Η πρώτη μου κάθοδος στην Αφρική περιελάμβανε την Τανζανία και την Κένυα. Δύο χώρες πολύ φτωχές όσον αφορά στον πληθυσμό τους και για αυτό προσβάσιμες από μεσαία βαλάντια, τότε. Επίσης ήταν η εποχή που το AIDS το έβλεπες να περπατά δίπλα σου στον δρόμο μέσα σε πολλά φτωχά σώματα (τώρα δεν έχω ιδέα τι γίνεται, αλλά υπάρχει σαφής ύφεση) που σε συνδυασμό με την απανταχού επαιτεία, έκανε τους δρόμους ένα επικίνδυνο ποτάμι.

Μέσα στη μεγάλη φτώχεια, οι ληστείες ήταν σύνηθες φαινόμενο και τα διάφορα τρικ ώστε να σου κλέψουν καάτι σε έκαναν (μετά) να γελάς με την ιδέα που είχαν… Π.χ., σου πετούσαν έναν κουβά ακαθαρσίες στα πόδια… Εσύ συγκλονισμένος, έμενες ακίνητος. Αμέσως έτρεχε κάποιος κατά πάνω σου με ενα παλιόπανο, κάνοντας απεγνωσμένες υποκλίσεις, φωνάζοντας συγγνώμες και δικαιολογίες. Αρχιζε να σου καθαρίζει τα παπούτσια, αλλά επειδή είχαν γεμίσει και μέσα, σε έκανε να τα βγάλεις για να τα καθαρίσει… δεν τον ξανάβλεπες ποτέ και έτσι έμενες στη μέση του δρόμου χωρίς παπούτσια…..

2Η εποχή που βρέθηκα δεν ήταν καθόλου τουριστική περίοδος, επομένως τα ξενοδοχεία είχαν κατώτερες τιμές και έτσι μπόρεσα να μείνω σε κάποιο αξιοπρεπές κάπως, στο Τάνγκα και το Νταρ ες Σαλάαμ, τριγυρίζοντας στα πανβρώμικα στενά και τις αγορές των ξύλων και μπαχαρικών ακούγοντας τραγούδια/ψαλμούς, πίσω από τους χάντρινους μπερντέδες που χρησίμευαν για πόρτες ή βλέποντας γέρους να λιάζονται στην είσοδο των αποθηκών και να παίζουν κόρα ή κάτι άλλα άγνωστα όργανα, ίσως αυτοσχέδια, και την συνέχεια, σαν όαση, στο ωραιότατο White sands, στην παραλία ανάμεσα στην Μομπάσα και το Μαλίντι, εκεί που σαρκοβόρες μεγάλες μύγες, έβγαιναν από την άμμο, και σε τσιμπούσαν άσχημα, αν είχες κάνει το λάθος να καθήσεις κάτω, χωρίς ενδιάμεσα κάτι….

Κατά τη διάρκεια των πρώτων δύο ημερών απόλυτη ησυχία κυριαρχούσε στο τεράστιο ξενοδοχείο… δωμάτια κλεισμένα, δύο. Το δικό μου και ενός ζευγαριού Ιταλών που την δεύτερη μέρα έφυγε. Μόνο.

Την τρίτη μέρα όμως συνέβη να αγκυροβολήσει στα ανοιχτά της Μομπάσα, ένας αμερικανικός στόλος. Δεν θυμάμαι ποιός. Θυμάμαι, όμως, το αεροπλανοφόρο “Θήοντορ Ρούσβελτ” και δύο άλλα ονόματα πλοίων, καθώς και ότι ΑΠΕΙΡΟΙ Αμερικανοί ναύτες έπαιρναν τριήμερες άδειες και έβγαιναν στην στεριά, ώστε μετά να γυρίσουν στο πλοίο και να δώσουν τη σειρά τους στους επόμενους, να βγουν και αυτοί….

