Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //

Θα μπορούσε να είναι μόνο ένας λόγος. Λέει ότι οι Dustbowl, αν και συγκρότημα Ελλήνων, παίζουν σωστά Alternative Country-Rock. Το σωστά είναι αρκετό να συγυρίσει τα πάντα; Στην περίπτωσή τους όχι. Αυτή η μπάντα έχει περισσότερους από έναν λόγους να την «πιάσεις». Dustbowl είναι και η πρόζα που εκπέμπουν τα μέλη τους παίζοντας live. Είναι, ας πούμε, το σφίξιμο των χειλιών λίγο πριν μπει ένα σόλο κιθάρας. Είναι το παρατεταμένο τράβηγμα χορδής όταν υπάρχει λόγος μια νότα να βγάλει μυστήριο ή πόνο. Είναι το κλείσιμο του ενός ματιού, ανάμεσά τους, όταν εκείνη ησυχάσει.  Ο κιθαρίστας της Νίκος Φυσάκης μάς ξεναγεί στον πυρήνα της.

-Έχετε παίξει λαϊκή αμερικανική μουσική. Αν ήσασταν γεννημένοι στον νότο των Η.Π.Α. μπορεί να παίζατε φλαμένκο ή ρεμπέτικο;

-Σίγουρα όχι. Είμαστε γνήσια τέκνα της rock κουλτούρας!!!

-Η επιλογή του μουσικού είδους που σήμερα υποστηρίζετε, πότε έγινε από ιδέα πράξη. Με άλλα λόγια, πότε και πού κάνετε την πρώτη σας πρόβα;

-Την πρώτη πρόβα την κάναμε στο υπόγειό μου πριν από ακριβώς 10 χρόνια. Το τι παίζουμε ακριβώς αλλάζει μέσα στα χρόνια. Θα μπορούσα να πω πως το «Great Fandango» είναι αυτό που καθορίζει τον ήχο μας πλέον. Για να γίνω και λίγο ρηξικέλευθος δεν μπορώ να ακούσω αυτά που παίζαμε όταν φτιαχτήκαμε…δεν αντέχω πλεόν την Country / Hillbilly πλευρά μας. Μάλλον ήταν ένα ωραίο αστείο αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς τώρα το γιατί έγινε όλη αυτή η φάση έτσι όπως έγινε! Από το Goin’ Down -2009, album- και μετά με τα σινγκλς Suicide Avenue και Black River’s Chest φτιάξαμε τον ήχο μας…το trademark.

-Συχνά η ιστορία του αμερικανικού νότου πάει αγκαζέ με τη λύπη. Αυτό μάθαμε μέσα από τη μουσική, τον κινηματογράφο, τα βιβλία που γράφτηκαν για πάρτη του. Οι Dustbowl, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απο την πηγή της μουσικής που τους αρέσει αισθάνονται ή έχουν αισθανθεί πως αναπαράγουν μια παράδοση που έχει μικρή σχέση με εκείνη που έχουν βιώσει οι θεατές τους;

-Μου αρέσει ο William Faulkner, ο Sam Peckinpah, οι Grateful Dead και ο Gram Parsons. Η θεματολογία των τραγουδιών μας όμως είναι τελείως προσωπική και έχει να κάνει με τη ζωή μας εδώ στην Αθήνα. Ευτυχώς έχουμε δείξει την πρέπουσα «ασέβεια» στην όποια παράδοση…είναι φανερό αυτό…έτσι διασωθήκαμε!

-Ποιος είναι ο Johnny Cash της Ελλάδας;

-Πραγματικά δεν ξέρω. Υπάρχει; Αν υπάρχει πάντως δεν θα ήθελα να τον γνωρίσω, θα πρέπει να είναι πολύ κακόγουστος και κουραστικός όπως όλοι αυτοί που μιμούνται κάποιον άλλο!

-Πέρα από τον ήχο τους, τι κάνει τις Telecaster ομορφότερες από τις Stratocaster; Και οι δύο κιθάρες φέρουν το όνομα Fender στο σώμα τους.

-Είναι προσωπική επιλογή η Telecaster και ειδικά ή δική μου..”The Ol’ Black Dog. Αυτό που κάνει μια tele να ξεχωρίζει είναι o χαρακτηριστικός twangy τόνος. Προσωπικά δεν θα τον άλλαζα με τίποτα.

