιμετωπίζει την έλευση του χάους σαν φυσικό κίνδυνο, που ίσως ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε.

Οι επιρροές του σκηνοθέτη ξεκινούν από το κλασικό White Zombie του 1932 με τον Μπέλα Λουγκόζι, αλλά και από το Περπάτησα Με Ένα Ζόμπιπου γύρισε ο Ζακ Τουρνέρ το 1943. Φυσικά ο μινιμαλιστικός τρόμος της Νύχτας Των Ζωντανών Νεκρών (1968) παραμένει το αξεπέραστο αρχέτυπο που ενέπνευσε τους δημιουργούς περισσότερο και ο φόρος τιμής στην ταινία του Ρομέρο έρχεται με το αυτοκίνητο που οδηγεί η Σελένα Γκόμεζ παρέα με τους «hipster» φίλους της.

Ο κάντρι τραγουδιστής Sturgill Simpson, ερμηνεύει την country μπαλάντα των τίτλων αρχής που υπαγορεύει την ιστορία και κρύβει ένα γλυκόπικρο σχόλιο που λέει πολλά για τη σύγχρονη Αμερική, και όχι μόνο.

Ο ατρόμητος Τζιμ Τζάρμους πάντοτε έμπλεκε με μαεστρία τα διαφορετικά είδη. Στον Νεκρό (1995) έδεσε μια ψυχεδελική ελεγεία με την παράδοση γουέστερν. Στο Ghost Dog: The Way of the Samurai (1999) έδεσε την Ιαπωνική παράδοση των Ρόνιν, με την κουλτούρα του hip hop και το γκανγκστερικό νουάρ. Στο Broken Flowers (2005) έφτιαξε ένα υπαρξιακό road movie με τα υλικά μιας ρομαντικής κομεντί, ενώ στο Μόνο Οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί έκανε μια μποέμ μπαλάντα με βάση την παράδοση των βαμπίρ.