Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Φωτογραφίες: Ιπποκράτης Ναυρίδης

Ο χώρος, Gazi Music Hall, είναι γεμάτος. Και έχει κάτι από την εσάνς του μαγαζιού κατηγορίας «μεγάλη πίστα». Είναι αλλιώς να γνωρίζεις πως στην προηγούμενη μουσική εμφάνιση που έγινε στη σκηνή του ανέβηκε, λέμε τώρα, ο Γιώργος Μαζωνάκης και όχι ο Tricky αλλά… στην Αθήνα ζεις. Δεν το λέω για κακό αυτό. Το λέω για τα ορφανά του Ρόδον…. σόρυ για τον συνειρμό, που ακόμα δεν ξεχνούν τι έγινε κάποτε στην οδό Μάρνη (δεύτερο σπίτι τους το λες).

Είναι δέκα βράδυ Σαββάτου 11 Φεβρουαρίου. Οι Einstürzende Neubauten δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα στη σκηνή. Την κοιτώ. Ένα experimental σκηνικό έχει στηθεί πάνω της. Ένας λέβητας με ένα τεράστιο ελατήριο στα αριστερά (όπως βλέπεις τη σκηνή) της μπότας του ντράμερ. Υπάρχει επίσης και στερεωμένο στον αέρα, σε στιλ γκιλοτίνας, ένα κομμένο μεταλλικό βαρέλι. Μέσα του έχει μαχαίρια.  Einstürzende Neubauten. Ο θόρυβος είναι μέρος της μουσικής. Ένας τυχαίος, άρρυθμος, ασχημάτιστος θόρυβος μπορεί να γίνει μέρος μιας μουσικής παράστασης.

Είναι δέκα και δέκα το βράδυ. Οι Blixa Bargeld (φωνή) ξυπόλητος,  Alexander Hacke (μπάσο) ξυπόλυτος, Jochen Arbeit (κιθάρα), Rudolf Moser (κρουστά),  N.U. Unruh (κρουστά) παίρνουν θέσεις στη σκηνή. Το κοινό ξέρει τι θέλει από την αφεντιά τους. Και ο Blixa γνωρίζει πως είναι ο βασιλιάς της στιγμής. Θέλεις κυνισμό και θα στον δώσει απλόχερα. Από εδώ και πέρα και για τις επόμενες δύο ώρες τα πάντα είναι υπο τον έλεγχό του.

_mg_5251

Πρώτο κομμάτι «The Garden», δεύτερο «Haus der Lüge». Ο Blixa λέει πως είναι το μοναδικό που η μπάντα θα παίξει από την πρώτη της περίοδο. Οι φωτογράφοι που υπάρχουν στη ζώνη ανάμεσα στη σκηνή και το κοινό στοιβάζονται για καλά καρέ. Δεν ανάβουν φλας. Ο Blixa δυστροπεί στη θέα τους. Τρίτο κομμάτι “Nagorny Karabach”. Είναι σπαρακτικό και υπέροχα δυνατό. Το ebow στην κιθάρα σκίζει. Ο Blixa ουρλιάζει. Δεν το λες φωνητική ερμηνεία. Το λες κάτι παραπάνω. Πρόζα ίσως.

_mg_4950-2

-Οι φωτογράφοι αποχωρούν και περιπαικτικά ο ηγέτης της σκηνής τούς δείχνει το δρόμο της αποχώρησης.

-Η μουσική κυλά. Dear Friends (Around the corner), Unvollständigkeit, Youme & Meyou, Die Befindlichkeit des Landes, Silence Is Sexy, How Did I Die?

-Το πρώτο μέρος της συναυλίας ολοκληρώνεται. Ακολουθούν δύο ανκόρ. Κανένα γέλιο. Από την μπάντα υπάρχει μόνο αυστηρή αφοσίωση σε ήχους που παράγουν παραδοσιακά όργανά (κιθάρα, πλήκτρα, μπάσο) και ξερνούν αυτοσχέδιες κρουστές κατασκευές, δηλαδή πλαστικά βαρέλια, πλαστικά μπιτόνια, χαρτοσωλήνες, τεντωμένα μεταλλικά ελάσματα.

_mg_5118

-Το σύμπαν των Einstürzende Neubauten απλώθηκε το περασμένο Σάββατο σε ένα κοινό ταγμένο που διψά για συναυλίες. Σε μια πόλη χωρίς μπάτζετ για μουσική που δεν αφορά τους πολλούς, έστω και μια λάμψη μουσικής άποψης μοιάζει σαν ν’ ανάβει πυρκαγιά.

-Η συναυλία τελειώνει. «Χάνομαι» στο Γκάζι. Βλέπω αγχωμένους παρκαδόρους να ετοιμάζονται για ένα ακόμα Σάββατο που λοκάλ αστέρια της εγχώριας σόου μπιζ θα νταλκαδιάσουν την πόλη. Πλησιάζω στον σταθμό του μετρό. Περνώ μπροστά από ένα μαγαζί που το λένε «Gazi College». Πάω για ποτά αλλού. Εδώ δεν με παίρνει σκέφτομαι.

Ευχαριστούμε τον Νίκο Λιάσκα για τα Videos