Του Γιάννη Παναγόπουλου //

Βαριέμαι αφόρητα όταν ακούω ανθρώπους να λένε πως τα 80’s για τη μουσική, στην Ελλάδα, ήταν μια χαμένη δεκαετία. Εξαρτάται που είχες χωμένο το κεφάλι σου φίλε μου. Χαμένη ήταν αν άκουγες τους επιδοτούμενους καλλιτέχνες του Υπουργείου Νέας Γενιάς. Χαμένη ήταν, επίσης, αν άκουγες τις μπάντες και τους καλλιτέχνες που έσπρωχναν οι, τότε παντοδύναμες, δισκογραφικές εταιρείες. Για να βρεις την ανεξάρτητη σκηνή της εποχής  έπρεπε να ψάξεις. Δεν σε έβρισκε εκείνη. Εσύ την έβρισκες. Τα άλμπουμ της έφταναν μόνο σε επιλεγμένα δισκάδικα. Και συχνά, για να ακούσεις τις μπάντες της λάιβ έπρεπε να ταξιδέψεις σε περιοχές της πόλης που τα ονόματά τους τα είχες ακούσει αλλά δεν είχες πάει ποτέ. 

Ήταν τύχη ή ατυχία να μεγαλώνεις τη δεκαετία του ‘80; Είναι δύσκολο να πεις «ναι» ή «όχι». Και οι South Of No North, μία από τις καλύτερες DarkWave μπάντες της Αθήνας , πήγε για καριέρα μία εποχή σαν την παραπάνω.

Αυτό το κείμενο που γράφω τώρα έχει θέμα το νέο, δεύτερο, άλμπουμ των Dreamline «Black Tigers». Ναι ρε παιδί μου, έχουμε 2016. Και το «Black Tigers» κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες, αλλά κάθε φορά που ακούω αυτή την μπάντα, που συμμετέχουν δύο από τους South Of No North, o George K. στο μπάσο και ο Fivos στα ντραμς, οι συνειρμοί με το παρελθόν φαντάζουν μονόδρομος ενός είδους μουσικής που, κάποτε, ταυτίστηκα από άποψη με όλη μου την δύναμη. 

 Οι Dreamline δεν είναι οι South Of No North. Και οι Dreamline δεν είναι μόνο δύο άνθρωποι. Είναι και ο Κώστας ο Κούζας, πλήκτρα, που είχε ασχοληθεί με τη σκηνή της ανεξάρτητης σκηνής της Αθήνας (δεκαετία ‘80) τζαμάροντας με τους Metro Decay είναι και ο τραγουδιστής – κιθαρίστας Housework που η ζεστασιά της φωνής του με παραπέμπει σε εκείνη του Stuart A. Staples (βλέπε Tindersticks),

 To «Black Tigers» είναι το δεύτερο μέρος ενός σχεδίου. Έτσι το βλέπω. Είναι εκατοντάδες ώρες ηχογραφήσεων που έκαναν μια μπάντα που λέγονταν Parasagas στο στούντιο, χρόνια πριν, φιλτραρισμένες σήμερα από το ύφος του κιθαρίστα και τραγουδιστή τους. Άραγε αυτό το άλμπουμ είναι μια μακιγιαρισμένη – ηχητικά – εκδοχή μουσικής που προορίζονταν να κυκλοφορήσει χρόνια, δεκαετίες πριν; Θα έλεγα πως όχι. Και αυτό γιατί οι Dreamline ασχολούνται με είδη ήχου που περνούν από το σύγχρονο μπλουζ, τριπάρουν με το minimal του triphop και την cinematic ατμόσφαιρα που ποτέ δεν έγινεtrend αλλά ζει ανάμεσά μας.

Πέρα από τις ετικέτες ήχου, που υπάρχουν για να μην χανόμαστε στα δισκάδικα, λέω πως οι Dreamline έχουν μια σειρά από «κάτι» που λείπουν από την εποχή. Το πρώτο είναι πως για να τους καταλάβεις πρέπει να τους ακούσεις με τον τρόπο που κάποτε άκουγες μουσική. Το άλμπουμ τους κυκλοφορεί μόνο σε βινύλιο. Και για να καταλάβεις όσα παρουσιάζουν πρέπει να τους ακούσεις ξανά και ξανά και ξανά. Με άλλα λόγια, αυτή η δουλειά δεν προτείνεται σε fastforward ακροατές. Προτείνεται σφοδρά σ’ εκείνους τους «τεμπέληδες» που ακόμα αγοράζουν μουσική για να ζήσουν μαζί της.

Πόσο καιρό έχει να σου συμβεί αυτό;

Ακούγοντας το νέο άλμπουμ των Dreamline έλιωσα ακούγοντας ξανά και ξανά κομμάτια σαν το «The Spit Take» και «New Moon», μου υπενθύμισαν μια σειρά  λόγους που η μουσική είναι μια από τις μεγαλύτερες προτεραιότητες της ζωής μου.

thumbnail_dreamline-anoigma