Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //
Η Dj Nua ζει για τη μουσική. Και μπορεί να διηγηθεί αληθινές ιστορίες που έζησε κυνηγώντας τη, που θα σου ακουστούν σαν παραμύθια. Για χάρη της τζαζ, ταξίδεψε ως τη Λουϊζιάνα, για να την σπουδάσει στην πηγή της. Με λεφτά ή χωρίς, για χάρη των φίλων της, συχνά, συνήθως 4 φορές τον χρόνο, κάνει θεματικά μυστικά πάρτυ. Εκεί οι καλεσμένοι καλούνται να ερμηνεύσουν ρόλους από εποχές–τοποθεσίες που εξάπτουν τη φαντασία της.
Αυτή η γυναίκα με τα τεράστια μπλε μάτια. Το πηγαίο γέλιο που όταν ξεκινά πρέπει να περιμένεις πολύ για να τελειώσει, όταν μιλά, καταλαβαίνεις πως το πατρόν της ζωής της είναι γεμάτο μοναδικότητες. Η Nua είναι Dj. Δεν είναι από εκείνες που έχεις συνηθίσει. Λατρεύει την Dixieland, την μπιτάτη τζαζ, το μπλουζ. Αυτή η γυναίκα είναι από τα λίγα πρόσωπα που χρειάζεται η πόλη, για να μην χαθεί ολοκληρωτικά στη μιζέρια της. Όποτε και αν ακούσεις πως η Nua έχει σετ κοντά σου ή λίγο μακρύτερα από αυτό τρέξε να την δεις, να την ακούσεις.
– Πότε είπες πως η μουσική είναι το πάθος σου;
-Πρέπει να επιστρέψω πολύ πίσω. Θυμάμαι τον πατέρα μου ν’ ακούει φανατικά κλασική μουσική. Η «Aida» του Verdi έπαιζε σταθερά στο σπίτι. Το μικρόβιο της μουσικής μπήκε από νωρίς μέσα μου και δεν έφυγε ποτέ.
-Από τότε γνώριζες πως η μουσική είναι ο τόπος σου;
-Ας πούμε ναι. Και οι δύο οι γονείς μου είχαν ρίζες στη Μικρά Ασία. Οι παπούδες είχαν μία πολύ καλή ζωή εκεί, αλλά όπως τόσοι άλλοι, με την καταστροφή τα έχασαν όλα, κινδύνεψαν και κάποιοι από αυτούς τα κατάφεραν να περάσουν εδώ… Έπρεπε ν’ αλλάξουν μια σειρά συνήθειες, αλλά η μουσική παρέμεινε μια σταθερή ανάγκη, σταθερή συντροφιά.
-Τι θυμάσαι από τη σχέση σου με τη μουσική του Verdi;
-Πως οι συμμαθητές μου άκουγαν ροκ και εγώ κλασική μουσική και τζαζ. Άκουγα τα παλιά ελληνικά τζαζ στα μαθητικά μου χρόνια. Δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο Μουζάκης, ο Σπάρτακος, ο Λαβράνος ο Καπνίσης, αλλά μου άρεσε πολύ ο ήχος τους, έγραφα κασέτες. Όταν τέλειωσα τις σπουδές, δούλεψα ένα διάστημα ως καθηγήτρια, δεν μου άρεσε. Μετά ταξίδεψα πολύ και το 2004 έφυγα από την Αθήνα για τη Νέα Ορλεάνη. Έκανα μεταπτυχιακό στις αφροαμερικάνικες σπουδές.
-Πώς ήταν εκεί;
-Για μένα ήταν σαν να εκπληρώνω ένα όνειρο ζωής. Η jazz και το funk γεννήθηκαν εκεί. Ήθελα να μυρίσω τον αέρα που μύριζαν οι μουσικοί μου ήρωες. Ήθελα να περπατήσω στους ίδιους δρόμους που περπάταγαν αυτοί. Ήθελα να δω πόσο βρώμικο είναι το ποτάμι της πόλης. Ήταν τόσα πολλά πράγματα που συμβόλιζε για μένα αυτό το κομμάτι της γης. Το αεροδρόμιο για παράδειγμα. Το λένε «Louis Armstrong». Και το κύριο κοιμητήριο της πόλης, «First Saint Louis Cemetery» το λένε, όλα αυτά από μόνα τους για μένα έλεγαν τόσα πολλά. Η Νέα Ορλεάνη έχει δύο πρόσωπα. Είναι η κοινωνία των λευκών και των λίγων ξεχωριστών μαύρων που έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση και σε καλές υπηρεσίας υγείας. Υπάρχει όμως και η άλλη μεριά, που ως συνήθως είναι και η πολυπληθέστερη. Μιλάμε για «μαύρους» που δεν έχουν τίποτε, που δεν πρέπει να πλησιάζουν τους «λευκούς». Μιλάμε για κυριολεκτικά ακραίες καταστάσεις. Η βία εκεί είναι καθημερινό φαινόμενο. Και οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι ναρκομανείς είναι πραγματικά άμοιροι. Αυτό είναι τόσο λυπηρό. Η Νέα Ορλεάνη είναι παντού γνωστή για τη μουσική της. Τη μουσική των αφροαμερικάνων. Όταν όμως μπαίνεις στην καθημερινότητά της, αντιλαμβάνεσαι πως οι αφροαμερικάνοι αυτοί ακριβώς, είναι ανεπιθύμητοι και πως υπάρχουν δύο κόσμοι, που ο ένας δεν έχει σχέση με τον άλλον. Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει μόνο εκεί…..
