“Το αεροδρόμιο Tempelhof και το Βερολίνο συνολικά έχει μια συγκεκριμένη ενέργεια. Μια αίσθηση εξέλιξης, συνεχούς ανακύκλωσης. Είναι ένας τόπος που δίνει στην ιστορία συγκεκριμένη αξία. Η τελευταία πέφτει σε ειρωνικές, συχνά συμβολικές, αντιφάσεις. Το χρησιμοποιούσαν οι ναζί. Σήμερα ο ίδιος χώρος είναι ο τόπος υποδοχής προσφύγων.“ Ο σκηνοθέτης Karim Ainouz είναι ένας πραγματικά ευαισθητοποιημένος καλλιτέχνης. Τίποτα πάνω του δεν είναι τυχαίο. Είναι πολιτογραφημένος Βραζιλιάνος. Έχει ρίζες από την Αλγερία. Ζει στο Βερολίνο. Η αίσθηση του κοσμοπολίτη που μπορεί να ζήσει σε πολλούς κόσμους χωρίς να παζαρεύει την διάσταση του ανθρωπισμού είναι πανταχού παρούσα. Εκφράζεται άμεσα. Δεν στρογγυλεύει τις απόψεις του. Το νέο του ντοκιμαντέρ Central Airport THF δεν καταπιάνεται μόνο με την περιπέτεια του ήρωά του. Ενός νεαρού πρόσφυγα. Αναφέρεται στην ιστορία με τον δικό του τρόπο.

O Karim Ainouz

Το τεράστιο αεροδρόμιο Tempelhof του Βερολίνου (το αεροδρόμιο Tempelhof), χτισμένο από τον Χίτλερ και κάποτε ακρογωνιαίο λίθο του Τρίτου Ράιχ, εγκαταλείφθηκε από το 2008 έως το 2015. Τη χρονιά που χιλιάδες αιτούντες άσυλο έφθασαν στη Γερμανία για να σφυρηλατήσουν μια νέα ζωή. Η νέα ταινία του Karim Ainouz ακολουθεί τη ζωή του 18χρονου Ιμπραίμ, ενός από τους πολλούς πρόσφυγες που ζουν σε προσωρινή στέγαση στο αεροδρόμιο, αγωνιζόμενου να προσανατολιστεί σε μια περίπλοκη γερμανική γραφειοκρατία και γλώσσα.

Η μνήμη παίζει τα δικά της παιχνίδια. Και ξωπίσω της τρέχει αυτό που θα ονομάζαμε ομοιότητα στο περιστατικό. Κάτι πολύ κοντά σε αυτό που είχε γίνει στο αεροδρόμιο του Ελληνικού πριν τέσσερα χρόνια όταν χιλιάδες πρόσφυγες στοιβάζονταν σ’ ένα κτήριο φάντασμα, έτσι έγινε και στο Tempelhof. Εκεί από το φθινόπωρο του 2015 πολλά υπόστεγα παρέχουν προσωρινό καταφύγιο για τους πρόσφυγες. Κοντά στις 2.000 άνθρωποι που εγκατέλείψαν βιαίως την πατρίδα τους. Ο Ibrahim από τη Συρία που πρωταγωνιστεί στο ντοκιμαντέρ είναι από αυτούς που έφτασαν στη Γερμανία με το όνειρο να μπορέσουν να κάνουν μια νέα αρχή. Οι περισσότεροι από αυτούς συνεργάζονται με μεταφραστές, γιατρούς, καθηγητές ξένων γλωσσών και υπάλληλους εργασίας για να προετοιμαστούν για μια νέα ζωή εκτός του πολιτισμού τους, μακριά από το σπίτι τους. Η έλλειψη ιδιωτικού χώρου και επικοινωνιακών και διοικητικών εμποδίων αποτελούν μερικές από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν. Την ίδια στιγμή στη γύρω περιοχή αναψυχής του Tempelhofer Feld, Βερολινέζοι και τουρίστες ξεφεύγουν από την καθημερινότητά τους. Χάος και αρμονία: δύο πολύ διαφορετικοί κόσμοι σε ένα μέρος.

Ο σκηνοθέτης Karim Ainouz πέρασε έναν χρόνο μαζί με αυτούς τους πρόσφυγες. Οι ευαίσθητες εικόνες της ταινίας καταγράφουν τις ζωές τους που διαμορφώνονται από την αβεβαιότητα, το άγχος και την αγωνία, αλλά και την κρατική αδράνεια. Η αρχιτεκτονική του κτιρίου και οι μεταβαλλόμενες εποχές προσθέτουν μια σουρεαλιστική διάσταση. Ένα πορτραίτο μιας πόλης μέσα σε μια πόλη που είναι επίσης ένα στιγμιότυπο της Ευρώπης που κυριαρχείται μεταξύ ουτοπίας, δυστοπίας και πολιτικοοικονομικής κρίσης.

Είναι φορές που η ιστορία εκδικείται προβάλλοντας την ειρωνεία. Το αεροδρόμιο, κάποτε καμάρι της χιτλερικής Γερμανίας, σήμερα είναι τόπος συγκέντρωσης προσφύγων από χώρες σαν τη Συρία, το Ιράκ. Δεν είναι απλά τι θέλει να πει ο ποιητής είναι τι θέλει να πει η ιστορία όταν την κοιτάμε λες και απλά είναι χρόνος που περνά.