του Γιάννη Καφάτου //

  πηγή:  http://viewtag.gr

Και τι έγινε που διαλέγεις ρε φίλε, Έλενα Ακρίτα κι όχι Σεφερλή… (θα μπορούσε να μου απαντήσει κάποιος)
Δεν έγινε κάτι αλλά, Ναι το λέω! Και λέω ότι διαλέγω και για να πω τι επέλεξα αλλά και για να πω (ξανά) ότι είμαστε σε μια εποχή πολεμική. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.
Η κρίση έχει φέρει έναν πόλεμο. Αυτός μας έλαχε, αυτόν αξίζαμε, αυτόν έχουμε να πολεμήσουμε.

Ο πόλεμος που λέω δεν έχει σκουντ (οι πιο παλιοί τους θυμούνται στο Ιράκ), δεν έχει τόμαχοκ, ούτε έξυπνα βλήματα που αποφασίζουν πού θα πέσουν κάποια άθλια βλήματα από τα γραφεία τους!
Πριν όμως σου περιγράψω τον πόλεμο που νομίζω ότι ζούμε κι έχουμε να πολεμήσουμε, θα σου πω ότι στον πόλεμο πρέπει να διαλέξεις στρατόπεδο! Δεν γίνεται να είσαι στη μέση!

Στον πόλεμο που διακρίνω λοιπόν, πέραν των βλαμμένων του ΔΝΤ που κατόπιν εορτής παραδέχτηκαν ότι «υπήρχε κι άλλος τρόπος» – αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα – υπάρχει ένα ματωμένο πεδίο μάχης που λέγεται αισθητική. Υπάρχει ένας πόλεμος πληκτρολογίων, δηλώσεων, τρόπου ζωής, που ναι, εγώ προσωπικά θέλω να πάρω μέρος και να υπερασπίσω την πλευρά μου.

Γι’ αυτό είμαι με την Ακρίτα στην διαπάλη με τους σεφερλίζοντες και τον ίδιο τον Μάρκο Σεφερλή.

Όταν ο Σεφερλής λέει: η σάτιρα στήνεται στο κουσούρι (και κουσούρι εννοεί την ομοφυλοφιλία) υπάρχει θέμα και είμαστε αντίπαλοι ρε αδερφέ πώς να το κάνουμε!

Αναπαράγεις άρρωστα στερεότυπα που έχουν αποκτήσει μια τραγική επικαιρότητα! Πώς να το κάνουμε!

Ναι we are living in a free world αλλά παράλληλα να ζούμε και σε έναν κόσμο που σέβεται τους πάντες.

Και φυσικά όλοι μπορούμε να έχουμε γνώμη! Και φυσικά να διαφωνούμε! Όχι να σκοτωνόμαστε. Δεν το λέω με την έννοια της «πανανθρώπινης αγάπης και επί γης ειρήνη». Κυριολεκτικά το λέω γιατί το φιδάκι του φασισμού και του ολοκληρωτισμού έχει βγάλει κεφάλι από το αυγό του και κάθε ανοχή, κάθε «έλα μωρέ» το θρέφει.

Υπάρχουν κι άλλες μάχες αυτού του πολέμου που μας έλαχε. Υπάρχει ο κυνισμός ας πούμε! Αλλά δεν είναι της παρούσης.
Προφανώς κανείς δεν θα κάνει τον άλλο να αλλάξει τη γνώμη του, αν και σπάνια μια τέτοια μάχη μπορεί να κρίνει έναν πόλεμο. Σημασία έχει πάντως να μιλάμε και όταν διαφωνούμε. Και να υψώνουμε τη φωνή, έστω κι αν φωνάζουμε μόνοι μας. Να πολεμάμε για να ακούγεται και η άλλη φωνή, πάνω από τη βαβούρα του όχλου.

Γι’ αυτό διαλέγω στρατόπεδο, γι’ αυτό!