Του Νικηφόρου Γκολέμη //
Εβδομάδα… βαρυσήμαντων δηλώσεων και διακηρύξεων αυτή που μας αφήνει, με τον Γερούν Ντάισλεμπλουμ να ανοίγει τον χορό της παράνοιας, αφήνοντας να εννοηθεί πως οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου ίσως δεν αξίζουν την αλληλεγγύη, επειδή έτρωγαν τα λεφτά στις γυναίκες και τα ποτά. Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές εξελίξεις, η διακήρυξη της Ρώμης επισφραγίζει την είσοδο στον αστερισμό της Ευρώπης «πολλών ταχυτήτων».
-Ξεκινώντας με τον συχνό θαμώνα της στήλης το τελευταίο διάστημα, Γερούν (δεν μας αφήνει να αγιάσουμε βλέπετε) και τις αστείες δηλώσεις του περί ποτών και γυναικών, παρατηρούμε κατ’ αρχάς μια αδυναμία αντίληψης βασικών οικονομικών – και όχι μόνο – αρχών. Διότι είναι απαράδεκτο, όταν είσαι κάτοχος δημόσιου βήματος, να προσάπτεις οποιαδήποτε συμπεριφορά σε έναν ολόκληρο Λαό/ούς, διολισθαίνοντας σε αναπόδεικτες γενικεύσεις και οδηγώντας μοιραία τη συζήτηση στο επίπεδο των καφενειακών στερεοτύπων. Ακόμα όμως κι αν το σύνολο των Ελλήνων ξόδευε τα χρήματά του στις γυναίκες και τα ποτά (που ασφαλώς και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα), τότε αυτό θα σήμαινε μάλλον άνθιση του κλάδου παροχής των εν λόγω υπηρεσιών (άρα οικονομική ανάπτυξη) παρά λόγος, για τον οποίο δεν αξίζει να σταθεί κανείς αλληλέγγυος. Δηλαδή, η ολλανδική οικονομία που έχει ως βασικούς πυλώνες στήριξής της το άπλωμα τέτοιου είδους επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, είναι κι αυτή ανάξια αλληλεγγύης;
-Προφανώς ο Γερούν Ντάισελμπλουμ δεν προέβη σε αυτές τις δηλώσεις τυχαία. Ο επικεφαλής του Eurogroup έχει πολλάκις «συλληφθεί» να είναι ανεπαρκής επιστημονικά, στο παιχνίδι όμως του πολιτικού τακτικισμού παίρνει άριστα δέκα. Διότι γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα ότι η καρέκλα του «τρίζει» επικίνδυνα και γι’ αυτό ρίχνει με κάθε ευκαιρία γέφυρες επικοινωνίας προς τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, η στήριξη του οποίου είναι απαραίτητη για την παραμονή του στο «πηδάλιο» του Eurogroup. Κι αυτό γιατί το Eurogroup δεν είναι ένα επίσημα θεσμοθετημένο όργανο της ΕΕ και επομένως δεν διέπεται από αυστηρούς κανόνες λειτουργίας, με αποτέλεσμα η συνέχιση της θητείας του Ντάισελμπλουμ μετά το εκλογικό στραπάτσο να απόκειται αποκλειστικά στους υπουργούς – μέλη του Eurogroup, η πλειονότητα των οποίων παίρνει «γραμμή» από τον Γερμανό ΥΠΟΙΚ. Μέχρι στιγμής, ο Σόιμπλε ανταποκρίνεται πρόθυμα στο «ερωτικό κάλεσμα» του Γερούν. Μένει πλέον να δούμε, αν αυτό θα αποδειχθεί αρκετό για να κρατήσει τον Ολλανδό ΥΠΟΙΚ στη θέση που τόσο επιθυμεί ο ίδιος.
