του Γιάννη Παναγόπουλου //
Στο Σπόρτινγκ ακούγεται Brian Eno. Είμαι στην πολιτικο-αρτιστίκ περφόρμανς του DiEM 25 του Γιάνη Βαρουφάκη που έγινε την Παρασκευή 19 Μαΐου 2016, στα Πατήσια, στο ηρωικό γήπεδο μπάσκετ, που οι άνω των σαράντα το αναγνωρίζουν περισσότερο ως χώρο συναυλιών, λιγότερο αθλητισμού. Και ξεκινώ με το μουσικό χαλί της βραδιάς όχι γιατί μου αρέσει η μουσική. Στο Σπόρτιγκ και ακούγοντας Brian Eno, έργο του καλλιτέχνη ειδικά φτιαγμένο για την κίνηση του Βαρουφάκη, σκεφτόμουν πότε ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκα σε δημόσιο κάλεσμα. Ήταν, μάλλον, πριν δύο μήνες. Και ήταν σίγουρο αυτό στο κουτούκι της “ΕΣΗΕΑ”. Ακόμα και ένας μη ενδιαφερόμενος με τα προβλήματα του κλάδου πολίτης, ανεβαίνοντας την Ακαδημίας, καταλάβαινε πως έφτασε στα γραφεία του συνδικάτου των Αθηναίων συντακτών γιατί έξω από αυτό υπήρχαν μεγάφωνα που έπαιζαν στην τσίτα Καζαντζίδη, Παπακωνσταντίνου, Μπιθικώτση, Μάλαμα.
-Πλέον με το παραπάνω έχω πρόβλημα. Ναι ρε παιδί μου η, μουσική είναι μουσική. Και η διπλοπενιά έχει την αξία της. Αλλά… όσο περνά ο χρόνος, όλο και περισσότερο νιώθω πως μ’ ενδιαφέρουν λιγότερο οι συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, μαζώξεις που η μουσική τους επένδυση μοιάζει παγωμένη σε συγκεκριμένα σημεία του χρόνου. Σε συγκεκριμένο ρεπερτόριο. Σε συγκεκριμένους καλλιτέχνες. Άσε που ενδιάμεσα σκάει και η αδιαπραγμάτευτη, ατσάλινη, συνήθως γυναικεία, φωνή που καλεί σε αγωνιστικό κάλεσμα τον λαό. Πόσες αναπαραστάσεις πρέπει να υπομείνεις ακόμα περιμένοντας να φτάσει η στιγμή που μια πρόταση που δεν θα θυμίζει αμπέχονο, γυαλιά α λα Τζον Λένον, ελληνικά 70’s αλλά θα σου μιλά στον ενεστώτα με αυτοπεποίθηση για την εποχή της;
-Η αλήθεια είναι πως ο Σύριζα πριν γίνει κυβέρνηση, γιατί από τότε που έγινε κυβέρνηση οι πορείες σταμάτησαν, ο διάλογος γύρω από το “αντιλαϊκό” ζήτημα – κίνημα, που τώρα μοιάζει κρεμασμένο σε τσιγκέλι κρεοπωλείου με χαλασμένη ψύξη, πλαισίωνε τις δημόσιες παρεμβάσεις του με τον αειθαλή Manu Chao, τον Γιώργο Νταλάρα της Ιβηρικής Χερσονήσου, μπόλικο λατινοχιπχοπ και φυσικά με Patti Smith, μόνο το “People Have the Power” αλλά εντάξει Patti Smith ήταν….
Την καλύτερη μουσική σε συγκέντρωση την άκουσα το περασμένο καλοκαίρι στους “Παραιτηθείτε”. Σοβαρά το λέω. Μουσικά οι οργανωτές της, δηλαδή ο γκουρού του “Κολλαγόνου”, που τότε δήλωνε πως όσα κάνει τα κάνει για την ακομμάτιστη Ελλάδα μας – άσχετα αν θα κατέβει με τη Ν.Δ. σε εκλογές κάποια στιγμή, ο παραληρηματικός σχολιάρχης του facebook Iskar Azif και ο Σπαλιάρας του έντεχνου – συγγραφέας Θανάσης Χειμωνάς, πέτυχαν τον σκοπό τους. Έχω να το θυμάμαι εκείνο το απόγευμα ανάμεσα σε, κυρίως, κουστουμάτος κλαρινογαμπρούς και ταγιεράτες κυρίες κλαρινογαμπρές ακούστηκαν The Smiths, ελαφρό electro, ελαφρό ροκ… Όπως θα έλεγε και φίλος ιδανική μουσική να απολαύσεις το Aperol Spritz σου ώρα ηλιοβασιλέματος στην Πλατεία Συντάγματος. Αναντάλλακτη στιγμή.