-Το πρώτο Dj σετ σου που το έκανες;
-Στη Νέα Υόρκη. Στο κλαμπ Red Blazer. Ένα όχι τρέντυ τότε κλαμπ, μάλλον σε ντεκαντάνς… Για λίγο καιρό ήμουν η resident Dj του κλαμπ, υπήρχε και μια μεγάλη, νομίζω 20μελής, μπάντα που έπαιζε ζωντανά. Έπαιζαν σουϊνγκ, μεγάλες ορχήστρες, τζαζ στάνταρντς. Τι θυμάμαι από εκεί; Από τους Αμερικανούς που συνάντησα εκεί; Πως όταν ήθελαν να χορέψουν χόρευαν, ακόμη και αν δεν ήξεραν τα βήματα… Απλά χόρευαν γιατί αισθάνονταν να χορέψουν. Οι Έλληνες δεν το έχουν καθόλου αυτό. Είναι αυτό το «ίματζ» τους που σκέφτονται και είναι κρατημένοι, ακόμα και τις φορές που θέλουν να χορέψουν. Εκτός βέβαια από τα μπουζούκια, έτσι ? Τέλος πάντων στο Red Blazer ήταν η πρώτη φορά που πληρώθηκα ως Dj.
-Παίζεις Dixieland, Jazz και άλλα…
-Θα έλεγα πως παίζω jazz από τη δεκαετία του 1920 ως το 1950. Όλα αυτά τα είδη.
-Στην Ελλάδα όταν άρχισες να παίζεις τη μουσική που σου αρέσει, τι σου έλεγαν;
-Κάτι εντελώς άκυρα. Του τύπου «α, σουίνγκ είναι αυτό του Τραβόλτα;» Κάτι τέτοια. Εδώ γνωρίζουμε το rock ‘n’ roll από τον Presley. Για μένα αυτό είναι σαν κάποιος να λέει: «Μου αρέσει η ελληνική μουσική. Η Πέγκυ Ζήνα είναι μια υπέροχη φωνή που την χαρακτηρίζει» αγνοώντας τη μουσική που ερμήνευσε ή Μπέλλου ή εκείνη που έγραψε πχ. ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις. Ο Elvis Presley ήταν ένα κατασκεύασμα. Ένα φωτογενές λευκό, χαρισματικό αγόρι με καλή φωνή που τραγουδούσε «μαύρη» μουσική. Ήταν ο μοναδικός τρόπος ώστε η μουσική των αφροαμερικανών να γίνει αποδεκτή στις Η.Π.Α. Οι «λευκοί» δεν θα ανέχονταν τα παιδιά τους να χορεύουν με μουσική «μαύρων». Θα αισθάνονταν περισσότερο ασφαλείς αν η ερμηνεία της γινόταν από λευκό.
–Άκουσα πως σου αρέσει να κάνεις τα δικά σου πάρτυ σε μυστικά σημεία της πόλης με επίλεκτους καλεσμένους. Τι είναι αυτό;
-Κοίτα, δεν έχει σημασία τι δουλειά κάνεις. Από ποια κοινωνική τάξη έρχεσαι. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν είναι μάζα. Αρχικά, τα πάρτυ γίνονταν σπίτι μου αλλά το πράγμα μεγάλωσε. Αναγκαστικά αρχίσαμε να νοικιάζουμε χώρους. Τα πάρτυ είναι σύνθετα. Σκέφτομαι μια θεματική. Την οργανώνω στο μυαλό μου και «υποχρεώνω» τους καλεσμένους μου να την ακολουθούν. Ένα πάρτυ που κάναμε πέρυσι είχε ως θέμα την «παλιά μαύρη Jazz». Ο κάθε καλεσμένος έπρεπε να έρθει ντυμένος και έχοντας «αποστηθίσει» το στυλ της μορφής που του είχε ανατεθεί να ερμηνεύσει. Όμως, δεν έχουν όλα θέμα βασισμένο στη μουσική. Κάθε τέλος καλοκαιριού γίνεται το χαβανέζικο που είναι πιο… προσιτό γιατί δεν έχει περφόρμανς, αλλά όλα τα άλλα έχουν υποχρεωτικά. Το τελευταίο ήταν «θεότητες της παγκόσμιας μυθολογίας». Τα πάρτυ γίνονται όταν μαζεύω τα χρήματα που απαιτούνται για να γίνουν. Ομως ευτυχώς, υπάρχουν καλοί φίλοι, και πιστοί συμμετέχοντες, που βοηθούν πάρα πολύ τώρα πια. Είμαστε κάπως σαν λέσχη. Πάνω κάτω γίνονται 4-5 κάθε χρόνο.
-Σου αρέσει η μουσική της δεκαετίας του 1920, του 1930, του ’40, του ’50. Μουσική από άλλες δεκαετίες δεν ακούς;
-Ακούω πάρα πολλά είδη μουσικής. Άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο. Και λίγα, καθόλου. Όμως, μου αρέσουν οι ρίζες των πραγμάτων. Μου αρέσει να επιστρέφω στις δεκαετίες που επηρέασαν το σύμπαν μου. Το τελευταίο είναι γεμάτο Dixieland, Jazz, Blues και Swing……