-Σε αντίθεση με τις κωμικές δηλώσεις Ντάισελμπλουμ που στερούνται τεκμηρίωσης και σοβαρότητας, η διακήρυξη της Ρώμης αποτελεί σοβαρή απόδειξη ότι η Ένωση υιοθετεί πλέον την ανάγκη ύπαρξης μιας Ευρώπης «πολλών ταχυτήτων». Το αν η συγκεκριμένη στροφή είναι προς τη σωστή κατεύθυνση ή όχι, θα φανεί εν καιρώ. Το μόνο σίγουρο ωστόσο είναι ότι, για να συμβαίνει, εξυπηρετεί τα συμφέροντα των «Μεγάλων Δυνάμεων» και δη της – κυρίαρχης στην τρέχουσα ιστορική συγκυρία – Γερμανίας. Η ΕΕ έχει (απο)δείξει εξάλλου ότι κινείται με βάση τα συμφέροντα των «μεγάλων» και ότι το σχέδιό της είναι η αύξηση των οικονομικών τους μεγεθών. Από την ίδρυση της ΕΟΚ που ως μόνο στόχο είχε την εκτόξευση των γαλλογερμανικών εισαγωγών, μέσω της κατάργησης των δασμών και ως εκ τούτου την οικονομική τους ηγεμονία στην Ευρώπη, μέχρι και τη νομισματική ένωση που γιγάντωσε τα μερίδια της Γερμανίας στην αγορά σε βάρος των υπολοίπων χωρών, τα πάντα στην Ευρώπη κινούνται με βάση το οικονομικό συμφέρον των «ισχυρών». Όταν κρίνεται προς το συμφέρον τους να σφίξουν τα λουριά, τα σφίγγουν και όταν φαίνεται πως για την μακροημέρευσή τους πρέπει να τα αφήσουν λίγο «λάσκα» (όπως συμβαίνει τώρα), ουτοτρόπως πράττουν. Καμία ελπίδα λοιπόν δεν μπορεί να αναζητηθεί από τέτοιου είδους αποφάσεις, μελετημένες και μετρημένες να υπηρετήσουν αυτούς, οι οποίοι στην ουσία τις λαμβάνουν.
-Ούτε βέβαια και σε ετέρους εισαγόμενους σωτήρες, καβαφικούς «βαρβάρους» που μας αγαπούν και μας φροντίζουν, όπως π.χ. ο Ντόναλντ Τραμπ, που με τη χθεσινή του εμφάνιση στο πλαίσιο του εορτασμού της 25ης Μαρτίου και τη δήλωση “I love the Greeks” έδωσε στους απανταχού Έλληνες που περιμένουν καρτερικά τον μεγάλο ξένο ηγέτη να τους σώσει έναν επιπλέον λόγο να αυταπατώνται ελεύθερα. Κατά την επόμενη έμπρακτη στήριξη του αμερικανικού παράγοντα στην Τουρκία, η πίστη τους στον μέγα Τραμπ θα κλονιστεί προσωρινά, αλλά αναμένεται να αποκατασταθεί με την εκφώνηση άλλης μιας επικοινωνιακής κοινοτοπίας. Και μιας και αναφέρθηκε η 25η Μαρτίου, μια μικρή παρατήρηση για μια επέτειο, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε πόλεμο χαρακωμάτων μεταξύ ιστορικών από τη μια και εθνικοφρόνων που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους από την άλλη. Ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης ο Παλαιών Πατρών Γερμανός; Μας αφόρισε η Εκκλησία; Με ποιανού το μέρος ήταν οι προεστοί; Υπήρξε το «κρυφό σχολειό»; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα προσπαθεί να διαλευκάνει η ιστορική έρευνα, διαχωρίζοντας τις υπερβολές από την αλήθεια, τους θρύλους από την ιστορική πραγματικότητα. Κι όμως, αρκετοί επιμένουν να αρνούνται τα επιστημονικά αποτελέσματα και να βλέπουν από πίσω προσπάθειες… εθνομηδενισμού. Κανείς δεν αντιλέγει ότι ένα «εθνικό αφήγημα» είναι αρκετά βοηθητικό (ίσως και αναγκαίο) για την εσωτερική γαλήνη ενός νεοσύστατου κράτους. Και πράγματι, το εθνικό αυτό αφήγημα υπήρξε καθοριστικής σημασίας για τη διατήρηση των συνεκτικών δεσμών εντός ενός παραπαίοντος κατά τα πρώτα χρόνια ελληνικού κράτους. Όταν όμως, σχεδόν διακόσια χρόνια μετά, το εθνικό αφήγημα παραμένει ισχυρό και αρνείται να γκρεμιστεί, ώστε να κάνει χώρο στην ιστορική πραγματικότητα, τότε μιλάμε μάλλον για εθνική τραγωδία…
