Του Χοντρού //

Όσοι είστε νεότεροι και γουστάρετε τα vintage ή σας έχουν πάρει τα αυτιά οι μεγαλύτεροι με τη νοσταλγία για τα παλιά όπου όλα ήταν πιο ελεύθερα και καλύτερα, πετάξτε τους ό,τι βρείτε μπροστά σας, κατά προτίμηση ένα παλιό σκονισμένο μπιμπελό της γιαγιάς σας, εκτός κι αν έχει κάποια αξία.

Όχι, τα 80s δεν ήταν ένα πάρτι στο λύκειο Χαβαλέ με τον Μπίλια, τη Βίνα Ασίκη, καμικάζι και ντίσκο μπαρμπαρέλλα. Ήταν μια εποχή που η Ελλάδα ήταν τριτοκοσμική. Ή μάλλον, πολύ πιο τριτοκοσμική από ό,τι είναι σήμερα. Ήταν η εποχή που είχαμε κάτι τηλεοράσεις ασπρόμαυρες σε μέγεθος ντουλάπας, χωρίς τηλεχειριστήριο και με σεμεδάκια και ανθοδοχεία να την στολίζουν. Είχαμε καθιστικά που θυμίζουν την οικογένεια Πατούλη συν φλοκάτες και ό,τι άλλο κιτσαριό μπορείτε να φανταστείτε και στα οποία απαγορευόταν η είσοδος. Αντί για βίντεοκλιπ είχαμε μουσικά διαλείμματα με τον Σαλαμπάση και αντί για βίντεο γκέιμς, ουφάκια με άθλια γραφικά σε ουφάδικα και καφενεία της εποχής που σέρβιραν μόνο ελληνικό καφέ και λουκούμι.

Οι θρυλικοί καμικάζι ήταν διάφοροι απίστευτοι τύποι με μαλλί λασπωτήρα, άσπρη κάλτσα με ρακέτα, κομμένες εξατμίσεις, που οδηγούσαν από Σουζούκι Κατάνα μέχρι φλορέτα και που έκαναν ακροβατικά με μηχανές που πήγαιναν μόνο ίσια. Από την άλλη, είχες και τους κάγκουρες με τα παπάκια οι οποίοι επιβιώνουν μέχρι σήμερα όπως κάθε ανθεκτική ασθένεια. Είχες χωροφυλακή, που είχε μείνει στην εποχή του κουρέματος των τεντιμπόηδων με μουστάκα και σκαρπίνι κουτσαβάκη. Έπρεπε να μάθεις το Πιστεύω, πήγαινες υποχρεωτικό εκκλησιασμό, ο θρησκευτικός ήταν παπάς και οι δάσκαλοι μάς τάραζαν στις φάπες. Αν δεν τους χαιρετούσες στον δρόμο σε έπαιρνε και σε σήκωνε με δημόσια διαπόμπευση στην τάξη. Όσο για τα κορίτσια που έρχονταν με κοντές φούστες γλίτωναν τον λιθοβολισμό τελευταία στιγμή.

80β
Η αφίσα της υπερπαραγωγής “Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα”.

Κυκλοφορούσαμε σε αυτοκίνητα εικοσαετίας/σκοτώστρες με μπιχλιμπίδια που θα ζήλευε ταξί στην Μανίλα: “μπαμπά μην τρέχεις”, “τούρμπο”, ελληνική σημαία, αντιλασπωτήρες, διακοσμητικά, ενίοτε αφίσα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ στο καπό με ασορτί σημαιάκια, μαξιλαράκια πίσω, σκυλάκια, κουρτινάκια και διάφορα που έκαναν όχημα του καρναβαλιού να ντρέπεται.

Τότε ο Φλωρινιώτης δεν ήταν καλτ, ήταν σταρ, έπρεπε ως πιτσιρικάς να χορεύεις τα “παπάκια”, υπήρχαν ντίσκο και πατινάζ και μίνι γκολφ, υπήρχαν και τα σκυλάδικα με κάτι τύπους με μαλλί αφάνα και πουκάμισο μεταξωτό με φαρδιά μανίκια.

Το απόλυτο κάψιμο ήταν όταν έπεφταν στα χέρια σου κασέτες που από τη μία έγραφαν “ξένα“ και από την άλλη “Πόλυς Κερμανίδης”. Τότε δεν υπήρχε ίντερνετ και κατεβάσματα, δεν υπήρχε ελεύθερη τηλεόραση και ραδιόφωνο (μέχρι το 1987), με άλλα λόγια ήσουν αποκλεισμένος. Ξεροστάλιαζες για να δεις βιντεοκλίπ σε μια εκπομπή στην κρατική τηλεόραση που παρουσίαζε ένας καρεκλάς με βάτα και παντελόνι ως τον αφαλό. Οι δίσκοι κόστιζαν μια περιουσία και μπορεί να πήγαινες στο επαρχιακό δισκάδικο και να ζήταγες δίσκο ξένου καλλιτέχνη και να σου απάνταγαν ότι έχουν μόνο Μυτιληναίο και τα άπαντα του Τάκη Μουσαφίρη, καθώς και διάφορα Μπεστ οφ 83, τοπ χιτς 87 και άλλα αριστουργήματα. Δεν έπαιζε κινητό με πλέιερ, πολλές φορές δεν έπαιζε καν τηλέφωνο και ξηγιόσουν περίπτερο. Το πολύ πολύ να είχες ένα άθλιο κασετόφωνο και να έκανες εγγραφή από ραδιόφωνο.

