από την Μαρία Μαρκουλή //
φωτογραφίες Navridis Ipp
Ωραίοι ήταν οι Killers (προ)χτες. Μια μπάντα χωρίς σπουδαία τραγούδια αλλά με εκείνο το βρετανικό drive στον ήχο τους που κάνει το ελληνικό κοινό να λιώνει, μπορεί γρήγορα να εξελιχθούν σε James για την Ελλάδα – η έκπληξη του, τραγουδιστή, Brandon Flowers για τον κόσμο που τον περίμενε θύμισε τα λόγια του Tim Booth στην πρώτη τους τότε στον Λυκαβηττό. Και τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι.
-Το απαστράπτον σακάκι του Brandon Flowers και οι crooners στα κομμάτια που είχαν διαλέξει να ακούγονται πριν ανέβουν στη σκηνή, αυτό ήταν όλο το Las Vegas στοιχείο και η brandon γεύση Nevada (της καταγωγής τους) που πήραμε στην Πλατεία Νερού, με κάποιες μικρές, σκόρπιες, ανεπαίσθητες σταγόνες sin city παραδοξότητας, βάλε σε αυτές και την εμφάνιση με χλαμύδα του ντράμερ.
Τhe Κillers
Κοιτάω τώρα την κρυστάλλινη σφαίρα και σας λέω τα μελλούμενα: κάποια στιγμή ο Brandon ακούει μέσα του φωνές που τον προτρέπουν να ακολουθήσει άλλο δρόμο και να κάνει solo στροφή στη soul ποιότητα και αποθεώνεται από κριτικούς και κοινό, ενώ αρχίζει να σκέφτεται σοβαρά τις προτάσεις που του γίνονται να αναλάβει τον ΠΑΟ, κάτι που επίμονα ζητάνε οι οπαδοί του τριφυλλιού αξιολογώντας ιδιαίτερα και μια κάποια σχετική ομοιότητά του με τον Δημήτρη Σαραβάκο.
Οι υπόλοιποι Killers απαντούν σε μουσικό κάλεσμα ψυχεδελικού post rock, εξαφανίζονται για μέρες σε μυστικό στούντιο στο Joshua Tree και επιστρέφουν με τον δίσκο της χρονιάς.
-Λίγο νωρίτερα (εννοώ πριν τους Killers) oι Kills έκαναν το δικό τους εκρηκτικά σαρωτικό παιχνίδι, μια συναυλία με υψηλή βαθμολογία σε δυναμισμό, γοητεία και διάρκεια. Η πρώτη τους φορά στην Αθήνα «έγραψε». Θα ξανάρθουν.Πέρασα θαυμάσια. Ήπια Heineken Light. Kαι δεν άκουσα κανέναν κοντά μου να γκρινιάζει για φόρους. Viva Ejekt!