Όλα τα ξενοδοχεία πλημμύρισαν. Όλα τα δωμάτια γέμισαν. Πανικός! Δεν μπορούσα πια να περάσω από το λόμπυ, η πισίνα ήταν γεμάτη από σώματα, καθώς την προτιμούσαν από τη χλιαρή και ύποπτη θάλασσα, το εστιατόριο του πρωϊνού (όπου όλοι στο προσωπικό γελούσαν μαζί μου, γιατί καθε μέρα ήθελα να κάθομαι και ΣΕ ΑΛΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ, πράγμα πρωτόγνωρο για αυτούς/ ήταν όλα άδεια βέβαια) γεμάτο γέλια και κραυγές…..

3Είχα βέβαια την παραλία δική μου, όπως και πριν όπου Μασάϊ, κυρίως και Κικούγιου έρχονταν να μου πουλήσουν, οι πρώτοι δόρατα και ασπίδες από το δέρμα των ζώων τους, οι δεύτεροι τεράστια κοχύλια που ψάρευαν (αλλά που ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΤΑΝ- και το ήξεραν- να τα βγάλω από τη χώρα), όμως, όταν έπεφτε η νύχτα, έπρεπε αναπόφευκτα να γυρίσω στο κτίριο…

Τότε ήλθα για πρώτη φορά σε επαφή με τον μέσο Αμερικανό. Μου έκανε τρομερή εντύπωση το επίπεδο των ναυτών… είχαν γυρίσει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, αλλά δεν είχαν ιδέα από γεωγραφία…Στην αρχή, στην ερώτηση “από πού είσαι?” προσπάθησα να το κάνω λίγο κουίζ….”από μία χώρα στην Ευρώπη, κτλ” ή “από τη χώρα που είναι ανάμεσα στην Ιταλία και την Τουρκία” όπου ερχόταν η αποστομωτική απάντηση….” Γουαδελούπη????” ή “αααα Ισπανία” ή “……ΤΟΡΟΝΤΟ?”

Μετά, εγκατέλειψα….”Ελλάδα” έλεγα και με ρωτούσαν…”είναι δίπλα στο Τέξας?

“Το τρομερότερο είναι πως βρέθηκαν αρκετοί που με ρώτησαν την κορυφαία ερώτηση. “WHICH STATE, IS IT ?”

Ε, μετά από αυτό κάθε ελπίδα μου έφυγε. Έλεγα το μάθημά μου, κανονικά.

Τότε λοιπόν, έρχονταν οι ερωτήσεις βροχή…

“έχετε ηλεκτρικό ρεύμα, εκεί?”

“τι τρώτε σε αυτά τα μερη?”

“έχετε εμ τι βι εκεί?”

“τηλέφωνα έχετε?”

“ξέρεις ποια είναι η Μαντόνα?”

“πόσες γυναίκες μπορεί να παντρευτεί κάποιος εκεί?”

“υπάρχει μακντόναλντς εκεί?”

“τρώτε τα παδιά σας εκεί?”

“σας αφήνουν να ταξιδεύετε?”

Το ξέρω ότι είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά αυτές ήταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ερωτήσεις……

Το θέμα είναι πως όλοι αυτοί οι κατά το μεγαλύτερο μέρος τους συμπαθείς νεαροί, πολλοί από τους οποίους λευκοί από τις Μεσοπολιτείες, κυρίως την Οκλαχόμα καθώς και πολλοί Ισπάνικς (έτσι λένε τους Λατίνους οι Αμερικανοί) και Αφροαμερικανοί δεν είχαν καθόλου σκεφθεί, όπως θα περίμενε κανείς….

Είχαν καταταγεί, ως έσχατη λύση στην ανεργία, είχαν πίσω οικογένειες να στηρίξουν και φυσικά ήταν κατώτερης μόρφωσης.

Κατέβαζαν τη μασημένη τροφή, που τους έδιναν ό,τι και αν ήταν αυτή….(σε λίγα χρόνια βέβαια, θα γινόμασταν ακριβώς το ίδιο και εμείς, απλά τότε, δεν το ήξερα…….)

