Γράφει ο Βασίλης Ιγνατιάδης //
Πάνω από χίλιοι επισκέπτες, περισσότεροι από όσους έχουν βρεθεί ποτέ στο παρελθόν σε εκδήλωση στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, έδωσαν το παρών το βράδυ του Σαββάτου στα εγκαίνια των 51ων Δημητρίων (Αστυβάλ).
 |
Η Γιόκο Ονο, που «συστήθηκε» στο ελληνικό κοινό μέσω του «EX-IT» και μια σειρά από άλλες διαδραστικές εγκαταστάσεις και performance, αποτέλεσε «μαγνήτη» για τους Θεσσαλονικείς φιλότεχνους, που κατέκλυσαν τους χώρους μέσα και έξω από το Μουσείο, ενώ πολλοί συμμετείχαν ενεργά στα έργα της – όπως τους προέτρεψε η ίδια μέσω βιντεοσκοπημένου μηνύματος. Ανάμεσα σ΄ αυτούς, ο Γιάννης Μπουτάρης, που μαζί με την αντιδήμαρχο Πολιτισμού Ελλη Χρυσίδου, ανέβηκαν στις Σκάλες Για τον Ουρανό (Skyladders), που είχαν τοποθετηθεί σε κεντρική αίθουσα.
«Ελλάδα σε αγαπώ. Πάντα αγαπούσα την Ελλάδα, όπως και οι γονείς και οι παππούδες μου», είπε στο μήνυμά της η διάσημη εικαστικός, σκηνοθέτρια, μουσικός, ακτιβίστρια και περφόρμερ, και εξέφρασε τη χαρά της που τα έργα της παρουσιάζονται στα Δημήτρια. Ζήτησε από το κοινό να συμμετάσχει ενεργά, για να έρθουν πιο κοντά και να κατανοήσουν το μήνυμα που θέλει να εκπέμψει μέσα απ΄ αυτά. «Αυτό είναι το στυλ μου», είπε χαρακτηριστικά.
Το κοινό περπάτησε ανάμεσα στα 100 φέρετρα της εγκατάστασης «EX-IT» -σχόλιο για τη ζωή, τον θάνατο, την επιστροφή και τη μετενσάρκωση- μέσα από τα οποία αναδύονταν ελαιόδεντρα.
Οπως είπε η ίδια η καλλιτέχνις, εμπνεύστηκε για την εγκατάσταση, που πρωτοπαρουσίασε το 1997, από μια φρικτή καταστροφή στην Ισπανία και συμβολίζει το πνεύμα των νεκρών που συνεχίζουν να ζουν. Στο τέλος της έκθεσης, το κοινό θα κληθεί να σπάσει τα 50 από τα φέρετρα, για να «ακυρώσει» τους θανάτους, ενώ τα άλλα 50 θα δοθούν ως δωρεά στον Δήμο Θεσσαλονίκης για την ταφή απόρων.
Οι στίχοι
Δεκάδες άτομα έγραψαν και κρέμασαν ευχές στα «Δέντρα των Ευχών» (Wish Trees) στην κεντρική αίθουσα, χρησιμοποιώντας ακόμα και στίχους του συντρόφου της Γιόκο Ονο, Τζον Λένον. Αλλοι προσέθεταν τη δική τους πινελιά στη βάρκα πρόσφυγα (Refugee Boat Version), βάφοντας το σκαρί με μπλε μπογιά, ή γράφοντας τα μηνύματά τους στη λευκή «θάλασσα» που το περιβάλλει.
Κάποιοι συναρμολόγησαν και κόλλησαν καθρέφτες που είχαν γίνει κομμάτια στο «Κομμάτι για Διόρθωμα» (Mend Piece/Mirrors), ενώ άλλοι προσπαθούσαν να προσανατολιστούν σε σκοτεινό δωμάτιο δια της αφής στους διπλανούς τους στο «Κομμάτι για Αγγιγμα (Touch Piece).
Ιδιαίτερα ελκυστική για το κοινό αποδείχτηκε η performance με τίτλο «Κομμάτι Ουρανού για τον Ιησού Χριστό» (Sky Piece for Jesus Christ), στην οποία 14 μουσικοί, μέλη της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Δήμου Θεσσαλονίκης, τυλίγονταν με γάζες από εθελοντές την ώρα που έπαιζαν μουσικά κομμάτια. Η λευκή γάζα κάλυπτε σταδιακά τα χέρια, τα πόδια, τα σώματα και τα πρόσωπα των καλλιτεχνών, εμποδίζοντάς τους να παίξουν.
Η μουσική έβγαινε όλο και πιο «βαριά» από τα όργανα, μέχρι που έμειναν μερικές μοναχικές διάσπαρτες νότες. Η performance έγινε σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, με μόλις 250 θεατές, με αποτέλεσμα να υπάρξουν εντάσεις μεταξύ όσων ήθελαν να την παρακολουθήσουν.
Ο χαιρετισμός
 |
Πηγή: www.ethnos.gr