-Τι είναι το “Great Fandango”;

-Το “Great Fandango” είναι το μουσικό μας όνειρο, είναι αυτό που εμείς λέμε «mother earth’s rock music». Είναι ένας straight και γήινος rock δίσκος. Προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι το διαχρονικά ωραίο και είμαι super ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα.

-Ποιο είναι το νόημα της μουσικής;

-Είμαι μουσικός αλλά δεν πιστεύω στη μουσική σαν μια γενική έννοια, δεν την θεωρώ δα και την υπέρτατη μορφή έκφρασης αλλά το κυριότερο: δεν είμαι και ο κατάλληλος για να δώσω μια σοβαρή απάντηση…

tele

-Τα πουκάμισα που φοράτε στη σκηνή είναι αγορασμένα από τις Η.Π.Α.; Ποιο είναι το αγαπημένο σου;

-Τα πιο πολλά τα αγοράζουμε από το Yesterday’s Bread στην Καλλιδρομίου αλλά και από όπου αλλού. Έχω συλλογή… μου αρέσουν τα western και paisley shirts.

– Ποιο είναι το live που δώσατε και δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Τι συνέβη;

-Μου αρέσει πάντα το τελευταίο μας live αν έχουμε παίξει καλά. Το «Prairie & Rust: The Americana Sessions Vol. 2» που έγινε στο κλαμπ «Aν» (13 Φεβρουαρίου 2016) ήταν υπέροχο. Και το έκαναν οι Penny Dreadful, οι Sounds Like Barley και οι The Athenian Phanerothyme Conspiracy να είναι τόσο ωραίο. Αυτό που συνέβη ήταν ότι ένιωσα τι είναι συλλογικότητα και brotherhood και αυτό ήταν αρκετό.

-Ποιο είναι το κομμάτι που παίζετε live και σε δυσκολεύει να το παίξεις περισσότερο από τα άλλα;

– Δυσκολεύομαι σε διάφορα σημεία ανάλογα με τις εποχές, δεν το σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή όμως. Ευτυχώς δεν σκέφτομαι τίποτα όταν παίζω αλλά έχω να μελετήσω διάφορα όταν δεν παίζω!

-Τι δεν θα μπορούσαν κάνουν ποτέ στην ζωή τους οι Dustbowl;

-Δυστυχώς να βγάλουν λεφτά και, ευτυχώς, συμβιβασμούς για να βγάλουν λεφτά! Απεχθανόμαστε τη βία και λατρεύουμε τα ζώα αν σου λέει κάτι αυτό.

Τι άλλο; Σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να μην απλώσουμε το χέρι μας στα μικρά παιδιά που πέρασαν το Αιγαίο για να γλιτώσουν τον πόλεμο και δεν θα σταματήσουμε να θρηνούμε για αυτά που δεν κατάφεραν να περάσουν από τα παγωμένα νερά…

-Τι είναι mainstream για τους Dustbowl;

-Το mainstream δεν υφίσταται σαν αυθύπαρκτος όρος για εμάς. Δηλαδή δεν είναι κάτι «κακό» ούτε «καλό». Κάποτε ήταν «mainstream» οι Kinks και οι Beach Boys του «Pet Sounds», τώρα είναι «mainstream» η Lady Gaga και οι πολύ μέτριοι και βαρετοί Black Keys. Διαλέγουμε και παίρνουμε.

– Τι δεν έχετε κάνει ακόμα που θα θέλατε να το κάνετε το συντομότερο;

-Δεν έχουμε κάνει και κάτι το σπουδαίο μέχρι τώρα. Το “Great Fandango” το θεωρώ σπουδαία και φιλόδοξη δουλειά. Θα ήθελα πολύ απλά να συνεχίσουμε έτσι. Ο Πάνος Μπίρμπας έδωσε την ποιοτική υπόσταση στα τραγούδια του άλμπουμ και μαζί με τον Μάκη Δρεμέτσικα έδωσαν μια άλλη πνοή στην μπάντα, αυτό είναι αλήθεια. Αυτοί μαζί με τους «παλιούς»: τον Γιάννη Χουστουλάκη (που είναι ο καλύτερος μουσικός που έχω δει…τουλάχιστον από κοντά!!!) και το «άπαιχτο» δίδυμο: Λυδία Γραμματικού και Γιώτης Πετρέλης είναι η πιο δυνατή ομάδα που είχαμε μέχρι τώρα.

Dustbowl anoigma

 

 

 

Για περισσότερα:

Live https://www.facebook.com/events/1534468146883088/

Links  www.facebook.com/dustbowl.gr/ dustbowl.gr