Δεν είχες ενημέρωση για τα ρεύματα της μουσικής, ή του σινεμά. Φανταζόσουν μόνο και έγραφες AIRON MEIDEN και KLASS γιατί δεν ήξερες πώς γράφονταν.Υπήρξε η συναυλία των Μουσικών Ταξιαρχιών στο Κύτταρο που μας έπαιρνε να πάρουμε μόνο σε κασέτα και φυσικά και το λογοκριμένο “Πίσσα και Πούπουλα” που έδειχνε με τον καλύτερο τρόπο τον Μεσαίωνα της εποχής. Από έναν πασοκικό σαδισμό οι κασέτες και οι δίσκοι ήταν γραμμένοι στα ελληνικά με αποτέλεσμα να αγοράζεις “Άϊρον Μέιντεν, Κοτ Σάμγουερ ιν Τάιμ“ νιώθοντας όπως ο ανατολικογερμανός που κοιτάει το τείχος.

Όσο για την τεχνολογία, αντί για Wikipedia είχαμε εγκυκλοπαίδεια στην καθαρεύουσα και αντί για κομπιούτερ το πολύ, για τους λεφτάδες, Κόμοντορ 64. Με άλλα λόγια, στο σπίτι το πολύ να έπαιζε κανένα κομπιουτεράκι για τις πράξεις.

80γ
Ο Τζον Ράμπο

Μαζευόσουν μαζί με άλλη πιτσιρικαρία για να δεις Μπαντ Σπένσερ και Τέρενς Χιλ, τον Καρχαρία δολοφόνο και Καράτε στο θερινό σινεμά ενώ, αν αργούσες, σε έκανε ρόμπα η μάνα σου φωνάζοντας το όνομά σου από το μπαλκόνι. Η τηλεόραση έπαιζε λίγες ώρες, με ενδιαφέρουσες εκπομπές όπως την εκπομπή των συνεταιρισμών, τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ και αν ήσουν λίγο τυχερός μπορεί να σε άφηναν να ξενυχτήσεις για να δεις τον ΚΙΤ. Όταν η ταινία έδειχνε μισό στήθος και μπούτι ήταν τσόντα και οι νοικοκυραίοι τηλεφωνούσαν αγριεμένοι στην ΕΡΤ ενώ τα παιδιά έπρεπε να πάνε στο δωμάτιό τους. Μετά ήρθε και η βιντεοκασετομανία οπότε ήρθε και ο πολιτισμός στο σπίτι με το τίτλους όπως “πρωί καμαριέρα το βράδυ ροκάκιας”, “ο Ράμπο από τα Γκράβαρα“ διάφορα με Νίντζα και φυσικά ελληνικές τσόντες με άφθονη τριχοφυΐα, φλοκάτη και διαλόγους μεγάλης ελληνικής λεβεντιάς.

Τότε δεν υπήρχε PRO ούτε FIFA. Υπήρχαν μόνο χαρτάκια με υπερατού που μπορούσες να συγκρίνεις τις συμμετοχές του Ηλία Αρμόδωρου με αυτές του Μήτσου Μαυρίκη. Στην τηλεόραση όποτε έμπαινε γκολ τα χέρια των φιλάθλων έκρυβαν την κάμερα αλλά αν ήσουν τυχερός έκανε περιγραφή ο Γ. Διακογιάννης. Οι ελληνικές ομάδες μάζευαν πεντάρες και τις απέκλειαν η Ξαμάξ και η Σερβέτ Ελβετίας με λίγες εξαιρέσεις, όπως την πορεία του ΠΑΟ το 1985 και τη νίκη της ΑΕΚ εναντίον της Ρεάλ που μετά όμως εισέπραξε 5 στο Μπερναμπέου. Δεν υπήρχαν οφίσιαλ μπάλες του Τσάμπιονς Λιγκ ούτε φαντεζί εξοπλισμός.Υπήρχαν δερμάτινες μπάλες που παίζαμε μέχρι να βγει η σαμπρέλα και παπούτσια κοντίντας (απομίμηση αντίντας). Φυσικά μην περιμένετε γήπεδο 5Χ5 αλά αλάνα αλλά είχε και αυτό τη γοητεία του. Εναλλακτική ενασχόληση ήταν τα γιο-γιο και διάφορα άλλα γκάτζετς όπως το παγουρίνο, ο αγκαλίτσας και άλλες ιστορίες φρίκης.

