Δεν είναι ποιος έχει. Είναι ποιος δεν έχει. Η εποχή που τα τατουάζ ήταν διάλεκτος του υποκόσμου πέρασε. “Μάνα συγνώμη”, “Σ’ αγαπώ” (το -ώ στο σ’ αγαπώ μπορεί να γραφόταν και με όμικρον αν ο άνθρωπος που χτυπούσε το τατουάζ ή εκείνος που το δεχόταν ή και οι δύο ήταν ανορθόγραφοι) και άλλες τέτοιες καψουροτσιτάτες φράσεις που χτύπαγαν σε χέρια και ώμους, έγκλειστοι φυλακών, χρήστες ναρκωτικών, μοιάζουν με ξεθωριασμένες συνήθειες άλλης εποχής. Σήμερα τον τατουατζή τον λένε τατoύ άρτιστ. Το τατουατζίδικο το λένε τατού στούντιο. Ένα τατουάζ μπορεί να είναι έργο τέχνης;
Πλέον τατού χτυπιούνται σε κάθε σημείο του σώματος. Και η απενοχοποίηση του τατουάζ αναβάθμισε τον τρόπο που τα βλέπουμε ή τα κρίνουμε όταν τα βλέπουμε.
Τι άραγε σκέφτηκε κάποιος όταν χτύπησε τατού στην πλάτη ένα μυρμήγκι; Πως φοβάται τα μυρμήγκια; Πως δουλεύει σα μυρμήγκι; Πως βλέπει το σώμα του μυρμηγκοφωλιά; Η εξέλιξη των τατουάζ έχει φτάσει στο επίπεδο που βλέποντας ένα σώμα ανθρώπου που έχει χτυπήσει τατού με μυρμήγκια μπορεί να νομίσεις πως αληθινά μυρμήγκια κυκλοφορούν πάνω του.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις αράχνες.
Ή ένα φίδι
Ή μια σφίγγα
Ή πασχαλίτσες
Ή τους σκορπιούς
Ή λυκόσκυλα
Ή μια κουκουβάγια
Ποιος ο λόγος να χτυπήσεις τατού τον Άλμπερτ Αϊνστάιν στο πόδι;
A. Σου είπαν πως είσαι ισόποσα έξυπνος μ’ εκείνον;
B. Απλώς τον θαυμάζεις;
Γ. Δεν ξέρεις ποιος είναι ο κύριος της φωτογραφίας αλλά τον θαυμάζει η κοπέλα σου;
Δεν είναι ταπετσαρία. Είναι η πλάτη ανθρώπου που δείχνει έναν άνθρωπο να βουτά στο κενό απο ουρανοξύστη