Από τον Ελευθέριο Λεβαντή//
Κεφάλαιο 11: Ξανθιές νεράιδες με άρωμα Προυντόν*
“H αναρχία είναι τάξη” .. Πιερ Ζοζέφ Προυντόν
*Ο Πιερ Ζοζέφ Προυντόν (Pierre Josef Prοudhon) (Μπεζανσόν, 15 Ιανουαρίου 1809 – Παρίσι, 19 Ιανουαρίου 1865) θεωρείται από τους σημαντικότερους αναρχικούς συγγραφείς και οργανωτές. Στις “Εξομολογήσεις ενός επαναστάτη” ο Προυντόν ισχυρίστηκε ότι “η αναρχία είναι τάξη” (Anarchy is Order), μια φράση που πολύ αργότερα ενέπνευσε, κατά τη γνώμη κάποιων, το αναρχικό σύμβολο του Α μέσα σε κύκλο, σήμερα ένα από τα πιο κοινά γκράφιτι στις πόλεις.
Είχε μπει πια για τα καλά το απόγευμα και όλα τριγύρω του έμοιαζαν να είναι περισσότερο πλασμένα από σκιές παρά από ύλη, ενώ εκείνος καθισμένος στο πάτωμα κουρνιασμένος δίπλα στον Τάσο δεν τολμούσε ούτε να αναπνεύσει. Ξάφνου άκουσε πυροβολισμούς – αυτή τη φορά όμως από την απέναντι μεριά του δρόμου και μετά από λίγο νέκρα.
Εκεί που άρχιζε να σκιάζεται, με τα πρόσωπα των νεκρών να αλλάζουν συνέχεια σκιές και γκριμάτσες, σαν να ‘ταν ζωντανά, κάποιος άνοιξε την πόρτα με μια κλωτσιά!
Έκπληκτος είδε πάλι μπροστά του τη Denise, τη συντρόφισσα με το χακί ανοιχτό μπούστο και το πύρινο μάτι – εντάξει, είπε – τον καθαρίσαμε το κωλογερμαναρά, μάζεψέ τα να γυρίσουμε πίσω..
Η τυπά κόμπιασε όταν είδε τόσους νεκρούς, έτσι μαζεμένους σαν μουσαφίρηδες, γύρω από το οικογενειακό τραπέζι και κοίταζε τριγύρω σαν αγρίμι.
Είδε το Amontilladο στο κομό της τραπεζαρίας, πάνω στον γυαλισμένο δίσκο μαζί με τα ποτηράκια του σέρι, έτοιμα για τους επισκέπτες του κυριακάτικου απομεσήμερου, που δεν θα ερχόντουσαν ποτέ πια ξανά.
Το άρπαξε και κατέβασε διψασμένη τη μισή μπουκάλα!
Μετά τον βοήθησε και εκείνον να σταθεί στα πόδια του και του έδωσε να πιει για να συνέλθει.
Ήπιε χωρίς να το πολυσκεφτεί. Τη χρειαζόταν εκείνη τη ζεστή φωτιά μέσα του, που του έκαιγε τα σωθικά και που σαν να του πάτησε ένα γερό χαστούκι και έτσι άυπνος όπως ήταν τον ζάλισε. Έχασε την ισορροπία του για λίγο!
Δεν υπάρχει πάντα μια εξήγηση για όλα – και άσε τον Χέγκελ να ψέλνει – έτσι δεν ήξερε πως έγινε, αλλά η τυπά βρέθηκε βαθιά μέσα στην αγκαλιά του, ενώ το στήθος της βαθιά μέσα στο χέρι του!
Και από καθαρό σκέρτσο κάποιου λοιπόν, φαίνεται ότι θα κύλησαν τα χέρια του Λορέντζο επάνω στις σαρκώδεις προεξοχές της συντρόφισσας, μα κάθε του χάδι στο ξένο σώμα, άνοιγε πληγές στο όμορφο σώμα της Νάταλι.
Όπως τους εξηγούσε τις προάλλες ο λοχαγός τους, ο Κροπότκιν έλεγε πως τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, που αποτελούν και την προϋπόθεση για την εξέλιξη του ιδίου μα και της κοινωνίας ολόκληρης: η ζωώδης φύση του, η ικανότητά του να σκέπτεται, και το θάρρος του να επαναστατεί!
Η ζωώδης φύση του ανθρώπου – πάνε οι έρωτες πάνε όλα λοιπόν – αλάνθαστος δυστυχώς και ο Προυντόν, σκεφτόταν ο Λορέντζο, καθώς ανεβοκατέβαινε πάνω της σαν σούστα, αλάνθαστος όταν έλεγε ότι τα όνειρα και τα ιδανικά ανθίζουν σαν λουλούδια επάνω στην πραγματικότητα, μα οι ρίζες τους βρίσκονται δυστυχώς βαθιά χωμένες μέσα στην κοπριά της – και ανάλογα με την κατάσταση που θα βρουν σε τούτη την πραγματικότητα, ανθίζουν ή μαραίνονται και εκείνα!
Δεν υπάρχει πάντα μια εξήγηση για όλα – αλλά και ‘κείνος δεν θα μάθαινε ποτέ τι έγραφε στο γράμμα της ξανθούλας.