Μιλώντας με διάφορους στη συνέχεια έμαθα πολλά για τις πατρίδες τους. Και ήταν ένας ανώτερος αξιωματικός από το αεροπλανοφόρο, αφροαμερικανός (οι ανώτατοι που γνώρισα, ήταν ΟΛΟΙ λευκοί) που μου είπε ότι μόλις θα έπαιρνε τη σύνταξή του, θα πήγαινε να μετακομίσει στον νότο…. Μου έκανε εντύπωση και τον ρώτησα…. Μου απάντησε ότι οι βόρειες, αλλά ειδικά οι μεσοπολιτείες, δεν είναι καλό μέρος για να μένει ένας αφροαμερικανός….

Τότε ήταν η πρώτη φορά, που έμαθα για το χάσμα που χωρίζει τις φυλές στην χώρα των γενναίων. Οτι η δουλεία, αν και πιστεύουμε ότι καταργήθηκε, ζει και βασιλεύει (και θα περνούσαν αρκετά χρόνια, ώστε να μάθω για τα συμβόλαια δουλείας που εφαρμόζονται ακόμη και σήμερα, πχ. στις χώρες της αραβικής χερσονήσου, για τους ξένους εργάτες).

Για το ότι η ΚΚΚ ζει και βασιλεύει και το ότι είναι ο Νόμος, με άλλα ρούχα.

Για τους μικτούς γάμους, την ανεργία, τον αλκοολισμό, την κοινωνική ασφάλιση, τα δύο μέτρα και δύο σταθμά (και ίσως και τρία). Για το πότε ένας μαύρος θεωρείται καλός και χρήσιμος (στρατός, σόου μπίζνες, αθλητισμός) και πότε, απλά, ένας σκυλάραπας…. Αυτή η πρώτη αφήγηση, με βοήθησε να δω ότι ένας μαύρος στην υποανάπτυκτη Αφρική πεινάει και αρρωσταίνει, γιατί δεν υπάρχει κράτος να τον βοηθήσει, ενώ ένας μαύρος στην ανεπτυγμένη Αμερική, όταν πεινάει και αρρωσταίνει, δεν υπάρχει κράτος να τον βοηθήσει.

4Και πηγαίνοντας πολλά χρόνια μετά, στη ΛουΪζιάνα πιστοποίησα ότι σχεδόν τίποτα δεν άλλαξε, από εκείνα που έλεγε η Μπίλλι Χόλιντεη……

“όταν εγώ και η μαμά προσπαθούσαμε να βγάλουμε με ιδρώτα, κανένα μεροκάματο στο Χάρλεμ, ο κόσμος που ζούσαμε συνέχιζε να είναι ένα δημιούργημα του Λευκού. Όμως, ένας κόσμος που δεν είχαν δει ποτέ τους οι Λευκοί. Βέβαια, μερικοί από δαύτους πατρονάρανε τα ξενυχτάδικα. Ήρθανε και στο Κόττον Κλαμπ. Ενα μαγαζί που οι νέγροι δεν μπήκανε ποτέ να δούνε πώς ήταν μέσα, εκτός και αν παίζανε μουσική ή αν χορεύανε παθιάρικους χορούς. Αυτά όμως ήταν στημένα ειδικά για τους λευκούς, που πληρώνανε για να κάνουν κέφι.

Τα μαγαζιά αυτά, δεν είχαν ουσία. Η ζωή που ζούσαμε, είχε. Η όλη ιστορία γινόταν στα παρασκήνια και ελάχιστοι ήταν οι λευκοί, που μπόρεσαν να την ζήσουν από κοντά. Και όταν γινόταν αυτό ήταν σαν να είχαν έλθει από άλλον πλανήτη.” *

Φαίνεται πως δυστυχώς, ποτέ δεν θα ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο….Τζόουνς, Φερνάντο, Τζαίημς, Πωλ, Τέρενς, ελπίζω να είστε καλά, παροπλισμένοι και στο σπίτι σας….

Μεθ’υπολήψεως,

Dj. Nua