80d
Χωρίς Λόγια.

Φυσικά υπήρχε και το ντύσιμο. Επικά τα έιτις, η τρύπα του όζοντος πρέπει να μεγάλωσε καμιά εκατοστή χιλιόμετρα από τα σπρέι λακ, ο μέσος μοδάτος έμοιαζε με παίχτη αμερικάνικου ποδοσφαίρου από τις βάτες, άθλια πετροπλυμένα και… πράσινα τζίν φορεμένα μέχρι το στήθος, μπλουζάκια με χάρτες νησιών (ποιανού σαδιστή ιδέα ήταν αυτή;), φωσφοριζέ πουλόβερ, δραματικές φράντζες, οικοδομική παντόφλα που μάζευε χαλίκια, λαμέ κουστουμιές με μαύρη σκαρπινιά και γενικότερα πολλή αρχοντιά και μια διάθεση να κάψεις της φωτογραφίες της εποχής για να αποφύγεις τη σημερινή διαπόμπευση από φίλους ή γνωστούς. Φυσικά υπήρχε και το ηλεκτρονικό μπουφάν με φωτάκια σαν του ΚΙΤ για πολύ μερακλήδες τινέιτζερς.

Το ίδιο κιτσαριό ήταν και η πολιτική ζωή της χώρας. Ο Ανδρέας με τη Μιμή, τότε έγιναν μόδα και τα ζεϊμπέκικα που λάνσαρε το ΠΑΣΟΚ, οι αποπυρηνικοποιημένες ζώνες που έφτιαχναν οι Δήμοι, διάφορα πανό, αφίσες, σκουπιδαριό, σημαιάκια, αυτοκόλλητα, έξω οι βάσεις, φονιάδες των λαών Αμερικάνοι και στις προεκλογικές αναμετρήσεις ο λαός έδειχνε την ωριμότητά του φορώντας σημαίες, καπέλα, κονκάρδες και μπλουζάκια του κόμματος κάνοντας τον εαυτό του λατέρνα που ψήφιζε σαν πρόβατο.

Υπήρχαν και οι εφημερίδες που έβγαζαν φόρα παρτίδα στα εξώφυλλα θύματα ατυχημάτων, πτώματα σε νεκροτομεία και φωτογραφίες από τροχαία με οβάλ πορτραίτα των νεκρών ακόμα και αν ήτανε παιδιά. Υπήρχε και η Αυριανή με εξώφυλλα του τύπου “ΣΤΟ ΣΚΑΜΝΙ Ο ΠΟΥΣΤΗΣ”, με αποκορύφωμα αυτό με τη γυμνή φώτο της Μιμής. Η τηλεόραση έδειχνε μόνο τον Παπανδρέου, τον πρωθυπουργό της χώρας, τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα και λάιβ τις πολιτικές συγκεντρώσεις των κομμάτων.

Στο στρατό πήγαινες για δύο χρόνια με το καψώνι να πηγαίνει σύννεφο. Όσο για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας ξεχάστε τις ονλάιν τσόντες και τα ντιβιντί του Σειρηνάκη. Στην καλύτερη περίπτωση εικονογραφημένες ερωτικές ιστορίες τύπου Ζάκουλα, Τερόρ και Ταρατατά ενώ υπήρχαν και τα μεγάλα έντυπα “ΚΑΖΑΝΟΒΑΣ”, “ΔΙΑΒΑΣΕ ΜΕ”, “ΤΕΡΑΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΟ”, “ΑΘΗΝΑ-ΛΑΣ ΒΕΓΚΑΣ” που από τον τίτλο βγάζεις και συμπέρασμα. Καλτ της εποχής οι μπάρμπες που έπαιρναν μάτι τα εξώφυλλα στο περίπτερο, τις τουρίστριες με τα σορτς και τις γυμνίστριες μέχρι να τους πάρει χαμπάρι η σύζυγος και να πέσει παντόφλα.

80e
Σ’ Αγαπάω Μ’ Ακούς (;)

Βέβαια εκείνη την εποχή υπήρχαν και τα ωραία. Να μετράς πόσα παγωτά έφαγες, να γυρίζεις πίσω μέσα στο χώμα, να κάνεις ποδήλατο χωρίς αυτοκίνητα και να παίζεις όλη μέρα. Οι γονείς δεν σε έστελναν για λογοθεραπεία αν αργούσες έναν μήνα να μιλήσεις, δεν είχαν τον φόβο μην σε αρπάξει σπείρα παιδεραστών/σατανιστών/μαφιόζων και σε άφηναν μάλλον στην ησυχία σου ή, καλύτερα, στην πλήξη σου. Ήταν και οι δίσκοι του Χάρυ Κλυν και το Ευρωμπάσκετ του΄87 αλλά μέχρι εκεί.

Τα έιτις ήταν σαν τη στρατιωτική θητεία. Ήταν καλτ, τα θυμάσαι γελώντας αλλά μάλλον δεν θες να τα ξαναζήσεις…