Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *
Μετά από πολλούς μήνες που περάσαμε σκαρφαλωμένοι στις Άνδεις, έφτασε η μέρα που θα βλέπαμε τον ωκεανό. Από καιρό το υψόμετρο είχε χαμηλώσει και το κλίμα πια ήταν πιο γλυκό. Τα 4.000 μέτρα της Βολιβίας είχαν γίνει 3.000 στο Περού κι όλο και κατεβαίναμε…2.000, 1.000…κάπου εκεί συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα προσαρμόζεται το σώμα και το μυαλό στις καινούριες καταστάσεις. Σκέφτηκα πως το χωριό μου στην Ελλάδα είναι σκαρφαλωμένο στα 1.000 μέτρα και πως από μικρή είχα ταυτιστεί με την έννοια της “βουνίσιας”, αν και ήμουν γεννημένη στην Αθήνα. Ποια “βουνίσια”; – αναρωτιόμουν, όταν η ανάσα δε μου έφτανε στα υψίπεδα της Βολιβίας και του Περού.
1.000 μέτρα, 800, 500, 0. Να ο Ειρηνικός! Πρώτη φορά αντίκριζα τον Ειρηνικό και περίμενα εναγωνίως να βουτήξω τα πόδια μου στα νερά του και να πω πως είδα ακόμη έναν ωκεανό. Ταξιδεύαμε πλάι του και η θέα ήταν πρωτόγνωρη για μένα. Στα δεξιά μας, η απεραντοσύνη του ουρανού και της θάλασσας, μιας γκρίζας θάλασσας που η θέα των κυμάτων της σε κάνει να νιώθεις μικρός κι ανήμπορος μπροστά στην επιβλητική δύναμή τους. Τα μικρά – στην όψη – κύματα ήταν ικανά να παρασύρουν με ευκολία τα βαρκάκια που, για να τα προστατεύουν οι ιδιοκτήτες τους, τα είχαν τραβήξει στην αμμουδιά. Στα αριστερά μας, απλωνόταν η έρημος. Τεράστιες εκτάσεις με αμμόλοφους, χωρίς το παραμικρό ίχνος ζωής. Κι ο αέρας, αμείλικτος, έκανε την άμμο να σηκώνεται και να μαστιγώνει τα εκτεθειμένα σημεία των προσώπων μας.
Πόσες μορφές έχει η θάλασσα! Τα τουρκουάζ νερά του Ινδικού, το βαθύ μπλε του Ατλαντικού και η γκρίζα αγριάδα του Ειρηνικού… ή μήπως όχι; Την επόμενη μέρα είχε λιακάδα και τα νερά άλλαξαν χρώμα και τα κύματα τώρα δεν έμοιαζαν απειλητικά και οι γκρεμισμένες καλύβες στην παραλία γέμισαν με κόσμο που είχε έρθει για μια βουτιά!
*Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα; Για περισσότερα γύρω από τα ταξίδια της Αλεξάνδρας και του Στέργιου επισκεφτείτε το ιστολόγιο: https://worldvespa.wordpress.com/