-Ο Βαρουφάκης του Σπόρτινγκ ήταν ο Βαρουφάκης που έχεις πιάσει και στην τηλεόραση πολλές φορές. Πολλοί από εκείνους που βρέθηκαν στη συγκέντρωση DiEM 25 το έκαναν έχοντας στο μυαλό τους ομιλία με αρχή – μέση – τέλος. Σε αυτές είμαστε προπονημένοι. Αυτές ξέρουμε, αυτές εμπιστευόμαστε. Ομιλίες από εκείνες που από τη στιγμή που ο ομιλητής σαλτάρει στο βήμα μονολογεί για το δίκιο του προβάλλοντάς το ως δίκιο της Ελλάδας, του κόσμου, της γης, του γαλαξία και από κάτω δεσμευμένοι με το δίκιο του ακροατές τον σιγοντάροντας. Το DiEM25 της Αθήνας δεν είχαν σχέση με αυτό. Ο αγωνιστικός χώρος είχε στηθεί σαν σκηνή θεάτρου. Και από την γιγαντοοθόνη, τοποθετημένη στη μία πλευρά του γηπέδου προβλήθηκάν μηνύματα, εικόνες από το παρελθόν, το δίκιο του Γιάνη για την Ευρώπη που ήθελε αλλά οι ηγέτες της Ευρώπης τού αρνήθηκαν.
–Το σκηνικό συγκέντρωσης που προβάλλει η DiEM 25 δεν έχει παρελθόν στην Ελλάδα. Και η αλήθεια είναι πως οι ακολουθητές, μέλη της κοινωνικοπολιτικής πράξης του Γιάνη Βαρουφάκη δεν είναι πολιτικοί καριέρας αλλά ρίαλ διανοητές της εποχής. Το σκέφτηκα έτσι την ώρα που από την οθόνη προβάλλονταν μηνύματα στήριξης – συμπαράστασης στο DiEM 25 του Μπράιαν Ίνο, του Νόαμ Τσόμσκι, του σκηνοθέτη Κεν Λόουτς, της Ναόμι Κλάιν.
-Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει στήσει ένα σκηνικό διαλόγου που δεν έχει προηγούμενο. Με δόσεις Αμερικανιάς, υπήρχε προβολέας στημένος στις πάνω κερκίδες του γηπέδου που ακολουθούσε κάθε του βήμα. Με δόσεις πανεπιστημιακού ντιμπέιτ, στη βραδιά με βιντεομηνύματα συμμετέχουν άνθρωποι που ρυθμίζουν την παγκόσμια αριστερή σκέψη σε ενεστώτα χρόνο. Έχει στήσει μια περφόρμανς που παίζει με την παράδοση της συμμετοχής του καλού, του κακού, της ξιφομαχίας τους και, φυσικά, του happy end. Προφανώς δεν ήταν τυχαία η, μέσω βίντεο, επιστροφή στις μέρες του 2015, τα πλάνα με το δημοψήφισμα, οι δηλώσεις του διαβόλου Σόιμπλε κατά της Ελλάδας, στην αρχή της βραδιάς.
Lounging το Σπόρτινγκ.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης, η Δανάη Στράτου, οι υποστηρικτές των ιδεών τους, έστησαν μια lounge βραδιά στα Πατήσια. Είπαν στο κοινό εκείνα που θα έλεγαν από τον καναπέ του σπιτιού του ο ένας στον άλλο ή με εκείνους και φίλους τους γύρω τους. Είμαι κάτοικος κάτω Πατησίων. Η περιοχή είχε να ζήσει τόση ελεγκάνς από την εποχή που το Θέατρο Καλουτά δεν ήταν Σούπερ Μάρκετ… λέμε τώρα.
